Volgens mij zie ik een lichtstraal. Het is te ver in de verte om het goed te kunnen zien, maar Zelda: Breath of the Wild beloont nieuwsgierigheid, dus ik zet ‘t op een rennen. Op de plek waar het maanlicht geconcentreerd neerdaalt zie ik ruim tien kleine konijntjes om een lichtgevend, majestueus ros met vier ogen huppelen. Het is de Lord of the Mountain, zo zou Google me uren later vertellen, Zelda’s meest begeerde mount.
Vervolgens gaat het snel. Ik grijp mijn bompijlen. Zonder bij het magische moment stil te staan laat ik ‘t dood en verderf regenen. De Lord of the Mountain, op dat moment gewoon een doelwit, zakt door zijn hoeven. Dood. Ik sta er dan niet bij stil, maar ik ben dom geweest. Een paar maanden later, in bed met mijn Switch, kom ik er bij toeval achter dat de Lord of the Mountain is teruggekeerd. Op dezelfde plek, onder dezelfde lichtstraal.
Ik herstel mijn fout, sluip rustig naar het paard en spring op zijn rug. Een minuutje later is de Lord of the Mountain getemd en sprinten we samen door nieuw berggebied op de wereldkaart. Nog nooit ging ik zo snel, de mount maakt zijn naam waar. Ik kan ‘m niet voor eeuwig bij me houden, later zou hij opeens verdwijnen en ben ik gewezen op mijn normale knol Johan. Maar toch, we ontdekken prachtige dingen. Twee Shrines, één Korok seed, één quest. Een prima balans.
Ik kan nog wel even doorgaan als het over memorabele momenten gaat in Zelda: Breath of the Wild. Het zijn er zo ontzettend veel. Zelda is een belachelijk goede game, die ook nog eens belachelijk lang goed blijft.
Het grote geheim
Ik heb er zoveel tijd in gestoken, het oplo en van kleine puzzeltjes in de zogeheten Shrines. Naarmate de teller opliep leerde ik Link steeds beter kennen. Telekinese, magnetisme: door slim met de unieke krachten van Link om te gaan ontdekte ik dat Breath of the Wild meer mogelijk maakt dan mogelijk lijkt. Hyrule laat met zich stoeien op manieren die in andere openwereldgames niet eens in je opkomen. Nintendo voorziet in mogelijkheden, het is aan de speler om ze te ontdekken.
Het resultaat is houdbaarheid. Hoe langer ik Zelda speel, hoe beter ‘ie wordt.
Zet dat af tegen veel andere hedendaagse openwereld-rpg’s. Het continue afzoeken van laadjes en bureaus naar equipment, bijvoorbeeld. Het is niet leuk om te doen, het is geen intelligent game-design, maar het moet maar, want o-wee als je net dat ene goede wapen laat liggen. De beloning komt in zulke games voort uit een dwangmatige zoektocht naar de beloning. Breath of the Wild neemt afscheid van zulke paniekzaaierij en wil gewoon dat je op avontuur gaat. Rendement is altijd een zekerste.
Zo vaak ging ik ergens heen om, zeg, situatie A op te lo en, maar belandde ik in situatie B, om daarna te vervallen in het oplo en van C, D en E. Met name de eerste tien uur kon ik daar met mijn hoofd niet bij. Hoe kan het dat deze game van iedere loze speelse ie of ogenschijnlijke kansloze verkenningstocht alsnog een grijpend avontuur maakt? Na honderd uur spelen weet ik ’t nog steeds niet helemaal. Het is het geheim van de chef. Nintendo weet waar ik ben, waar ik op dat moment naar kijk en hoe ik daar vervolgens heen wil.
Ik ervoer dat bijna als confronterend. The Legend of Zelda: Breath of the Wild is gemaakt door mensen die veel slimmer zijn dan ik, door mensen die weten wat ik wil doen voordat ik het zelf weet. Super Mario Ody ey heeft daar ook een handje van, maar geen open spelwereld is bewuster samengesteld dan die van Hyrule - een sterk staaltje progre ief vakwerk, en dat van de authentieke smid.