Als buiten de rookwolkjes uit je mond komen, breekt de gouden tijd weer aan voor gamers. In de laatste maanden van het jaar voelen de uitgevers nog meer dan anders de behoefte zoveel mogelijk producten de markt op te brengen. Dit jaar is het niet anders, maar mi chien wel in overtreffende trap. Er komt zoveel lekkers, op elke console, handheld en de PC, dat alleen de allerrijksten onder ons de hele rits kunnen aanschaffen.
Stel je eens voor: alle drie de consoles in huis, een krachtige PC die een spel als Crysis met gemak draait en de DS en PSP voor onderweg. Kasten vol met games, voor elke console verschijnen er immers tientallen die je wilt bezitten. Variatie in wat je speelt is voor jou geen streven, het is de norm. Leuk, zo'n collectie, vooral wanneer je er foto's van post op een forum.
Ik durf te wedden dat er genoeg lezers zijn die zich hier wel mee kunnen identificeren. Kom op, handjes omhoog, geef maar toe. Ik ben er namelijk ook een. Ik heb ook graag veel games en consoles thuis staan en ik laat ze ook graag aan anderen zien. Alsof het soort games wat bij mij tentoongesteld staat, wat vertelt over de persoon die ik ben.
Los van het feit of het je prioriteit is en of je het kan betalen: mi chien moeten we maar eens op de rem trappen, wij verzamelaars. Ja, juist nu in deze drukke periode, nu er tientallen toppers op stapel staan. Waar is het ooit fout gegaan met ons? Waar gingen we van gamen als prioriteit naar zoveel mogelijk hamsteren? Met argusogen kijken we naar de onwetenden die maar enkele spellen per jaar kunnen kopen en ten volle kunnen genieten van elk moment, elke pixel in die paar spellen. Ze hebben geen keus en ze denken dat wij, de mensen die elke maand een stapel games kopen, beter af zijn.
Maar jij en ik weten beter, toch? Wij willen ook terug naar die simpele tijd dat je een jaar lang Super Mario Bros. speelde. We klagen nu dat games niet meer speciaal voelen, dat de glans er van af is en dat het allemaal zo snel verveelt. We racen door de singleplayer modus van een grote blockbuster, zodat we zo snel mogelijk naar de volgende kunnen.
Een enkele keer durven we wat meer tijd te besteden aan een spel dat ons vastpakt en niet zo snel los laat. Maar echt zo langdurig als een Half-Life of een Goldeneye is er niet meer bij in mijn geval. Van Halo 3 heb ik genoten, de acht uur die het duurde om door de singleplayer heen te komen. De (online) multiplayer heb ik een paar dagen gespeeld. Ik zou dat wel langer willen doen, maar ik ben een slaaf van de rij games die nog op mij wacht. Is het op deze manier nog wel leuk te noemen?
Natuurlijk is dit een luxeprobleem. Maar ik concludeer, na jaren gamers (waaronder ik mijzelf reken) te observeren, dat we zoveel geld weggooien om alleen maar een mooie verzameling te hebben die we niet ten volle benutten. Ben je een hard studerende student of een volwa en persoon met werk en gezin, dan heb je gewoon niet genoeg tijd om al het lekkers dat op de markt verkrijgbaar is uit te spelen. Gamen is toch al zo'n dure hobby, waarom zou je er nog de moeite voor doen? Koop deze Kerst eens een paar goede games, niet meer. Wedden dat je er meer uithaalt en er meer van geniet dan degenen die er tien kopen?