Eind deze week gaan we aan de slag met Epic Mickey, de poging van Warren Spector om Mickey weer eens in een goede game te laten schitteren. De muis wordt in het spel geconfronteerd met de duistere kant van zijn verleden en moet de smetten op zijn anders zo succesvolle carrière wegpoetsen. Met een verfkwast in de handen gedrukt, mogen wij voor Mickey bepalen welke lelijke mi ers uitgewist worden, en van welke best nog iets te maken valt. Dit vooruitzicht zette ons aan het denken, over wat voor faalproducten van games we met die krachten hadden kunnen laten verdwijnen. Tientallen mislukte licentiegames spookten door ons hoofd en het idee groeide om hen als collectief maar gewoon op te doeken. Maar toen stuitte we – helemaal onderaan de berg met kliederwerk – op een aantal kunstwerkjes. Vandaar eerst nog een kleine expositie, voor we het concept helemaal van tafel vegen.
The Lion King (SNES)
In 1994 bracht ontwikkelaar Westwood Studios, bekend van de Command & Conquer-serie, The Lion King uit. Met een release maanden na de film en door Disney zelf getekende achtergronden en sprites mag gezegd worden dat er in de ontwikkeling veel tijd en moeite is gestoken. Het resultaat was een game die met zijn beeld en geluid fans veel blije gezichten bezorgde, maar qua gameplay minder plezierig was. The Lion King kan met zijn naamsbekendheid daarom prima door als boegbeeld voor hoe moeilijk platformgames vroeger konden zijn. Zelfs op de laagste moeilijkheidsgraad werden foutjes streng bestraft en zagen spelers vooral een bewusteloze Simba op hun scherm. Wij herinneren The Lion King dan ook om de eerste levels, de rest is vijftien jaar later nog altijd onbekend terrein. Maar eigenlijk was de ervaring daarvoor al compleet. Het tweede level al dreef Simba over de nek van een giraffe, in de armen van slingeraapjes en op de rug van een struisvogel. Wat kun je daarna nog willen een Lion King-game? Zet de game nu aan en het is nog altijd de moeite waard, al is het alleen maar om de fijne soundtrack weer even te horen, of met de dan nog kleine Simba tegen kevers te grommen.
Aladdin (SNES en SEGA Megadrive)
In 1993, een jaar eerder dan The Lion King, zag de game van Aladdin het licht. Hoor je nu twee mensen lyrisch over het spel praten, dan is dat nog geen garantie dat ze het over hetzelfde spel hebben. Aladdin gaat daarom minimaal twee keer de boeken in als een geslaagde vertaling van film naar game, zowel om de SNES- als Megadrive-versie. Die laatste versie kwam van Virgin Interactive en sleepte met een novemberrelease op de valreep de game of the year-award binnen. Ook de animaties in het spel werden bekroond, die net als in The Lion King uit handgetekende personages en achtergronden voortkwamen. Met zoveel talent in huis is het niet verwonderlijk te horen dat een groot deel van het team later Shiny Entertainment zou vormen, de studio die we kennen van Earthworm Jim en MDK. De verbazing ligt vooral in het feit dat er naast de alom geprezen Megadrive-versie nog ruimte was voor een tweede topper. Wie de SNES-versie opstart, merkt wel dat er voor een andere aanpak is gekozen. Aladdin heeft geen kromzwaard meer en kan zijn vijanden alleen nog à la Mario verslaan. Wel is de appel als verdovend projectiel gebleven. Verder speelt de game vooral heel lekker, een verdienste van Resident Evil-goeroe Shinji Mikami, die zich namens Capcom toen nog met het brave Disney bezighield. Welke versie je ook kiest, het avonturiergehalte van de tekenfilm is in de games minstens net zo sterk aanwezig.
Ducktales (NES)
Als we het dan toch over avonturiers hebben, dan mogen we de oude maar bijzonder viriele Dagobert en zijn eendenverhalen niet vergeten. Nog voor het SNES-tijdperk had ontwikkelaar Capcom al een aantal goede games op zijn naam staan en Ducktales past zeker in dat rijtje. Al stuiterend stuurden spelers Dagobert naar verre oorden, op zoek naar de schatten van de aarde. Maar zelfs in de uithoeken van de wereld was er nog plaats voor het gebak van oma Baktaart, de jeugdige onschuld van de neefjes en het gestuntel van Turbo McKwek. Capcom vertaalde de luchtige ontdekkingstochten uit de tekenfilm naar het 8-bittijdperk, maar liet spelers het deze keer zelf uitvogelen. En ook al nam Dagobert altijd zijn wandelstok mee, de gameplay werd er geen moment stroef van. En welke uitdaging de oldtimer-eend ook te wachten stond, het sloot altijd aan bij het thema van de omgeving. Velen zullen het er over eens zijn, Ducktales is een goede game. Gek genoeg is dat niet de reden waarom we de titel per se in deze tentoonstelling wilde hebben. Daarvoor moeten we met Dagobert naar de maan. Iedere gamer die zich NES-spellen nog kan herinneren, wordt namelijk overvallen door nostalgie als van het maanlevel begint te spelen. Het liet zien wat er met muziek mogelijk was op het apparaat, ondanks de beperkingen van zijn soundchip, en is om die reden nog altijd memorabel.
World of Illusion Starring Mickey Mouse and Donald Duck (SEGA Megadrive)
En dan hebben we als laatste pronkstuk Mickey zelf nog. We kijken dan wel uit naar wat Epic Mickey voor de muis gaat betekenen, dat wil niet zeggen dat hij niet al eerder in een waardige game heeft geschitterd. Nu kunnen we natuurlijk de Kingdom Hearts-serie opvoeren, maar daarvoor mogen we hem niet alle eer toekennen. Wel zien we in de Kingdom Hearts-spellen een idee terug dat Mickey samen met Donald Duck al eens heeft uitgediept. In World of Illusion, ontwikkeld en uitgegeven door SEGA, werden zij een magische wereld ingezogen die hen langs verschillende Disney-universa stuurde. Het spel was in zijn eigen tijd geen voorbeeld van vooraanstaande gameplay, maar deed vooral conceptueel veel goed. Aan de integratie van andere Disneyfilms als De Kleine Zeemeermin en Aladdin en de samenwerking tu en spelers in de coöperatieve modus valt nauwelijks te tornen. Het liet zien dat een licentiegame zijn meerwaarde ook kan ontlenen aan de hoeveelheid inspiratie die erin is gestopt, en niet alleen aan hoe goed het als game standhoudt. Kingdom Hearts voegde daar heel slim verslavende RPG-elementen aan toe, maar World of Illusion vormde de aanzet.
Nu Mickey zich aankomende week weer helemaal alleen moet bewijzen, zullen we zien of hij iets heeft opgestoken van zijn Disney-vriendjes. De geschiedenis van dit soort games hoeven we in ieder geval niet compleet uit te wi en, wel mag Epic Mickey er van ons lekker overheen gaan schilderen.