Ik heb dankzij de slapeloze nachten eindelijk weer eens enkele multiplayerpotjes kunnen spelen van mijn favoriete shooter. Het voelde weer even als vanouds, alsof ik nooit weg ben geweest van mijn geliefde online wereld. De afleiding was hard nodig, ik leefde weer helemaal op. Ik voelde me verplicht om op mijn best te spelen, na zo’n lange afwezigheid.
Mijn tegenstand heeft dit moment gevreesd. Linksonder in hun scherm verschijnt de melding dat ik de se ie heb betreden. Mijn naam wordt door de wind gedragen en boezemt direct angst in. Even verstokt de vijand. In stilte kijken ze elkaar vragend aan, pupillen vergroot en de zweetdruppels druipend van hun gezicht. Wie maakt de eerste zet? Wie gaat en wie blijft? Drie tegenstanders blijven achter en staan nu oog in oog met mij en mijn medespelers. Mooi, verse slachtoffers!
Ik voel een gespannen sfeer bij mijn teamgenoten. Twijfelen zij of ik de druk wel aan kan? Ik was vol zelfvertrouwen, maar krijg nu een dubbel gevoel. Nee, stop, rustig blijven. Ik kan dit. Ik heb het altijd gekund. Ik zal de wereld laten zien dat ik weer online ben.
Vlak voor het begin van het bloedbad dwalen mijn gedachten af naar de tijd dat ik dagelijks online was. Mijn methodes waren dodelijk, ijzersterk. Ik voelde mij toen oppermachtig. Ik was jong en onbezonnen. Niet nadenken, gewoon mezelf in het diepe storten en dan wel zien wat er gebeurt. Met de tijden van vroeger nog in het achterhoofd stort ik me in het geweld dat zojuist is losgebarsten. Ik ben er klaar voor!
Ik zet mijn eerste stappen richting de vijand en zoek dekking achter een muurtje. Vanuit daar valt mijn oog op een aan flarden geschoten teddybeer, leunend tegen de zijkant van een met kogels doorzeefde afzetting. Het geluid van kogels en granaten om me heen klinkt enkel nog als een dof kabaal, alsof ik me onder water bevind. Ik kijk naar de zwartgeblakerde teddybeer; waar ooit een arm heeft gezeten puilt nu zijn zachte vulling uit. Met zijn enige overgebleven oog staart hij terug.
Ik denk ineens denken aan mijn twee jongens die boven liggen te slapen, met ieder een eigen teddybeer vastgeklampt in hun kleine handjes. Onmiddellijk realiseer ik mij dat mijn online kwaliteiten nooit meer hetzelfde zullen worden als voorheen. De tegenstander geeft je namelijk geen tijd om stil te staan bij emoties. Een achteloze gedachte zoals deze kan je je leven kosten.
Ik heb mijn piekperiode al gehad. De rol van games in mijn leven is veranderd door mijn recente ouderschap. Dat wist ik natuurlijk al maar in de praktijk komt het hard aan. De droevige gedachten over vergane glorie maakten echter snel plaats voor een geraffineerd idee. Want wie denkt dat het nu over is, heeft het goed mis. Ik zal er namelijk alles aan doen om al mijn ervaring over te brengen aan mijn kids. Als mijn twee jongens eenmaal zijn klaargestoomd voor de online wereld die first person shooter heet, berg je dan maar. De schrik van het koninkrijk zal wederkeren, en wel in tweevoud!
Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag beschrijft hij de rol van games in zijn leven.