Ik heb ongeveer een keer per jaar zin in een grote lange game met een overdonderende wereld. Als het om lengte gaat, valt GTA 5 nog mee. Dat weet iedereen die The Witcher 3, Skyrim, Persona 5 of Assassin’s Creed Odyssey heeft gespeeld. Zulke grote en lange AAA-games zijn mettertijd steeds prominenter geworden. Ze verkopen geweldig, liggen goed bij de achterban en de algehele propositie – hier heb je heel veel om te doen! - is moeilijk neer te sabelen. Want meer is beter, zeker als het goed is.
Ha-haa, nee! Fout! Meer is slechter, ook als het goed is. Misschien wel juist als het goed is.
Odyssey
Ik moest hier aan denken toen ik Assassin’s Creed Odyssey speelde, een game waarin absolute vrijheid een belangrijk uitgangspunt is. Ubisoft giet de spelregels van Assassin’s Creed Odyssey in een mengvorm zonder strikte eisen te stellen aan het eindresultaat. Bloemen plukken tijdens het paardrijden, waarom ook niet? Neuken met je buurman, spelen met een man of een vrouw, van een grote berg afdonderen en daarna weer vrolijk opstaan? Maar natuurlijk! Vrijheid is blijheid. En geheel in de trant van die gedachte heeft Ubisoft óók besloten om je in Odyssey dood te gooien met dingen om te doen.
Als je ze niet wil, doe je ze toch niet? Vrijheid!
Ah ja, vrijheid. Ik houd van vrijheid. Maar het nadeel van die designopvatting herhaalt zich systematisch, althans, in mijn geval. Na tien uur denk ik: dit is leuk, maar wat overdonderend! Na dertig uur denk ik: dit is nog steeds leuk, maar jeetje, dit is nog steeds best overdonderd! En dan na veertig uur, als het einde nog steeds niet in zicht is, vormen zich donkere wolken. Dit blijft op zich wel leuk, maar het blijft ook continu overdonderend! En er is al dlc aangekondigd? Gezien tijd mijn meest waardevolle resource is, beslis ik Odyssey weg te leggen. Die beslissing vergoelijk ik door in de Gamer.nl Podcast te zeggen: "Ze hadden die game met een heggenschaar moeten snoeien, dit is too much."
Zeker, dit is persoonlijk. Ik ken heel veel mensen die van Odyssey genoten hebben, juist vanwege die enorme schaal. En als ik een student was, en ik even niets te doen had, zou ik ook niets liever doen dan in een wereld als die van Skyrim duiken. Ik heb in mijn tienerjaren duizenden uren gestoken in multiplayergames. Maar dat was toen. Tegenwoordig word ik al moedeloos van het feit dat werkelijk iedere online game een eigen variant op een battle pass heeft. 'Even spelen', mag het nog? Hoezeer ik ook van gamen houd, mijn schema gedijt bij behapbare games. Door gigantische games te vermijden kan ik bovendien meer verschillende ervaringen opdoen. Ideaal!
Maar ook al is het persoonlijk, ik sta hier dus niet alleen in. Daarom vind ik het redelijk markant dat games tegen het einde van de consolegeneratie vol bombarie en zelfvertrouwen worden aangekondigd als ‘de grootste, meest omvangrijke tot nu toe’.
Er was veel kritiek op de grootte van Odyssey. Veel mensen sprongen op Twitter dan ook een gat in de lucht toen iemand van Ubisoft (althans, de divisie in het Midden-Oosten) verkondigde dat de wereld in Assassin’s Creed: Valhalla niet de grootste was tot nu toe. Ja, eindelijk! Dosering! Maar amper een week later zei producer Julien Laferriere dat de map in Valhalla juist groter is dan die van Odyssey. En die was al gigantisch… Lekker dan.
Nu spreken die twee dingen elkaar niet per se tegen (het kan dat de map groter is, maar dat er in sommige gebieden alsnog niets te halen valt), maar het is wel een raar contrast – ook in communicatie.
Groter en meer is niet altijd beter.
Liefhebbers en haters tegenover elkaar
Niet veel later doet ook Sony nog een duit in het zakje. Ghost of Tsushima is deze week met een livestream onthuld. Vervolgens wordt met gepaste borstklopperij verkondigd dat het de grootste game van Sucker Punch tot nu toe wordt. Dat geldt zowel voor de grootte van de spelwereld als de hoeveelheid dingen die je in die wereld kunt doen. Jeetje. We hebben het wel eens over de ‘Ubisauce’, maar Sony kan er ook wat van - hebben we echt een tweede Days Gone nodig?
