Het verhaal van Atlantis dook voor het eerst op in twee dialogen van de Griekse filosoof Plato, de Timaeus en de Critias; beiden ongeveer 360 jaar voor Christus geschreven. De overlevering was gebaseerd op een van de verslagen van de Griekse wetgever en poëet Solon, die 150 jaar eerder afreisde naar de Egyptische stad Sais. De priesters van Sais hielden Solon in hoog aanzien vanwege zijn reputatie en het feit dat hij uit Athene kwam. Ze gingen er namelijk van uit dat Egypte en Athene aan elkaar waren verwant omdat ze geloofden dat de Egyptische godin Neith dezelfde godin was als de beschermster van de Griekse hoofdstad Athena.

Atlantis volgens Lara.

De priesters van Sais vertelden Solon een verhaal wat hij nog niet eerder had gehoord. Volgens hun oude tempelarchieven was Athene zo'n 9000 jaar (of 900 jaar; historici denken dat Solon het Egyptische teken van '100' voor '1000' aanzag) voor Solon's komst in een hevige oorlog verwikkeld met het mysterieuze Atlantis.

De machtige heersers van Atlantis hadden een confederatie gevormd waarmee ze Atlantis en andere eilanden onder hun controle hadden. Ze begonnen een oorlog en stuurden gevechtstroepen naar Europa en Azië. In een poging om Griekenland voor het ergste te besparen riepen de Atheners een coalitie bij elkaar vanuit het hele land, met als doel de invasie te stoppen. Toen de Griekse coalitie op moeilijkheden stuitte, gingen de landgenoten van de Atheners er als hazen vandoor. Athene vocht echter door en wist wonder boven wonder als winnaar uit het epische strijdgewoel tevoorschijn te komen. Hiermee werd voorkomen dat Europa, Azië en Afrika ten prooi zouden vallen aan de Atlantische strijdmachten, waarvoor de Egyptenaren de Atheners zeer dankbaar waren.

De stoere helden van Athene kregen echter niet de kans om te genieten van hun overwinning. Voordat ze zich gereed konden maken om terug te zeilen naar Athene, kreeg Atlantis zo'n enorme aarbeving te voortduren dat het hele eiland (plus alles wat zich in de buurt bevond) onder water werd gesleurd en als een uit de kluiten gewa en baksteen naar de zeebodem zonk.

De inwoners van Atlantis in betere tijden.

Uit Solon's aantekeningen bleek dat Atlantis niet altijd zo'n agre ieve aanwezigheid was geweest. Precies het tegenovergestelde, zelfs. Aan het begin der tijden werd de aarde verdeeld onder de Griekse goden, die ieder heersten over een eigen stukje van onze wereld. Poseidon, heerser van de zee, kreeg Atlantis in zijn schoot geworpen; een eiland dat volgens de overlevering groter was dan Libië en het hedendaagse Turkije bij elkaar. De god nam de sterfelijke Cleito tot zijn vrouw, waarmee de koninklijke familie van Atlantis een feit werd.

Poseidon bouwde een huis voor Cleito op een heuveltop in het midden van het eiland, met uitzicht op een rustgevend landschap dat grensde aan de zee. Als bescherming voor zijn vrouw groef Poseidon drie ronde slotgrachten om de heuvel heen. In de loop der jaren werden deze ringen steeds meer een teken van status; hoe verder men naar het midden woonde, hoe belangrijker men was. En het paleis in het midden was uiteraard het belangrijkst van alles.

Atlantis volgens Plato.

Het werk van Poseidon zat er echter nog niet op; om ervoor te zorgendat er altijd vers water zou zijn voor de inwoners van Atlantis liethij koude en warme bronnen uit de aarde opborrelen. Verder kon heteiland vrijwel alles produceren wat het nodig had; er waren immersbo en, velden en mijnen genoeg. En waar de Atlantiërs niet zelf voorkonden zorgen, werd gewoon geïmporteerd.

De Atlantiërs zaten er ook altijd warmpjes bij!

Cleito schonk Poseidonbijna een elftal aan kinderen; maar liefst vijf tweelingen kropen uithaar baarmoeder, waarvan Atlas (niet te verwarren met de Titaan Atlasdie de wereld op zijn schouders moest dragen) de eerste was. Hij werddan ook de eerste koning van Atlantis en zijn broers kregen ieder eendeel van het eiland toegewezen. Atlas verwekte ook een flinke bulk aantroonopvolgers, die elkaar allemaal probeerden te evenaren door hetkoninkrijk steeds verder en verder uit te bouwen.

Voor eenlange tijd leefden de Atlantiërs in een welvarende utopie onder dewetten die Poseidon hen had opgelegd. Maar de heersers van het eilandwerden zo arrogant dat ze langzaam maar zeker de wetten van hun godverwierpen en hun koninkrijk door middel van geweld wilden uitbreiden.En dat schoot bij Zeus, de vader van de goden, in het verkeerdekeelgat. Hij verzamelde alle Griekse goden op de berg Olympus en veldedaar zijn oordeel over Atlantis. Ook al houdt het verhaal van Platohier op, we hoeven niet te raden  om erachter te komen wat dat oordeelprecies inhield.

Badaboem!

De ligging van Atlantis is nog altijd eenraadsel. Volgens Plato was het eiland voorbij de 'Pilaren van Herakles'te vinden, waarmee respectievelijk twee markeerpunten van de straat vanGibraltar worden bedoeld. Aan de Europese kant is dat de rots vanGibraltar en aan de Afrikaanse zijde kan dat of de Monte Hacho in deSpaanse enclave Ceuta of de Jebel Musa in Marokko zijn.

Er zijnechter ook theorieën die Atlantis niet in de Atlantische Oceaan, maarjuist in de Middellandse Zee plaatsen. Rond 1500 voor Christus was ditgebied een veelvuldig slachtoffer van onstabiele seismologischeactiviteit. Meerdere eilanden en steden zijn destijds overspoeld doorvloedgolven veroorzaakt door aard- en zeebevingen of door enormevulkaanuitbarstingen. Onder andere Thera, wat we tegenwoordig beterkennen als Santorini, en Kreta kregen het zwaar te voortduren onder hetnatuurgeweld.

Hoe dan ook, Atlantis is de plek bij uitstekvoor het einde van Lara's mobiele verjaardagsketen. Het is eeuwenoud,ligt ergens ver onder water en is absoluut onbereikbaar voor elkenormale sterveling. Hoe exclusiever kun je het nog krijgen? We hopen inieder geval dat ze ons trakteert op verse appeltaart met slagroom als we de verzonken stad ooit weten te vinden. Dathebben we immers wel verdiend na die hele trektocht rond de wereld.

Al wordt het bij nader inzien wel een beetje lastig eten op de bodem van de zee...