Ik spreek niet voor alle gamejourno’s maar ik ben zeker niet de enige die de voorkeur geeft aan het schrijven van previews boven reviews. Daar zijn verschillende redenen voor. In mijn geval hebben een aangeboren luiheid en een voorliefde voor de weg van de minste weerstand daar zeker het een en ander mee te maken. Voor een preview ga je uit van onafgewerkt materiaal en al dan niet opzettelijk onbekende inhoud. Je kan paragrafen lang je twijfels uiten maar kan (en moet) vermelden dat er tu en deze nog voorlopige versie en het eindresultaat nog maanden van ontwikkelingstijd zitten.
Een review is een heel ander beestje. Potentiële kopers zullen zich mi chien door jouw mening en score laten leiden tot het al dan niet besteden van zestig euro. De informatie in je review moet juist en zo volledig mogelijk zijn. Maar wanneer is volledig echt volledig?
Een heikel punt. Zo vertelde een uitgever me dat hij zich moeilijk, maar uiteindelijk berustend zou hebben neergelegd bij een magere zeven voor zijn game. Tenminste, tot hij er achter kwam dat de recensent nooit verder dan de tutorial was geraakt. Deze had niet door dat zijn vorderingen via Steam teruggekoppeld werden. De vragen rond privacy die dit oproept zijn voer voor een andere discu ie, maar ik kan niet anders dan de uitgever in kwestie (die zich wel, maar niet zonder morren neerlegde bij mijn magere acht) in dit geval gelijk te geven.
Het blijft moeilijk om een tijd te plakken op een review, zelfs zonder deadlines, dictatoriale hoofdredacteurs en wraakroepend laat opgestuurde review-exemplaren. De ene game is ook de andere niet. Twaalf uur volstaat om jezelf door de singleplayer van een shooter als Modern Warfare 3 of Battlefield 3 te knallen en ook nog een paar uur een gefundeerde feel te krijgen van de multiplayer. Twaalf uur volstaat echter niet om het verschil tu en drie moeilijkheidsgraden in diezelfde shooters naar behoren te analyseren.
En wat doe je met een game als Yakuza, Total War, Fallout of zo goed als elke MMORPG? Behalve in die uitzonderlijke gevallen dat je het review-exemplaar heel vroeg krijgt en er vijftig tot ver over de honderd uur voor op de teller kan zetten, is er van uitspelen geen sprake. Waar leg je dan de grens? Het vereist een grote gedrevenheid en profe ionaliteit om een genre, setting of concept dat je persoonlijk minder boeit dan de hernia van je schoonmoeder, langer dan dat arbitraire ‘strikte minimum’ te spelen.
Opgeven na een vijftal uren ploeteren kan soms verdomd verleidelijk zijn, maar wie weet breekt de game daarna helemaal open. Zoals de laatste Deus Ex bijvoorbeeld. Omgekeerd kan ook. Diezelfde eerst vijf uren kunnen het beste feestje van het jaar lanceren om daarna te verzanden in een routineus naar je horloge kijken omdat alle mooie chicka’s vertrokken zijn en de DJ alleen nog maar Duitse Alanis Mori ette-covers draait. Nog andere keren blijken die volgende vijf uren precies hetzelfde te brengen als de vorige. In het beste geval heb je tien uur geweldig gegamed, in het slechtste geval heb je tien uur door bagger geploegd. Koud gezien heb je als recensent met een deadline in je nek in beide gevallen vijf kostbare uren verloren.
Als fan van de laatste Shogun: Total War heb ik me met plezier naar de eindoverwinning in de campagne gezwoegd. Dat kostte me drie dagen en ook op dag drie vielen me nog nieuwe dingen op. Goede en irritante. Dingen die mijn review niet hadden gehaald als ik me er in ‘een luizige twintig uur’ van af had gemaakt. Dat terwijl ik andere games – die deze meer dan twintig uur wellicht ook waard waren - rond die tijdkaap voor gezien hield. Wanneer je om die reden vooraf niemand hebt kunnen waarschuwen voor een teleurstellende finale, voelt dat behoorlijk kut.
Feit blijft, hoe langer je een game speelt, hoe beter je je oordeel en/of score kan beargumenteren. En hoe beter de review – en ik kan er niet hard genoeg op drukken dat die minstens zoveel gewicht draagt als de score - hoe kleiner kans op een miskoop door de lezer. Een lezer die echter moet beseffen dat geen enkele recensent elke verhaallijn in de volgende Star Wars: The Old Republic of elke nuance van elke mogelijke karakterkla e in het zojuist verschenen The Elder Scrolls V: Skyrim of de nog te verschijnen Ma Effect 3 zal omvatten.
Over de auteur: Raf Picavet is al dertien jaar full time gamejournalist. Hij levert bijdragen aan Vlaamse televisieprogramma's, kranten, magazines en websites, maar zijn schrijfsels voor het maandblad Chief liggen hem het nauwst aan het hart.