Neem bijvoorbeeld de vete tu en worstellegendes Stone Cold Steve Austin en Brat The Hitman Hart. Austin kreeg tijdens zijn worstelcarrière een hekel aan Hart en begon hem in 1996 uit te dagen. Austin vertelde bij elke gelegenheid die hij had iets naars over Hart, bijvoorbeeld: “Als je de letter 'S' voor 'Hitman' plakt, heb je mijn mening over Bret Hart.” Deze en vele andere beledigingen krenkten Hart in zijn trots en waren reden voor hem om na een sabbatical terug te keren naar het Amerikaans worstelen.

Een vete met een happy ending

Hart wilde het in de ring met Austin uitvechten en zijn kans kwam eind 1996 in de zogenaamde 'survivor series'. Austin werd in deze wedstrijd in eerste instantie uitgeschakeld door Hart, maar de scheidsrechters zagen dit niet, omdat die te druk bezig waren met een ruzie tu en worstelaars Mankind en Terry Funk. Hierop kroop Austin stiekem weer in de ring en won de wedstrijd door Bret Hart uit de ring te gooien. Hart nam echter wraak voor deze laffe streek door in 1997 tijdens 'Wrestlemania 13' Austin te verslaan. Daar was Austin zo erg verwond dat hij door bloedverlies en de klem van Hart bewusteloos raakte. De gewonde, maar trotste Austin liep na het verlies echter zelf terug naar de kleedkamer, wetend dat zijn wraak zoet zou zijn. Deze dag kwam tijdens een 'no disqualification'-wedstrijd van 'Raw', waarbij hij Hart tot in een ambulance bevocht en hij uiteindelijk Hart aan zijn been verwondde. De vete lijkt in 2006 echter geheel vergeten wanneer Hart toegevoegd wordt aan de WWE Hall of Fame. Hij werd namelijk voorgedragen door Austin.

Wie het bovenstaande als een soap in de oren klinkt heeft gelijk. Steve Austin en Bret Hart zijn acteurs in een soap voor mannen. Het hele Amerikaanse worstelgebeuren is een show. Vrijwel alles is in scène gezet en waarschijnlijk drinken de worstelaars, die tijdens en voor een wedstrijd elkaar de koppen inslaan, na de tijd gezellig een biertje met elkaar. Samen barbecueën terwijl de kinderen met elkaar een potje American Football spelen. Het zal zeker voorkomen dat sommige worstelaars elkaar in het echte leven ook niet kunnen luchten of zien, maar de meesten voeren gewoon een show op. Hun haat is schijn, en net als de wedstrijden van tevoren afgesproken. Wie er in de ring gaat winnen en welke bewegingen er uitgevoerd worden staat allemaal vast.

Showbusine

Dit is ook duidelijk te zien uit hoe de wedstrijden verlopen. Worstelaar A geeft worstelaar B een knal. Deze blijft even verdwaasd rondlopen, lang genoeg om worstelaar A de kans te geven om in de touwen te klimmen en een spectaculaire dood chop op het hoofd van worstelaar B te doen. Deze is echter nog niet uitgeschakeld en komt onverwachts terug om de wedstrijd onder het gejuich van de uitzinnige fans te winnen. Iets dergelijks kom je bij geen enkele vechtsport tegen. Dat het allemaal show is blijkt ook uit het feit dat veel worstelaars na hun worstelcarrière acteur worden of iets anders in de showbusine gaan doen. De bovengenoemde Austin is net als legendes Hulk Hogan en The Rock acteur geworden. Al tijdens hun carrière doen veel worstelaars uitstapjes naar andere takken van de showbizz, waaruit blijkt dat Amerikaans worstelen en de gewone showbizz wel erg dicht bij elkaar liggen.

Amerikaans worstelen is dus een soap of een show. Sommigen gaan zelfs zo ver dat ze het 'nep' noemen. Maar is een dergelijke negatieve waardeoordeel terecht? Nee, want er is helemaal niets mis met een goede show. Mensen die zeuren over het gebrek aan realisme moeten naar K1 of UFC kijken, niet naar Amerikaans worstelen. Uiteraard is vrijwel alles in scene gezet. Het Amerikaans worstelen is één grote show, en zo is het ook bedoeld. Amerikaans worstelen staat gelijk aan spektakel, stoere mannen, knappe vrouwen, felle kleuren en vuurwerk, uitzinnige fans, verraad, broederschap en vooral veel indrukwekkende moves.

Fantasiewereld

De fans van Amerikaans worstelen willen meegenomen worden naar een fantasiewereld en genieten van al het spektakel. Net als mensen die naar de bioscoop gaan of een spannend boek lezen. Vergelijk het ook eens met goochelaars en illusionisten. Iedereen weet dat het nep is, maar toch trekken artiesten als Hans Klok volle zalen en kunnen ze op veel waardering en respect rekenen. Het is de show waar het om draait, niet of het realistisch is. Hans Klok weet mensen te fascineren door spectaculaire trucs. Het publiek weet dat het nep is, maar geniet van het spektakel en de fantasiewereld die gecreëerd wordt. Dit is hetzelfde met Amerikaans worstelen, de vetes en de gevechten zijn mi chien wel niet echt, maar de show en het spektakel wel. De worstelaars zijn topartiesten, omdat ze zowel acteur als sportman zijn. Ze weten het publiek mee te slepen, acteren in een soap en voeren ondertu en nog de meest ingewikkelde klemmen, sprongen en worpen uit. Daarom is Amerikaans worstelen mi chien wel geen echte vechtsport, maar het is zeker niet nep!

[Gesponsord artikel: Dit artikel  is mogelijk gemaakt door WWE: Smackdown versus Raw 2010]