De voorbereidingen zijn getroffen. Ik ben alvast aan het sparen voor de nieuwste 7.1-speakerset. Mijn schoonvader is in november een paar weken op vakantie, dus dan steel ik zijn 3D LED-televisie voor non-stop schietgeweld. Ik ben dan niet beschikbaar voor enig sociaal contact. De stekker van de deurbel hangt los, mijn telefoon staat uit en mijn e-mail wordt niet gecheckt. Mijn leven bestaat rond de release uit alles wat snel en makkelijk te bereiden is. Mijn relaxstoel, uiteraard met bijpa end ku en en voetenbankje, staat als een troon voor de televisie. Douchen, slapen en mijn vriendin zijn secundaire levensbehoeften geworden. Het belangrijkste is dat ik binnen een week in ieder geval de eerste Prestige heb gehaald. Dat weet mijn vriendin ook, dus zij heeft het weekend na de release ingepland om bij haar moeder te blijven slapen. Verstandig.
De eerste dag maak ik gehakt van de singleplayer. Deze speel ik in dezelfde avond nog uit. De loze trofeeën die mijn zichtveld blokkeren stapelen zich op. Zweetdruppels schitteren op mijn gezicht. Ik word een beetje duizelig en een scherpe pijn prikt achter mijn ogen. Ik realiseer me dat ik al anderhalve minuut geen adem heb gehaald en al tien minuten vergeet te knipperen. Ondanks deze lichamelijke defecten is het mij gelukt om de singleplayer ten einde te brengen. Ik klik door de credits en neem een kwartier welverdiende rust. Een slok Red Bull en een Dextro Energy zorgen ervoor dat mijn energielevel weer op peil is. Het is inmiddels 02.17 uur, 's nachts. Maar ik bespeur nog geen enkel teken van moeheid. Om deze reden druk ik me nog even goed in mijn stoel, kraak mijn vingers, neem mijn afgekoelde controller weer in mijn handen en richt mijn concentratie op het scherm. De multiplayer is een aan de beurt.
Hoe goed gaat de multiplayer deze keer worden? Je zou denken dat het ieder jaar weer moeilijker wordt voor de ontwikkelaars, maar elke keer bewijzen zij het tegendeel. Het wordt beter en beter. Treyarch probeert met het spelconcept te spelen; bij World at War kun je in tanks rijden en in Black Ops hebben ze het hele menu aangepast en zogeheten contracts toegevoegd. Infinity Ward houdt het wat simpeler; zij borduren voort op een goede formule en perfectioneren dit. Goed voorbeeld vind ik de verschillende Killstreaks Rewards. Dat was voor mij de spreekwoordelijke kers op de taart. Lekker veel keus en de kills die hierdoor gemaakt worden, tellen gewoon mee voor je volgende Killstreak Rewards. Ik hoop wel dat ze nieuwe hebben bedacht. En nieuwe wapens. Bijvoorbeeld een dynamietstaaf in plaats van een granaat (lekker ouderwets). Clusterbommen, een RBS 70-raketwerper, peperspray en in plaats van de Valkyrie-raketten kies ik liever de Viper Portable Robot. Doet me denken aan de film Short Circuit.
De Call of Duty-reeks is de cream of the crop van de online shooters. De serie gebruikt de allerbeste ingrediënten die nodig zijn voor een multiplayer van kolo ale proporties. Infinity Ward gaat ons ook dit jaar niet teleurstellen. Ik weet het. Jij weet het. Het wordt episch.
“The object of war is not to die for your country but to make the enemy die for his.” (General George S. Patton)
Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag snijdt hij een nieuw onderwerp aan.