Als exclusieve launchgame voor de GameCube had Rogue Leader de luxe om niet te hard afgerekend te worden op het feit dat het merendeel van de mi ies een paar jaar eerder al speelbaar was op de Nintendo 64. Het mocht de pret niet drukken, want Rogue Squadron 2 was niet alleen maar meer Star Wars, maar vooral ook een veel mooiere Star Wars.
Net echt
Dat werd vooral duidelijk in de eerste echte mi ie, die de finale van A New Hope tot in de details wist na te bootsen. De aanval op de eerste Death Star was destijds een ongelofelijk staaltje grafische pracht. Met geluid en beelden die rechtstreeks uit de film leken te komen was Rogue Leader II dé game die je gebruikte om te laten zien waartoe de GameCube in staat was.
Het hielp daarbij ook dat de inmiddels opgeheven ontwikkelaar Factor 5 een goed oog voor detail had. De ruimteschepen en bijbehorende geluiden klopten helemaal en de iconische ruimtegevechten kwamen stap voor stap in de game terug. Dat je als Luke echt zo laag mogelijk door de geul moet vliegen om de Death Star op te blazen is voor iedere Star Wars-fan tof, maar dat komt pas echt tot z’n recht omdat je als de piloot in kwestie niet de richtcomputer nodig hebt om het verlo ende schot af te vuren. Met gebruik van The Force kan het ook gewoon. Dat dit de eerste keer niet meteen lukt is in een game natuurlijk geen enkel probleem.
De ontsnapping van Hoth, compleet met het omleggen van AT-AT’s, is nog zo’n hoogtepuntje, net zoals de aanval op de tweede Death Star waarmee je de logge Millenium Falcon naar het diepste punt van het superwapen brengt. De voor de game verzonnen mi ies zijn minstens zo goed door gebruik te maken van bekende locaties (waaronder Yavin IV) en bekende voertuigen. Rogue Leader snapt dat de kracht van Star Wars vooral in de scenario’s en omgevingen van de eerste drie films zit.
Stamboom van dogfighters
Dat die haarscherpe focus op de dogfights goed uitpakt was rond de tijd van Rogue Leaders release al een bewezen formule. Jaren daarvoor was er al de TIE Fighter-serie, die je als piloot aan de verkeerde kant van de sterrenoorlog liet vechten. De besturing en de hoge moeilijkheidsgraad van die reeks zijn ook terug te vinden in Rogue Leader. De mi ie volbrengen is meestal nog wel te doen, maar goed genoeg presteren om ook allerlei medailles binnen te halen is een tweede.
In tegenstelling tot TIE Fighter houdt Rogue Leader het vooral bij de gebeurteni en uit de films, al zijn er ook wat mi ies die het werk van de rebellen verder toelichten. Op deze vluchten speel je als Wedge Antilles, een achtergrondpersonage uit de film dat door Luke toevallig bij naam genoemd wordt in de film. Verra ende nieuwe inzichten in het Star Wars-universum krijg je er niet door, maar het is netjes dat de ontwikkelaar de moeite heeft genomen om de oorspronkelijke acteur van Wedge bij het project te betrekken om het allemaal zo authentiek mogelijk te maken.
Dit alles maakt van Rogue Leader nog steeds een zeldzaam succesvolle poging om de sfeer en magie van de films in gamevorm te benaderen. Na Rebel Strike op de GameCube - dat de gameplay op ietwat rampzalige wijze uitbreidde naar gedeeltes die je te voet aflegt - was het helaas wel gedaan met de reeks. Star Wars was natuurlijk nog lang niet dood, maar een game op het niveau van Rogue Leader zat er niet meer in. Dat The Force Awakens een bedroefend aantal nieuwe ruimteschepen heeft is weinig hoopgevend, maar mi chien kan Rogue One – dat de nadruk meer lijkt te leggen op de oorlogsvoering uit de titel - er nog verandering in brengen. Waar rogue is, is immers vuur.