Wanneer stopt deze trend? Dat is een hele reële vraag. Ik kan mij namelijk niet herinneren dat de liefhebbers en haters van grote games ooit zó lijnrecht tegenover elkaar hebben gestaan. Zelfs de jrpg kon hen niet verscheuren: die games waren makkelijk te negeren. Maar tegenwoordig menen AAA-uitgevers dat omvang gelijk is aan ambitie. Geef mij een AAA-ontwikkelaar van een ambitieuze openwereldgame die in zijn persrelease schrijft: onze game wordt ambitieus, maar ambitie betekent niet dat we je gaan verdrinken in sidequests en vierkante kilometers.
CD Projekt RED belooft dat min of meer met Cyberpunk 2077 (shout-out Marthe Jonkers). Een compacte spelwereld, dat kan dus nog gewoon. Groter en meer is niet altijd beter. Ik wil meer gamen, maar minder game. Minder reizen, negeren en andere manieren om jezelf om content heen te manoeuvreren. Waar krijgen voor je geld, maar dan met een game die juist gepacet is, en op de juiste momenten de juiste hoeveelheden content doseert. Aan welke kant sta jij?
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:
Reacties op: Size matters: kleiner is beter
DevTrunks
Of de game is veel kleiner en korter waardoor de ervaring krachtiger overkomt. Of je zorgt er als developer voor dat er elementen in je game zitten die het na 40 uur spelen nog steeds nieuw laten aanvoelen. Al lijkt mij dat laatste een pittige uitdaging.
Niet helemaal vergelijkbaar, maar een game die goed omging met vrijheid en grootte vond ik The Outer Wilds (niet Outer Worlds van Obisdian, ter verduidelijking). De gameplay was niet ingewikkeld maar toch wil je elk uithoekje van de spelwereld zien en ontdekken omdat je zoekt naar informatie. Ik denk dat als een game als Assassin's Creed minder leunt op karakter progressie en meer op het verkrijgen van informatie (en dat koppelt aan allerlei verschillende gebieden zodat je motivatie hebt om daar naar toe te gaan) dan blijft het interessant om te verkennen.
WvA
Breath of the Wild vond ik in het begin briljant. Wauw, je kan echt overal naar toe! Inzoemen met je kijker, een opvallend stukje op een berg zien, erheen vliegen, ondertussen afgeleid worden door een random bossfight, geweldig! Maar na een paar keer kom je erachter dat het een herhalend truukje is. Leg weer een appel op een altaar. Vecht weer tegen dit grote monster bij deze vreemd liggende stenen. Doe dit en je krijgt je beloning..oh weer een shrine. Op een gegeven moment ben ik maar gewoon naar het einde gegaan toen het patroon iets te duidelijk was.
Nou is breath of the wild wel een game waar, als je al deze onderdelen daadwerkelijk uniek maakt, er voordeel uit gehaald kan worden als de game groter en beter is. De ervaring zelf was namelijk verder behoorlijk tof. Wel vond ik dat het verhaal wel erg op de achtergrond kwam te liggen, en dat is wel een terugkerend probleem in de meeste grote, open wereld games.
Maar het belangrijkste is ook vooral: tijd. Ik heb echt de tijd helemaal niet om al die games achter elkaar te spelen. Letterlijk niet. Ik ben zelf niet zon Assassins Creed fan, maar Ubisoft pompt elke 2 jaar een gigantische wereld uit de grond alsof het niets is. Ondertussen zijn er ook steeds meer games zoals Fortnite, Heartstone of Dota te vinden, die makkelijk duizenden uren een time sink kunnen zijn. Vaak betrap ik mezelf erop dat ik liever even een potje van een korte game speel, ondanks dat dat uiteindelijk alsnog meer uur gaat worden dan een grote game, simpelweg omdat je elke keer ''nog heel even dan'' krijgt bij een paar minuten spelen. Maar de barrière om hem op te pakken of weg te leggen is veel lager.
