De ‘multiplayer’ van Sekiro: Shadows Die Twice

Ik was een beetje bang voor Sekiro, moet ik eerlijk toegeven. Niet vanwege uitgever Activision; ik had er eigenlijk alle vertrouwen in dat From Software dankzij eerdere successen genoeg krediet had opgebouwd om zijn eigen koers te kunnen en mogen varen. Nee, ik was bang omdat Sekiro een singleplayergame is. In tegenstelling tot Demon’s Souls, Dark Souls en Bloodborne zijn er in Sekiro geen manieren om je tot andere spelers te wenden als het in je eentje niet wil vlotten.

Leer mij mezelf kennen

Nu moet je vier dingen over mij weten, te weten:

1: ik ben al sinds Demon’s Souls gefascineerd door alles Souls (of Souls-achtig) en heb er opgeteld waarschijnlijk tegen de duizend uur in zitten.

2: ik ben een notoire afhaker. Er hoeft maar iets mis te gaan of niet te klikken in een game of ik ben weg en kom nooit meer terug. Per ongeluk de verkeerde kant opgelopen? Laat maar. Doodgaan en een stuk opnieuw moeten doen? Pfffffffffff. Ik heb nu eenmaal weinig intrinsieke motivatie, waardoor het minste of geringste ervoor kan zorgen dat ik me er niet meer toe kan zetten om verder te spelen.

3: ik floreer bij extrinsieke motivatie. Als ik iets voor iemand anders doe, om wat voor reden dan ook, gaat het me duizend keer makkelijker af. Ik weet gelukkig dat ik zo ben, dus als ik iets graag wil spelen maar vrees dat het er niet van gaat komen, dan help ik mezelf gewoon een handje. Een spel voor Gamer.nl recenseren is bijvoorbeeld een perfecte stok achter de deur. Ik kan geen tekst schrijven zonder de game gespeeld te hebben, dus moet ik ‘m wel doorspelen. Als je de recensies van Demon’s Souls, Dark Souls en Dark Souls 2 opzoekt op de website, dan zie je niet geheel toevallig mijn naam erbij staan. Bloodborne en Dark Souls 3 heb ik dan weer niet gerecenseerd omdat ik ze op mijn eigen tempo wilde beleven. Dat me dat gelukt is, is voor een groot deel te danken aan de multiplayermogelijkheden in die games. Dat brengt me bij het laatste punt.

4: ik speel niet graag alleen. Althans, het kan prima, maar dan wel met de wetenschap dat ik dat niet per se hoef te doen. Dan zou ik me namelijk eenzaam gaan voelen (en op mijn intrinsieke motivatie aangewezen zijn). Om die reden vind ik de Souls-games zo perfect. Je kunt ze helemaal in je eentje doorspelen zonder ooit helemaal alleen te hoeven zijn. Overal om je heen zie je de schimmen van medespelers, je kunt berichten voor elkaar achterlaten en zelfs zien hoe iemand is doodgegaan. Ik voelde me daardoor altijd gesteund door anderen en zelfs gemotiveerd om door te gaan. Soms heel letterlijk, als ik ze naar mijn wereld riep om te komen helpen. Andere keren was het een gekunstelde boodschap op de grond die me de goede kant op wees.

Lone wolf pack

En toen was daar het bericht dat Sekiro een andere richting insloeg. Geen coöperatieve multiplayer, niet eens een beetje. Misschien snappen jullie nu waarom ik bang was. Wat als ik al meteen zou afhaken, zonder stok achter de deur of andere spelers om me door de moeilijke momenten te loodsen? Dan zou ik de game waar ik zo naar uit had gekeken niet eens kunnen spelen. Stel je voor.

Dat Sekiro mijn favoriete game van dit jaar is geworden verklapt al dat het anders is gelopen. Ik was even vergeten dat Souls-games geen multiplayermodus nodig hebben (al is het voor de toegankelijkheid wel essentieel, net als de veelbesproken moeilijkheidsgraad). De gesprekken die je hebt met anderen zijn ook een soort multiplayer. Gesprekken over dat ene geheim dat je ontdekt hebt, of die onmogelijke baas die iemand anders heeft verslagen. Iedereen weet weer andere dingen te vertellen en alleen al die kennis kan je weer op weg helpen.

Sowieso speelde ik Sekiro niet helemaal alleen. In het weekend nadat de game uitkwam speelden mijn vriendin en ik zij aan zij. Zij op haar PlayStation 4 en ik op de mijne. We gingen door tot het echt tijd was om iets te gaan eten en hebben toen binnen recordtijd een enorme lading all you can eat-sushi naar binnen gewerkt terwijl we het hadden over Sekiro. Ik weet nog goed hoe blij en tegelijk ook verbaasd we waren. Want wat was dit spel goed. Nu zijn er nog meer goede games uitgekomen dit jaar, maar over geen enkele heb ik het nog zo vaak gehad als Sekiro.