De NES was mijn eerste echte spelcomputer. Ik heb geen idee hoe ik van het bestaan van dat ding afwist – mi chien van vriendjes op het schoolplein of de talloze reclames tu en tekenfilms – maar ik wist wel dat ik hem wilde hebben. Op mijn achtste verjaardag, in 1992, kwam ik ’s ochtends vroeg naar beneden om te kijken wat voor cadeaus op mij lagen te wachten en sloeg mijn hart over. Heel het televisiemeubel stond ingepakt met cadeaupapier. Daaronder stond hij dan: die grijze bak van Nintendo, aangesloten en wel, klaar voor Super Mario Bros., Duck Hunt en Teenage Mutant Ninja Turtles.
Jong geleerd
Hoe wonderlijk is het eigenlijk dat je als kind zo snel kunt leren. Je hersenen zijn nog kneedbaar en leggen veel sneller nieuwe ‘snelwegen’ aan met aangeleerde handelingen. Binnen de kortste keren kende ik alle levels van Super Mario Bros. binnenstebuiten. Over gapende afgronden springen en Bowser op zijn donder geven werd al snel een tweede natuur. Toch geef ik toe: het op plekken extreem uitdagende Teenage Mutant Ninja Turtles was zelfs voor mijn exponentieel groeiende gaming skills te veel gevraagd.
Niet dat dit betekende dat ik na de eerste de beste tegenslag al opgaf, want als kind kon ik meestal maar aan een paar games per jaar komen. Met mijn verjaardag en Sinterklaas bijvoorbeeld. Dat betekende dat ik elke game die ik in mijn bezit had speelde… en maar bleef spelen. Elke woensdagmiddag zat ik alleen of met vrienden te proberen mijn meest recente spel uit te spelen, tenzij ik écht naar buiten moest van mijn ouders omdat het zulk lekker weer was. Maar ook tijdens het trappen van een bal of het ravotten op straat dacht ik vooral aan de volgende virtuele uitdaging die op me lag te wachten.
Af en toe was de eentonigheid van mijn kleine gamecollectie te doorbreken door naar de videotheek te gaan. Vaak verhuurden die namelijk ook games! Dan had je een paar dagen de tijd om een spel helemaal van voor naar achter te spelen. Het is nu bijna niet voor te stellen dat we vroeger games gingen huren, maar het was in de jaren ’90 dé manier voor kinderen met een beperkt budget om zoveel mogelijk spellen uit te proberen. En hoe koos je die spellen? Las je allerlei recensies in bladen? Nee hoor, je keek gewoon welk hoesje in de winkel of videotheek je het meeste aansprak. En dan maar hopen dat de in-game ervaring vergelijkbaar was met die prachtige prent op de cover.
Master race
De NES werd al snel vergezeld door de Game Boy, zodat ik ook tijdens autoritten naar saaie familiebijeenkomsten het digitale avontuur kon opzoeken. Met een lichtgevend vergrootglas kon ik zelfs op slecht verlichtte plekken duizenden Tetris-blokjes zien pa eren of in het rond stuiteren op de stok van Dagobert Duck. Van nog grotere invloed was echter de komst van een krachtpatser van een pc in huize Musters. Een 386 – kennen we hem nog? – stond op het kantoor van mijn vader te pruttelen, waar ik kla iekers als Commander Keen, Wolfenstein 3D, Jazz Jackrabbit en SimCity op speelde.
Hoewel consolegaming toen en nu nog mijn voorkeur geniet, merkte ik al snel dat de pc iets diepere ervaringen kon bieden en ik echt werd opgeslokt in de spelwereld, niet in de laatste plaats omdat ik zo dicht bij het scherm zat. Zeker spellen als SimCity konden me letterlijk hele dagen bezighouden. Tegen het avondeten kreeg ik dan te horen dat ik toch echt van dat ding af moest komen. Anders zou ik nog vierkante ogen krijgen!
Aangezien internet nog een abstract toekomstbeeld was, stond dat crèmekleurige bakbeest puur aan om de nieuwste games op te spelen. Vaak was het niet meer dan shareware – goedkope floppydisks met maar een paar levels van een complete game – en de teleurstelling was des te groter wanneer ik erachter kwam dat ik niet de hele game in mijn bezit had.
Lezen over games
Sindsdien ben ik nooit gestopt met games spelen. Oudere consoles moest ik weer verkopen om nieuwere edities aan te schaffen – de NES werd een Super Nintendo, dat werd weer een PlayStation, die werd ingewi eld voor een Nintendo 64, enzovoorts. Later heb ik al die oude consoles weer teruggekocht, maar als kind was het inleveren van de oude generatie de enige manier om aan de slag te gaan met een nieuwe. Dat deed ik dan ook zonder mokken of emotioneel afscheid. Er stonden nieuwe avonturen op mij te wachten, wat boeiden die oude spellen mij dan nog?
Zo’n beetje aan het einde van de SNES-generatie, of rond de release van de extreem populaire PlayStation, begon ik fanatiek gametijdschriften te lezen. Die hobby werd ingeluid door de Power Unlimited, maar al snel kwamen daar Engelstalige magazines zoals Edge, EGM en N64 Magazine bij. Waar je voor de PU maar enkele guldens kwijt was, kostte een internationaal magazine al snel 10 of 15 gulden, waarschijnlijk om de importkosten mee te dekken.
Soms ging ik al een week voordat een nieuw nummer van zo’n magazine uitkwam dagelijks langs bij de tijdschriftenhandel om te kijken of hij stiekem toch al niet binnen was gekomen. Ik las met veel plezier de vele nieuwtjes, diepgaande recensies en vooruitblikken naar aankomende games en maakte met een ouderwetse typmachine zelfs mijn eigen magazines, gebaseerd op mijn eigen ervaringen én de teksten die ik in die magazines had gelezen. Ik gaf op een gegeven moment minstens zoveel – zo niet meer – geld uit aan tijdschriften als aan games. Daar is mijn pa ie voor dit vak, het schrijven over games, dan ook geboren. Dat ik van mijn hobby mijn pa ie heb kunnen maken had ik als kind dan ook nooit durven dromen, maar mi chien onbewust altijd wel geweten.