Ik heb ongeveer een keer per jaar zin in een grote lange game met een overdonderende wereld. Als het om lengte gaat, valt GTA 5 nog mee. Dat weet iedereen die The Witcher 3, Skyrim, Persona 5 of Assassin’s Creed Odyssey heeft gespeeld. Zulke grote en lange AAA-games zijn mettertijd steeds prominenter geworden. Ze verkopen geweldig, liggen goed bij de achterban en de algehele propositie – hier heb je heel veel om te doen! - is moeilijk neer te sabelen. Want meer is beter, zeker als het goed is.

Ha-haa, nee! Fout! Meer is slechter, ook als het goed is. Misschien wel juist als het goed is.

Ik moest hier aan denken toen ik Assassin’s Creed Odyssey speelde, een game waarin absolute vrijheid een belangrijk uitgangspunt is. Ubisoft giet de spelregels van Assassin’s Creed Odyssey in een mengvorm zonder strikte eisen te stellen aan het eindresultaat. Bloemen plukken tijdens het paardrijden, waarom ook niet? Neuken met je buurman, spelen met een man of een vrouw, van een grote berg afdonderen en daarna weer vrolijk opstaan? Maar natuurlijk! Vrijheid is blijheid. En geheel in de trant van die gedachte heeft Ubisoft óók besloten om je in Odyssey dood te gooien met dingen om te doen.

Als je ze niet wil, doe je ze toch niet? Vrijheid!

Ah ja, vrijheid. Ik houd van vrijheid. Maar het nadeel van die designopvatting herhaalt zich systematisch, althans, in mijn geval. Na tien uur denk ik: dit is leuk, maar wat overdonderend! Na dertig uur denk ik: dit is nog steeds leuk, maar jeetje, dit is nog steeds best overdonderd! En dan na veertig uur, als het einde nog steeds niet in zicht is, vormen zich donkere wolken. Dit blijft op zich wel leuk, maar het blijft ook continu overdonderend! En er is al dlc aangekondigd? Gezien tijd mijn meest waardevolle resource is, beslis ik Odyssey weg te leggen. Die beslissing vergoelijk ik door in de Gamer.nl Podcast te zeggen: "Ze hadden die game met een heggenschaar moeten snoeien, dit is too much."

Zeker, dit is persoonlijk. Ik ken heel veel mensen die van Odyssey genoten hebben, juist vanwege die enorme schaal. En als ik een student was, en ik even niets te doen had, zou ik ook niets liever doen dan in een wereld als die van Skyrim duiken. Ik heb in mijn tienerjaren duizenden uren gestoken in multiplayergames. Maar dat was toen. Tegenwoordig word ik al moedeloos van het feit dat werkelijk iedere online game een eigen variant op een battle pass heeft. 'Even spelen', mag het nog? Hoezeer ik ook van gamen houd, mijn schema gedijt bij behapbare games. Door gigantische games te vermijden kan ik bovendien meer verschillende ervaringen opdoen. Ideaal!

Maar ook al is het persoonlijk, ik sta hier dus niet alleen in. Daarom vind ik het redelijk markant dat games tegen het einde van de consolegeneratie vol bombarie en zelfvertrouwen worden aangekondigd als ‘de grootste, meest omvangrijke tot nu toe’.

Er was veel kritiek op de grootte van Odyssey. Veel mensen sprongen op Twitter dan ook een gat in de lucht toen iemand van Ubisoft (althans, de divisie in het Midden-Oosten) verkondigde dat de wereld in Assassin’s Creed: Valhalla niet de grootste was tot nu toe. Ja, eindelijk! Dosering! Maar amper een week later zei producer Julien Laferriere dat de map in Valhalla juist groter is dan die van Odyssey. En die was al gigantisch… Lekker dan.

Nu spreken die twee dingen elkaar niet per se tegen (het kan dat de map groter is, maar dat er in sommige gebieden alsnog niets te halen valt), maar het is wel een raar contrast – ook in communicatie.

Niet veel later doet ook Sony nog een duit in het zakje. Ghost of Tsushima is deze week met een livestream onthuld. Vervolgens wordt met gepaste borstklopperij verkondigd dat het de grootste game van Sucker Punch tot nu toe wordt. Dat geldt zowel voor de grootte van de spelwereld als de hoeveelheid dingen die je in die wereld kunt doen. Jeetje. We hebben het wel eens over de ‘Ubisauce’, maar Sony kan er ook wat van - hebben we echt een tweede Days Gone nodig?

Wanneer stopt deze trend? Dat is een hele reële vraag. Ik kan mij namelijk niet herinneren dat de liefhebbers en haters van grote games ooit zó lijnrecht tegenover elkaar hebben gestaan. Zelfs de jrpg kon hen niet verscheuren: die games waren makkelijk te negeren. Maar tegenwoordig menen AAA-uitgevers dat omvang gelijk is aan ambitie. Geef mij een AAA-ontwikkelaar van een ambitieuze openwereldgame die in zijn persrelease schrijft: onze game wordt ambitieus, maar ambitie betekent niet dat we je gaan verdrinken in sidequests en vierkante kilometers.

CD Projekt RED belooft dat min of meer met Cyberpunk 2077 (shout-out Marthe Jonkers). Een compacte spelwereld, dat kan dus nog gewoon. Groter en meer is niet altijd beter. Ik wil meer gamen, maar minder game. Minder reizen, negeren en andere manieren om jezelf om content heen te manoeuvreren. Waar krijgen voor je geld, maar dan met een game die juist gepacet is, en op de juiste momenten de juiste hoeveelheden content doseert. Aan welke kant sta jij?

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook: