De muziekklanken staan me nog goed bij, het was een vrolijk opzwepend melodietje dat een stuk ernstiger werd als je in het hoofdmenu kwam. Met een klein, grijs pistooltje kon je je keuzes maken en het spel starten.
Na wat gepruttel werden de kleurrijke levels probleemloos op mijn 14 inch monitor getoverd, maar vooral de geluiden zijn mij bijgebleven. Het schuurgeluid wat je hoorde als je een muur probeerde te openen en de ploing-pling geluiden als je munitie of schatten oppakte. De meeste gamers weten waar ik het over heb, Wolfenstein 3d. De bakermat van alle FPS games en voorganger van een van de meeste verwachte games allertijden. Return to castle wolfenstein is namelijk niet zomaar een opvolger, maar een vervolg op een legende.
De dag dat Return to Castle Wolfenstein werd aangekondigd kan ik me niet meer herinneren, er komen zoveel spellen uit dat je de tel kwijt raakt, maar RTCW is een van de weinige titels die de aandacht van de meeste gamers trekt. Voor velen zal het namelijk geen terugkeer naar het Kasteel Wolfenstein worden, maar een terugkeer naar de jeugd, want wie heeft er vroeger geen Wolf3d gespeeld? Het rondlopen in gigantische levels, het neerschieten van Nazi's en overal aanwezige hakenkruizen en portretten van Hitler. Dit was een ervaring die de meeste gamers nog nooit ervaren hadden. Waarschijnlijk een ervaring die de meeste gamers ook nooit meer zullen ervaren.
We konden afgelopen weekend ons eindelijk opmaken voor de terugkeer. Ook al zouden we geen kasteel zien, eindelijk was er speelbaar materiaal van Wolfenstein. En het Internet heeft het geweten. De ene na de andere site ging down, want deze buitenkans liet niemand schieten. Met een onrustig gevoel installeerde ik de demo, eindelijk na al die maanden wachten zou ik mijn jeugd opnieuw beleven. De geluiden kwamen weer terug, ik kon de blauwe, met machine guns bewapende guards weer zien, ik rook de kalkoenen al, maar met een onbestemd gevoel kwam ik weer terug op aarde.
De demo van RTCW was namelijk geen terugkeer, er waren geen felle kleuren, er was geen ploing-pling geluid, dit had niets te maken met Wolf3d. Na de demo wat langer gespeeld te hebben kan ik zeggen dat de multiplayer variant erg vermakelijk is, maar zeker niet is wat ik verwacht had. Mi chien logisch, aangezien Nerve Software alleen verantwoordelijk is voor de multiplayer kant, maar het grootste probleem ben ikzelf. Menig gamer heeft namelijk last van het "vroeger was alles beter" syndroom, iets wat bij een spel als Wolfenstein sterk aanwezig is. Het spel heeft men namelijk al in geen jaren meer aangeraakt, maar de herinneringen leven voort, worden geromantiseerd, en zo groeit dit spel uit tot een ideaal, een legende, waar geen opvolger van gemaakt kan worden, tenslotte vroeger was alles beter.
Vanochtend heb ik weer eens Wolf3d.exe gestart, for old times sake, zoals de Engelsen zeggen. Het geluid was er nog, de sfeer ook, maar het spel zelf is hopeloos verouderd en is alleen nog speelbaar in de vaagste
herinneringen. We mogen dan ook hopen dat Id trouw blijft aan de legende en onze herinneringen, want wat is nu een Wolfenstein titel zonder kalkoenen, ploing-pling geluiden, geheime muren achter portretten van de
Fuhrer en Nazi's die "Mein Leben" schreeuwen...