De meeste mensen kennen het nog wel, de grabbelton. Een grote bak met piepschuim en allerlei prullaria waar je veel moeite voor moest doen voordat je het te pakken had. Prullaria heb je in alle vormen en maten, zo ook met spellen. De favoriete plek in de meeste winkels is voor mij toch wel de budgetbak. Allemaal games, goed en slecht, voor een spotprijsje om zo je collectie compleet te maken. Ook op internet zie je vaak de meest fantastiche aanbiedingen. En dan slaat het koopvirus bij mij toe.
Dit koopvirus dacht ik kwijt te zijn. Een tijd geleden kocht ik ook alles wat los en vast zat. Mi chien een El Cheapo instelling, maar elk spel is vijftien gulden waard.
Als ik langs een winkel liep en een titel zag staan die mij in het verleden aansprak dan had ik mijn beurs al getrokken. Kwam ik thuis dan hoorde ik altijd een stemmetje wat zei "speel je het spel ook" Maar spreken is zilver en zwijgen is goud en zodoende groeide mijn dozen collectie. Tot de dag kwam dat ik alleen nog spellen wilde kopen die ik ook zou spelen. Het ging een tijdje goed tot drie maanden geleden. Titels als Starsiege Tribes, Civilization Call to Power, Brood War, System Shock en vele andere titels vonden al snel een nieuw huis bij mij. De dozen heb ik mooi opgestapeld en zijn een lust voor het oog en de meeste van deze titels zijn kla iekers. Die moet je gewoon hebben en als je ze dan voor een fijn prijsje op de kop kan tikken is dat mooi meegenomen.
Helaas heb ik door tijdgebrek nog niet de mogelijkheid gehad om al deze titels te spelen. Sommige mensen vinden het zonde om spellen te kopen voor de heb, maar zo zie ik het niet. Spellen zijn net als wijn, mi chien aan de rijpe kant, maar ze blijven de heerlijke smaak behouden. Mi chien is het iets typisch Nederlands om dingen te verzamelen waar je niks mee doet. Hoeveel mensen verzamelen er geen postzegels of sigarenbandjes. Het gaat daarbij om het verzamelen, niet om wat ze ermee doen. Bij games is dat toch anders, je wilt ze wel spelen, alleen komt het er niet van, vaak door het grote aantal games en de tijd die het kost om te spelen. En zo zijn al deze juweeltjes gedoemd om stoffig te worden.
Soms denk ik er wel eens aan om alleen maar nieuwe spellen te kopen. Maar nieuw betekend niet altijd beter. Zo zijn er genoeg budgettitels die een stuk beter zijn dan de nieuwe garde. Als je een spel koopt geniet je ook meer van een spel. Je hebt een handleiding, doos en het gevoel dat je goed zit met je aankoop. Want een goed spel, oud of niet, krijgt altijd mijn support. Vandaar dat kopietjes helemaal uit den boze zijn. Alleen nog maar de "real deal" voor mij.
Zo stond ik zaterdag met Daikatana in mijn handen voor 22 gulden en Delta Force Landwarrior voor 39,95. Het blijft dan toch in je achterhoofd hangen dat het eigenlijk spotprijzen zijn waar die spellen voor worden aangeboden. Het komt er uiteindelijk op neer dat je ze moet hebben, of toch niet?
Vanmiddag toch maar Delta Force ophalen, want elk spel is 15 gulden waard, of in dit geval 39,95.