Het eerste deel van dit artikel sloten we af met de rechtszaak tu en Langdell en uitgever Electronic Arts om het gebruik van het woord ‘Edge’ in Mirror’s Edge. EA wist vrij gemakkelijk aan te tonen dat Langdell al vijftien jaar lang niets meer met de merknaam gedaan had, en kon zo de annulering van een aantal trademarks afdwingen, te weten ‘Edge’, ‘The Edge’, ‘The Cutting Edge’ en ‘Gamer’s Edge’. Dat ging overigens niet via een officiële uitspraak, maar na een schikking met Langdell. Hij zou de merknamen vrijwillig afstaan, in ruil voor vrijspraak met betrekking tot de mogelijk criminele inslag van zijn acties.
De weinig subtiele manier van Langdell om de link tu en zijn bedrijf en EA's Mirror's Edge te leggen.
Die acties behelsden onder meer het op zijn site plaatsen van een game genaamd Mirrors, a new game from EDGE. Daarbij spatten de woorden Mirrors en Edge bijna van het scherm, terwijl ‘a new game from’ in een haast onleesbaar klein lettertype werd weergegeven. Gezien de ernst van zijn praktijken, mocht Langdell in zijn handjes knijpen dat er geen vergaande gevolgen aan zijn acties verbonden werden. Zo dacht hij althans. EA zag tevreden met de schikking af van verdere vervolging. Maar Langdell vergat daarbij de consequenties van het kwijtraken van de merknaam ‘Edge’ en de partij die hij daar in het verleden zo mee lastig had gevallen.
Na-aperij
Future Publishing, eigenaar van het gerenommeerde tijdschrift Edge Magazine, zag zijn kans schoon om na de rechtszaak met EA een eigen claim richting Langdell de deur uit te sturen. Hij had namelijk veel moeite gedaan om hen te overtuigen van de noodzaak om geld neer te tellen voor het gebruik van de ‘Edge’-merknaam. Veel geld: aanvankelijk 20.000 pond voor een licentie en later nog eens 275.000 om het recht in zijn geheel over te kopen. Langdell was op dat moment echter niet de rechtmatige eigenaar van de naam.
En daar bleef het niet bij. Hoewel Future met de licentieovereenkomst nadrukkelijk optekende dat Langdell geen a ociaties op mocht roepen tu en Edge Games en het tijdschrift, werd op er zijn website de jaren daarna verscheidene keren melding van gemaakt. Zelfs nu staat er op Edgegames.com nog een link naar de site van Edge Magazine. Langdell ging zelfs zo ver dat hij een Amerikaanse variant van het blad claimde uit te geven. Hij had er zelfs een neppe cover voor ontwerpen, inclusiefeen nagenoeg identiek logo. De afbeelding prijkte enkel op zijn site om een link te leggen met Edge Magazine van Future en zo mee te liften met diens bekende naam.
Langdell ontwierp een mock up-cover voor zijn niet bestaande Amerikaanse variant van Edge Magazine.
Het feit dat Langdell al jaren dwars lag, samen met de notie dat hij zijn merknamen nu officieel af had moeten staan, vormde de aanleiding voor Future een rechtszaak tegen hem aan te spannen. Langdell hing een flinke schadeclaim boven het hoofd en zag daarom nog maar één optie: meer leugens en bedrog.
Hersenspinsels
Een aantal hoogtepunten van de rechtszaak: Langdell verzon een getuige die enkel bestond in de vorm van een handtekening op wat ‘officiële’ documenten, claimde dat Edge Magazine uit zijn bedrijf was ontsproten en droeg allerlei e-mails richting Future aan die hij zorgvuldig had gefabriceerd en warempel zijn gelijk aantoonden. Vrijwel al het bewijs waarmee hij op de proppen kwam werd echter verworpen, zonder al te veel gemor van Langdell.
Al het eerder aangedragen materiaal ten spijt, had Langdell nog één bewij tuk om op terug te vallen: een floppydisk uit het jaar 1991. Op de diskette zou het verdacht veel op dat van Edge Magazine’ lijkende logo zijn opgeslagen, en is daarmee onomstotelijk bewijs dat hij dit al voor het ontstaan van het blad in 1993 had bedacht. Maar waar was die floppy dan? Niet binnen handbereik, moest Langdell toegeven. Het opslagmedium zou te fragiel zijn om nog te verschepen vanuit Engeland.
Trollolol
Op aandringen van de rechter liet hij de diskette alsnog naar de Verenigde Staten overkomen, waar het bewij tuk werd onderzocht door een expert. Die kon bevestigen dat de floppy inderdaad uit 1991 afkomstig was, maar niet zonder ook nog een andere opmerkelijke bevinding aan het licht te brengen. De bestanden die op het opslagapparaat stonden waren aangemaakt met het besturing ysteem Windows 95, dat in 1991 nog niet bestond. Wel was de aanmaakdatum van ieder bestand aangepast naar dat jaar.
Langdell vereeuwigd als Phoenix Wright-personage, gemaakt door een 'fan'.
‘Foutje’, zei Langdell. Hij had een verkeerde diskette op laten sturen, een back-up, de originele bestanden vonden hun oorsprong wel in 1991. De verklaring voor het manipuleren van de aanmaakdata: de beste man wilde van de back-up een zo identiek mogelijke kopie maken. De oorspronkelijke diskette moest Langdell de rechtbank overigens verschuldigd blijven. Wel had hij op magische wijze een derde floppy bemachtigd. Toen hem werd gewezen op de waarschijnlijkheid dat hij ook daarmee had lopen knoeien, verweerde hij zich door te stellen dat hij technisch te incompetent was om zoiets te bewerkstelligen.
En daarmee is de kous af, Future Publishing is volledig in het gelijk gesteld, al is nog niet bekend wat voor consequenties dit heeft voor Langdell. Het is duidelijk dat zijn dagen als troll geteld zijn, en hij blij mag zijn met het feit dat er waarschijnlijk geen gevangeni traf aan verbonden wordt. Langdell zelf laat er wat dat betreft geen gras over groeien. Nu hij geen licentiegeld meer ontvangt, is hij maar weer games gaan ontwikkelen. Zo verscheen onlangs zijn nieuwe iPhone-game Bobby Bearing 2 als EdgeBobby2 in de App Store en staat de titel gepland voor Android, PC en Mac. De prijs van het spel? 79 eurocent. Het feit Langdell het weer niet kon laten om 'Edge' in de titel te proppen? Onbetaalbaar.