Ze zeggen dat de eerste keer je altijd bijblijft, maar als iemand zou vragen welk spel ik als eerste speelde moet ik het antwoord schuldig blijven. Wat me nog wel bijstaat is dat het op een Commodore64 was. Lekker raggen op van die zwarte joystickjes met rode schietknop en staaf. Het was echter met de komst van mijn 286 dat ik helemaal viel voor het (PC) gamen. Vriendjes zaten nog te klooien met die oude Commodore of hadden een "Nintendo", ik had een floppy en diskette drive, PC speaker sound en een 14" VGA monitor. Waarom zou ik een console nodig hebben?

Heel eventjes kriebelde het console gevoel in mijn onderbuik. Onderweg van school naar huis werd ik namelijk aangereden. De schade leek mee te vallen en de bestuurder van de auto bood me 150 kla ieke guldens voor het teruggeven van het schadeformulier. Volgens een klasgenootje kostte het reparen van een slag in je wiel maar een paar guldens. Dat zou betekenen dat ik nog maar 30 gulden nodig had om een 8-bit Sega Master System te kopen. De fietsenmaker dacht er echter anders over, want de schade aan mijn fiets bleek meer dan 150 gulden te zijn. Naast de les die ik geleerd had, geef nooit het schadeformulier terug, behalve als ze echt veel betalen, ging ook mijn console droom in rook op.

Na de 286 kwam een 486, een Pentium 75 en ga maar door. Consoles konden mij niet boeien. Nintendo was voor kinderen, de graphics zagen er niet uit en waarom zou je met een gamepad willen spelen terwijl je met een muis en keyboard alles kan doen wat nodig is? Ook waren de games bijna allemaal hetzelfde. Was het geen dom ram op de knoppen knokfestijn, dan was het wel een vaag Japans platform spelletje waarbij je een prinses moest redden. Niets kon tippen aan de PC, dat door online gaming helemaal geen concurrentie van de consoles hoefde te duchten.

Af en toe kreeg ik van Sjimmie of andere mensen te horen hoe relaxed het was om op je bank te zitten, controller in je hand en gamen maar. Het console gamen liep echter altijd uit op een drama. Werd ik tijdens een vechtspel niet zo hard in elkaar geslagen dat het mannetje op het scherm vroeg of ik wilde stoppen, dan was het wel de manier waarop ik de gamepad bediende. Thuis had ik ook een gamepad, een Gravis PC GamePad, die wel lekker in de hand lag, die niet zo groot als die onhandige console controllers was, waardoor mijn beeld van "console gaming" zuigt alleen maar werd bevestigd.

En toen kwam er Top Spin. Tennisgames zijn een van de weinige spelletjes die ik de hele dag door kan spelen en hoewel het niet in de buurt komt van echt tennis, is het toch ook erg lekker om die gele digitale bal over het scherm te ro en. Er was echter een probleempje, de enige realistische tenni imulatie op de PC dateerde uit 1997. Nu had ik wel Virtua Tennis, dat een schitterende arcade game is, maar die titel had weinig met tenni en te maken en was tegen de computer te makkelijk en werd zelfs saai. Mijn jaloezie was dan ook groot dat ik zag dat de Xbox, die "te grote" console van die "sukkels uit Redmond", een exclusieve tennisgame kreeg. Niet zomaar eentje, want deze game kon je online spelen, bevatte echte spelers en zou de ideale mix tu en arcade en simulatie zijn. Stilletjes hoopte ik dat de aankondiging voor de PC snel zou volgen, maar het mocht niet zo zijn. Na een beta van het spel gespeeld te hebben zat er niks anders op, ik zou een Xbox gaan kopen.

De zwarte doos met groene X staat inmiddels alweer twee weken in m'n kamer en ik moet zeggen dat console gaming best cool is. Zo heb je op de PC ook geen fatsoenlijke vechtgames, iets waar je op de console geen last van hebt. Grafisch is het eigenlijk best acceptabel en vooral het op je luie bank of stoel zitten is best relaxed (ja Sjimmie, je hebt een beetje gelijk). Eigenlijk ben ik nu pas tot de conclusie gekomen dat consoles en PC's geen concurrent van elkaar zijn, maar juist een schitterende aanvulling. Op de PC heb je de betere RTS en FPS games, terwijl je op de console kunt genieten van schitterende fight en arcade games. Een ander voordeel is dat deze afwi eling het gamen op beide platformen fris houdt.

Verandering van spijs doet eten en nu blijkt, na al die jaren van fanatiek PC gamen, dat een console wel iets is voor mij. Had ik 12 jaar geleden nu toch maar het Sega Master System gekocht...