Het lijkt de laatste tijd een nieuwe trend. Je hebt problemen op je werk of school, je kan met niemand over deze problemen praten en zo labiel als je bent bezit of koop je een wapen, dat meestal erg makkelijk te verkrijgen is, en schiet daarmee je ex-werknemers of klasgenoten naar het volgende level. Laatst was het raak in Duitsland en nog geen paar dagen later besloot een klasgenoot in Kroatie zijn geschiedenisleraar de geschiedenis in te schieten. Dat de jongens een wapen hadden kon gebeuren, er zijn tenslotte meer mensen met een wapen en die schieten niet in de eerste de beste depre ie er op los. Wat is het dan wel dat mensen op deze manier "flippen". De politiek weet het, de pers weet, iedereen weet het behalve een kleine groep mensen en dat zijn de gamers.
Neem de jongen in Duitsland, hij was een fanatiek speler van gewelddadige games zoals Counter-Strike. Een spel waarbij je andere mensen moet neerschieten. De link is dan ook glashelder dat dit een van de belangrijkste oorzaken moet zijn. Die spelletjes moeten er iets mee te maken hebben hoor je nu van alle kanten. Gamers zijn het hier niet mee eens, maar vertel maar eens tegen een alcoholverslaafde dat zijn "hobby" slecht voor hem is.
Om de andere kant van het verhaal te begrijpen is er een term, standplaatsgebondenheid. Mijn geschiedenislerlaar, hij leeft nog, liet mij kennismaken met dit woord. Het houdt in dat je jezelf verplaatst in de positie van de ander. Aangezien ik niet vies ben van een virtuele moordpartij besloot ik mij laatst eens te verplaatsen in de positie van een politici. Ik kwam tot een verschrikkelijke conclusie.
Gamen is namelijk de bron van al het kwaad. Wat doen de meeste gamers, die spelen actie of strategie games, waarbij het de bedoeling is om de tegenstander te vernietigen. Neem een multiplayer game zoals Medal of Honor. Het begint al voordat het spel gestart is. Je gaat namelijk een lekker potje Mohaa-un en dat houdt in veel mensen afschieten, want niemand wil mister_respawn zijn. Na het vinden van een server moet er een wapen gekozen worden. Nu is het arsenaal in Mohaa zeer dodelijk, maar de ervaren gamer weet met welk wapen hij nog meer doden kan maken. Na de keuze begint de jacht waarbij elke kill een soort bevrediging oproept. Het geeft namelijk een kick als je bovenaan staat met de meeste kills. Je voelt je dan lekker een gevoel wat je ook al krijgt als je aan het spelen bent en je wapen in een sluipschutter zijn nek legt en de trekker overhaalt. "Beenie_Man was shot in the neck by MegaKiller2000's SMG". HA, wat een gevoel, de adrenaline giert door je lijf, opzoek naar het volgende slachtoffer, daar loopt hij net de hoek om. Snel ga je tu en de gebouwen door en wacht je hem aan de andere kant op. BAM, vol in zijn patser, ZO die zag die niet aankomen. Het gaat goed en gaat nog beter wanneer je een granaat gooit in een menigte mensen. De kills blijven binnenstromen...
Nu zullen gamers zeggen dat het een "spelletje" is. Maar als een buitenstaander dit ziet is het meer dan een spelletje. Het is een verzamelingen zieke figuren die hun frustraties op elkaar botvieren. Je kan mij niet wijs maken dat het normaal is dat mensen een fijn gevoel krijgen als ze iemand, zij het virtueel, dood schieten. Je haalt namelijk bewust de trekker over om iemands virtuele leven te beeindigen. De meeste gamers zijn dan ook, zij het virtueel, ma amoordenaars die al duizenden levens hebben genomen. Het is dan ook logisch om te zeggen dat al die duizenden gamers potentiele tijdbommen zijn, die wachten op een depre ie om af te gaan.
Dat zou je kunnen denken, maar is het zo? NEE, natuurlijk is het niet zo, anders zou het veel vaker voorkomen. Het probleem van al die mensen die nu roepen dat gamen een slechte invloed heeft zijn geen gamers. Zijn kennen de term standplaatsgebondheid niet, ze weten niet wat het is om te gamen, het is ze onbekend. En als mensen onbekend met iets zijn roept dat angst op. Mensen worden angstig en kunnen niet meer rationeel nadenken, net als de jongen uit Duitsland die een wapen bezitte en toevallig ook gamede.
Wat daar laatst gebeurde was een tragiek, maar als je hoort hoe mensen dit in verband met games brengen wordt het pas echt tragisch.