Nee, de originele Tomb Raider is in retrospectief allesbehalve een spektakelstuk gevuld met actie en ontploffingen. In mijn herinnering zijn vooral de shoot-outs met wolven en een dinosaurus blijven hangen. Nu, meer dan vijftien jaar later, zie ik pas wat een langzame en voorspelbare bedoening dit avontuur eigenlijk was. De vijftien levels zijn allemaal op eenzelfde manier opgebouwd: een aantal puzzels met schakelaars en sleutels die uiteindelijk een geblokkeerd pad openen, met af en toe een verra ingsaanval van een aantal vijanden. Door de vele puzzelelementen ben je het grootste deel van het spel bezig met het rondlopen in de omgevingen, en niet met het omleggen van tegenstanders.
Grote kla e
Toch is het makkelijk om te zien waarom deze game zo'n hit is geworden. Het gevoel van avontuur en ontdekking is, zelfs nu nog, ongekend aanwezig. Ik voel me nog steeds een soort vrouwelijke Indiana Jones, klimmend en klauterend door de soms immense omgevingen. Donkere grottenstelsels, eeuwenoude tombes en verloren valleien zagen er voor de tijd prachtig uit. De blokkerige textures doen nu enigszins pijn aan de ogen, maar als je daar doorheen kijkt zie je dat het leveldesign van grote kla e is. De omgevingen bestaan vaak uit meerdere onderdelen, zoals kleine kamertjes, immense hallen of grote trappenhuizen, maar die onderdelen zitten altijd logisch in elkaar waardoor een level nooit onoverzichtelijk wordt.
Ook de besturing van Lara is zeer indrukwekkend. Als je een vijftien jaar oude game oppakt verwacht je houterige bewegingen en frustratie omdat niet alles lukt zoals je het wilt. In de praktijk valt dat echter flink mee. Lara beweegt zich soepel en ik heb het gevoel dat ik de volledige controle over haar heb. De avonturierster springt acrobatisch van het ene naar het andere platform en weet spectaculaire jumps zonder problemen te klaren. Het voelt allemaal wel wat langzamer aan dan ik tegenwoordig gewend ben, maar frustratie komt nooit omhoog zetten.
Tieten en schieten
Het verhaal lijkt trouwens ook gestolen uit een Indiana Jones-film. Lara gaat op zoek naar een antiek artefact, de Scion. Uiteindelijk blijkt haar opdrachtgever een van de verloren heersers van Atlantis te zijn, die de Scion wil gebruiken om haar krachten terug te krijgen en een leger aan gemuteerde monsters op de wereld los te laten. Oké, een vrij slechte Indiana Jones-film dan. Die laatste film dus.
De plot is op zich acceptabel genoeg, maar de hoofdpersoon laat nog wel eens wat te wensen over. Lara Croft wordt neergezet als een eendimensionale actieheld die zoekt naar schatten omdat ze dat leuk vindt. Niet omdat ze het geld nodig heeft, of voor een of ander nobel doel, maar simpelweg voor de lol. Er wordt wel naar gehint dat de rijke Lara op jonge leeftijd een vliegtuigongeluk heeft gehad en ze weken in de wildernis heeft moeten overleven, maar veel wordt daar niet over verteld. Het is meer een excuus voor waarom Lara zo'n clichématige harde tante is in de game.
Het is dan ook geen wonder dat de internationale media geen idee hadden wat ze van het doorslaande succes van de rondborstige archeologe moesten maken. De één riep er schande van dat zo'n sek ymbool in een weinig verhullend pakje door een game heen paradeerde. Vrouwen zouden daarmee weggezet worden als gebruiksvoorwerpen, enkel bedoeld om door mannen met een kwijlende blik bekeken te worden. Anderen roemden Lara juist als symbool van het feminisme: eindelijk een sterke vrouw die de hoofdrol vervulde in de door mannen gedomineerde game-industrie. De nieuwe Tomb Raider zal met haar uitgediepte verhaal en emotionele taferelen voor een stuk minder tweestrijd zorgen in de media. Lara wordt nu een sterke en veelzijdige vrouw, die door de bijzondere omstandigheden waar zij in belandt tot het uiterste wordt gedreven.
Alles wordt anders
Goed, terug naar het spel. Met verbazingwekkende soepelheid loods ik Lara door de afwi elende levels heen. Nu ik me er eenmaal bij heb neergelegd dat de game zo sloom gaat als een stoomwals, is het best leuk om al die locaties weer te zien. De helft van het plezier komt uit de opwinding over wat voor plek Lara nu weer gaat bezoeken. Ook met haar acrobatische moves vermaak ik me opperbest, en ik herinner me hoe bijzonder het toen was dat ik met Lara kon springen, rennen, klimmen, rollen en zwemmen.
Ik pak de E3-filmpjes van de nieuwe Tomb Raider, die over ongeveer twee maanden uitkomt, er nog eens bij. Dat alles anders wordt, is wel duidelijk. De actie is snel en lineair: niks geen slome puzzels in slim vormgegeven levels. De ene na de andere vijand wordt getrakteerd op een pijl uit Lara's boog en de kogels vliegen haar om de oren. Tijdens de E3 werd ik dolenthousiast van deze beelden, en ook nu kriebelen mijn handen om met deze game aan de slag te mogen. Maar ergens mis ik ineens ook de oude Lara, nu ik het origineel weer eens heb gespeeld. De Lara die haar tijd nam voor doorwrochte omgevingen en puzzels met schakelaars en sleutels. Als ik daar als twaalfjarige het geduld voor kon opbrengen, dan moeten jongeren van nu dat toch ook kunnen?