Death Rally verscheen te midden van twee legendarische games met vrijwel dezelfde insteek, namelijk Twisted Metal een jaar eerder en Carmageddon een jaar later. Beide concurrenten hadden ‘gelikte’ 3D-graphics en Death Rally won het op visueel vlak dus zeker niet. Het bovenaanzicht mét 3D-perspectief leverde weliswaar leuke plaatjes op, maar deze vielen enigszins in het niet bij het rap toenemende aantal 3D-spellen dat de winkelschappen vulden. Eigenlijk was Death Rally, ook in het racing genre, grafisch gezien een nakomertje. Maar in plaats van een lelijk eendje werd de game de oogappel van veel gamers die niet per se een voorliefde voor de nieuwste technologie hadden, maar wel de donkere humor, zeer solide gameplay en het continue gevoel van progre ie konden waarderen.
Mi chien was het niet eens ondanks, maar juist dankzij de grafisch karige presentatie dat Death Rally zo’n goede indruk wist te maken. Remedy Entertainment hoefde zich niet enorm uit te sloven om de nieuwste technologie draaiende te krijgen op de toenmalige hardware. Ook kon het binnen het grafische kader de maximale pracht behaald worden. Zo bleven de slipsporen (en bloedsporen van overreden toeschouwers) in Death Rally de hele race op de baan zichtbaar en kenden de verschillende parcours een enorme uiterlijke diversiteit. En ondanks het strikte bovenaanzicht kende Death Rally wel degelijk een aantal geinige 3D-effecten.
Zwarte humor
Eigenlijk konden we pas na het verschijnen van het briljante Max Payne, eveneens van Remedy’s hand, zeggen dat Death Rally een typische Remedy-game was. Hoewel de games niet tegengestelder konden zijn (een arcade racegame versus een derdepersoons actiespel) was er één gemene deler te vinden die ook Alan Wake kent: het net even wat anders proberen te doen in de rest. Dé overeenkomst tu en Death Rally en Max Payne is zonder enige twijfel de zwarte humor. Hoewel die in Death Rally met enige goede wil nog frivool te noemen was, neigde Max Payne al veel meer naar de dramatische kant.
Het exemplarische voorbeeld van zwarte humor in Death Rally is toch wel De Dood zelve die je een fikse geldsom toespeelt wanneer je alle vier je tegenstanders op de racebaan geëlimineerd hebt, inclusief dankwoord omdat hij weer lekker wat klanten heeft kunnen verwerken. Ook de nadrukkelijke toespelingen naar drugs – het oppikken van paddenstoelen op de racebaan waardoor je zicht vertroebelt en het zo nu en dan afleveren van pillen bij de finish – zijn in feite nutteloze, maar wel eigenwijze toevoegingen. De mogelijkheid om toeschouwers omver te rijden is al even nutteloos en gaat gepaard met een flinke schreeuw en een bloedspoor over de baan.
Met Death Really liet ontwikkelaar Remedy Entertainment bovenal zien dat het toen al lef had: lef door niet grafisch de beste te willen zijn, maar juist de originaliteitsprijs te pakken. En lef om de game met een flink aantal foute verwijzingen te doorspekken. In dit kader zijn de namen van je mederacers eveneens hilarisch: Greg Peck, Clint West en Jane Honda zijn slechts enkele namen die overduidelijk op filmsterren zijn gebaseerd. En wie herinnert zich niet de races tegen de roestbak van Farmer Ted en het racemonster van Duke Nukem zelf?
Eindbaas
Toch zou er te weinig eer uitgaan naar de pure gameplay van Death Rally als we het alleen over de eigenzinnige insteek zouden hebben. Zo werkt het uitgebreide upgrade-systeem enorm verslavend, omdat de volgende toevoeging aan je auto altijd binnen handbereik is. Ook de diverse verra ende mogelijkheden om extra geld te verdienen – zoals het uitschakelen van een specifieke tegenstander of het bezorgen van een pakketje drugs – weten de game fris te houden. Stukje bij beetje beklim je de ranglijst en kun je betere auto’s kopen en aan moeilijkere races meedoen, om het uiteindelijk op te nemen tegen The Adversary in een speciale arena. Jawel, zelfs een eindbaas is Death Rally niet vreemd.
Bij een debuutgame is het vaak hit or mi . Instant kla iekers zoals Commandos van Pyro Studios of LittleBigPlanet van MediaMolecule komen maar zeer zelden voor, en Death Rally in zo’n rijtje plaatsen zou teveel eer zijn. Vreemd genoeg is het absoluut geen spel geweest dat Remedy als ontwikkelaar definieerde, daar wijken de Max Payne-games en Alan Wake veel te veel voor af. Toch was het destijds na een half uurtje met Death Rally al duidelijk dat er niets anders dan topontwikkelaars zaten achter deze arcaderacer: ontwikkelaars die zich overduidelijk ontplooid hebben en met de Max Payne-games hebben laten zien dat ze graphics, narratief en gitzwarte humor als geen ander beheersen.
Death Rally is in 2009 heruitgebracht als gratis download voor Windows.