De Persona-serie heeft best veel voor mij betekend. Het vierde deel speelde ik tijdens een wat mindere periode in mijn leven en sloeg in als een bom. De manier waarop elk personage in het spel het op moest nemen tegen de duistere kanten van zijn eigen persoonlijkheid, om daar uiteindelijk vrede mee te sluiten en te accepteren als een deel van zichzelf, kwam voor mij erg dichtbij.
Het was dan ook lastig om te beginnen met deel 5, maar wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Dit keer niet om de emotionele ondertoon, maar gewoon omdat Persona een ijzersterke formule heeft. Aan de ene kant simuleer je het leven van een jongen op de middelbare school en beslis je wat je doet met je vrije tijd. Ga je op date met dat ene meisje, breng je wat tijd door met je beste vriend, of ga je toch maar huiswerk maken of een bijbaantje doen om geld te verdienen? Elke dag kun je maar één ding kiezen, dus de FOMO ligt op de loer. Aan de andere kant zijn er de magische kerkers vol monsters die je in kla ieke turn-based gevechten af moet maken. Het is de wi elwerking tu en die twee elementen die Persona zo intere ant maakt.
Beste in zijn genre
Persona 5 leunt meer dan ooit keihard op tradities van zijn genre. Waar een game als Zelda dit jaar hoge ogen gooit door alles opnieuw uit te vinden, slaagt Persona juist door vol in te zetten op vertrouwde kenmerken. Het perfectioneert dingen die we al zo vaak in jrpg's gezien hebben: turn-based gevechten, strijden met een party van vier, lopen door kerkers en lange gesprekken – maar het doet dat allemaal met zo'n ongekende flair en gedurfde stijl, dat het toch heerlijk fris voelt.
Dat komt mede doordat Persona 5, ondanks al zijn magische elementen, zo echt aanvoelt. De game speelt zich af in het moderne Tokio, waar je echt bestaande plaatsen bezoekt. De meeste hotspots zijn hier verpakt als kleine straatjes waar je zo doorheen wandelt, maar het ademt als een echte stad. De neonlichten en de drukte op straat, maar ook de rust in een klein cafeetje, ergens weggestopt in de hoek van de stad.
Pratende kat
Maar het beste aan deel 5 is wederom het schrijfwerk. Voor een game met zulke stripachtige graphics en tieners in de hoofdrol, durft het een hoop volwa en thema's aan te snijden. De rode draad in de game is dit keer de macht van volwa enen en het misbruik dat sommigen daarvan maken. Je eerste tegenstander is je gymleraar, een man die voorheen gouden medailles won op de Olympische Spelen en op jouw school als held onthaald wordt. Het duurt echter niet lang voordat je ontdekt dat hij zijn studenten meedogenloos afbeult en de jonge meisjes allerlei oneerbare voorstellen doet en zelfs tot zelfmoordneigingen drijft.
Het zijn zware onderwerpen, zeker in een game waar ook een pratende kat in zit, maar door het sterke script klopt het aan alle kanten. Het verhaal houdt je spelende, zo'n honderd uur lang. Dat lijkt een enorme tijdsinvestering, en eerlijk gezegd is dat het ook wel: Persona heeft me dit jaar twee maanden in zijn greep gehouden.
Nieuwe vrienden
Je klasgenoten en alle randfiguren die daarbij horen zijn over het algemeen goed ontwikkeld, met duidelijke persoonlijkheden en drijfveren. Elk personage is een sociale buitenstaander, of dat nou is omdat hij of zij veel te nerdy is om te functioneren, of te aantrekkelijk om benaderd te worden. Het voelt herkenbaar voor iedereen die zich weleens ergens niet thuis heeft gevoeld, en het geeft een gevoel van overwinning wanneer ieder zijn plek in de wereld accepteert. Er zitten wel enkele scènes tu en die hevig de plank mi laan, zeker op het gebied van gender en seksualiteit, maar dat zijn relatief kleine mi ers in een game vol supersterren.
Het liefst zou ik de game nog een keer spelen, maar nog eens honderd uur vrijmaken is teveel gevraagd. Ik moet mijn tijd managen, en het effectief indelen van mijn tijd is nou juist iets wat ik van Persona en zijn genadeloze kalender geleerd heb.