Toen ik hoorde dat de 2e Ori game groter was dan deel 1, kreunde ik dan ook. Ik wil niet groter. Ik wil gewoon kunnen genieten, liefst in maximaal 15 uur. Behapbare, toffe ervaringen. Het voelt een beetje alsof elke film die nu uit komt een soort choose-your-own-adventure zou zijn. Eerste keer leuk, 2e keer wil je gewoon een film/verhaal kijken zonder al dat gedoe.
fonsrutte
Het was niet supervervelend maar wel genoeg om te twijfelen of ik de volgende AC moet kopen en dat lijkt mij niet de bedoeling.
mhnl1979
melody
Shinjite
Ben met odessy bezig en loop nu tegen het probleem aan dat ik een nieuw game + kan beginnen en dus her verhaal klaar is? Maar nog wel een aantal + de hoofs cultist mort dood maken maar dat kan alleen door alle cultists dood te maken dus moet ik er nog iets van 6 vinden en dood maken en sommige zitten achter een conquest battle verstopt en ander die komen naar voren als je in bepaalde gebieden aan het questen bent. Duurt mij nu gewoon te lang en heb geen zin meer. Zover ik weet ben ik klaar met de game en het verhaal was meh.. op een gegeven moment ben ik begonnen met gesprekken te skippen en snel de quest accepteren. Je krijgt in deze game ook letterlijk te zien waar je naar toe moet wat soms handig is maar vaak ook gewoon zo dom aanvoelt.
De gameplay was de heletijd het zelfde van quest naar quest. Valhalla kan anders zijn omdat je een soort basebuilding hebt maar daar verwacht ik voor nu nog niet veel van. Geen pre order dus ik wacht de review af.
Ik heb toch liever dat een open wereld game zo 40-50 uur kost bijvoorbeeld. Op een gegeven moment ben ik er klaar mee en begint het als werk te voelen want je wilt hem wel even kunnen uitspelen maar het word je gewoon moeilijk gemaakt door verschillende grind walls op te gooien. Ik wil horizon zero dawn ook nog is spelen maar heb ik nu even geen zin in, eerst wat wat kleinere games spelen.
Shinjite
Fappert
Hendrik_Klein
Bteqq
Wat een game he?! Speel hem nu voor de 2e x helemaal van begin tot eind (minder gehaast dan de eerste keer) en de details en nieuwe dingen die ik tegenkom, blijven me verbazen. Zeker geen perfecte game, maar wel een perfecte ervaring als Arthur (en JM).
Millman7
LordLuc
Ik hou wel van gewoon een stukje rijden, wandeling maken, rondvliegen. Genieten van de omgeving. Net als reallife.
rpenning
dezwarteziel
Vogeltje
De zogenaamde druk die veel mensen beschrijven, bestaat bij mij niet. Het maakt mij niet uit dat ik eerst ene game en dan de andere uitspeelt. Ik speel van alles door elkaar heen en laat het lekker zo. Gamen is voor mij om te ontspannen niet om te stressen. Daarom vind ik het juist fijn dat ik erg lang een game kan spelen.
Uiteraard zijn er zeker uitzonderingen. Dit gaat eigenlijk vrijwel alleen hoe erg ik mij vermaak met de gameplay zelf.
Zo is Spiderman niet een hele grote game, maar omdat ik er gameplay gezien mij er zo erg mee vermaak, speel ik hem nu voor de tweede keer weer helemaal door.
Hetzelfde geld voor mij met een beschreven game hier in het artikel: AC Odyssey. De discovery tour die tegenwoordig bij zit, is helemaal een mooie toevoeging voor mij als groot geschiedenis "hobbyist". De gameplay vind ik erg leuk en ik wissel mijn build ook regelmatig.
Dat ik dan hetzelfde blijf doen wat betreft content maakt mij dan niet meer uit in beide games. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te noemen.
En voor de mensen die geen zin hebben in sidequests vraag mij vooral af waarom in de ene game wel en de andere niet? Een RPG bestaat nou eenmaal uit (veel) progressie boeken, zodat je sterker wordt en (makkelijker) verder kunt. Maar ook hier is een oplossing voor: Er zijn steeds meer games waar de NPCs met je mee schalen. Dan ben je minimaal een of twee levels hoger /lager.
sandervs
dezwarteziel
sandervs
dezwarteziel
darkmanwls
Geen groep zo moeilijk tevreden te krijgen als gamers.