Om te beginnen rammelt Quake 4 technisch gezien aan alle kanten. Het valt gelijk op hoe lelijk Quake de game is. Dat de omgevingen en vijanden er een stuk minder gedetailleerd uitzien dan we tegenwoordig gewend zijn, daar hadden we ons op voorbereid. Door een game als Quake weer eens op te starten wordt echter ook duidelijk wat voor stappen de game-industrie heeft gemaakt op het gebied van animaties. Vijanden rennen in Quake steevast met dezelfde bewegingen op je af, kameraden staan op zeer onnatuurlijke wijze met hun wapen leunend op hun schouder speeches te geven en de gezichten zien eruit alsof ze volgespoten zijn met botox, zo weinig detail is er overgebleven en zo vreemd bewegen de lippen. Overigens matchen die lipbewegingen wel weer met de al even emotieloze dialogen. Grappig om terug te zien.
Ook opvallend is hoe groot de tekst in de menu’s en de hud-elementen zijn. Dit is duidelijk een game uit een tijd waarin HD-tv’s nog vrij bijzonder waren en waarin alles en iedereen was ingesteld op dikke beeldbuizen. Maar dat is allemaal nog een beetje met de mantel der nostalgie te bedekken, we hebben het immers over een game uit 2005. De betreurenswaardige framerate die vrijwel voortdurend ver beneden de 30 frames per seconden zakt, is minder vergeeflijk. De Xbox 360-versie van Quake 4 was in zijn tijd al geen technisch hoogstandje en zeven-en-een-half jaar later wordt pijnlijk duidelijk dat deze game als geheel niet goed oud is geworden.
Ook de sfeer is in Quake 4 ver te zoeken. Mi chien komt dat ook omdat we technisch inmiddels zoveel verder zijn dat de – voor die tijd revolutionaire – lichteffecten niet eens opvallen. Daardoor blijft nu een sfeerloze gangetje-gangetje shooter over, waarbij je die term héél letterlijk moet nemen. Er zijn gangen, er zijn vijanden en aan jou de taak om te schieten, het liefst met een tempo alsof je de trein moet halen. Meer heeft de game echt niet om het lijf. En als de sfeer nog niet genoeg verpest was door dit eentonige en overdreven snelle geknal, dan komt dat wel door de strontvervelende hoohrah-houding van íedere marinier die je tegenkomt. Allemaal staan ze ongelooflijk pocherig met hun wapen de patser uit te hangen als een stelletje dudebro’s waarnaast zelfs Marcus Fenix en zijn kornuiten nog een stel metroseksuelen lijken. Ergens ook wel logisch dat ze zich helemaal de man voelen, want van zelfs de zwaarste machinegeweren voel je geen enkele terugslag en de gevreesde Strogg worden als vliegen aan de kant gemept. Hoohrah indeed! Oh, en dan is er nog de volstrekt onbestuurbare tank die er als een hondsdolle neushoorn vandoor gaat zodra je een knopje indrukt. Vergeleken daarmee was de Mako uit Ma Effect zo slecht nog niet!
Terug naar de jaren ‘90
Toch is niet alles oude doffe ellende. Quake 4 is een van de laatste shooters volgens de jaren ’90-regels en als iemand die is opgegroeid met Wolfenstein en Doom kan ik dat wel waarderen. Gewoon weer 100% health, 100% armor en tien verschillende wapens in de broekzak. Door een gebrek aan dit soort shooters tegenwoordig hunker ik daar in ieder geval van tijd tot tijd naar. Ander intere ant punt is de plottwist halverwege. Matthew kane, de held uit de game wordt dan half omgebouwd tot Strogg (mogen we toch wel verklappen, bijna zeven jaar na de originele release van de game?) en dat heeft redelijk wat impact op hoe de game speelt. Bovendien is Kane volledig bij bewustzijn als ‘ie door de Stroggificatiemachine wordt gehaald – en als speler ben je vanuit de eerste persoon getuige van deze onverdoofde ‘operatie’. Het is een scène die nog steeds indruk maakt.
De multiplayer kunnen we nauwelijks testen bij gebrek aan tegenspelers. De multiplayer deed destijds erg denken aan Quake III en dat was op zich een goed iets. Lekker snel, lekker eerlijk (als in: geen perks of wapenmodificaties die je pas na een tijdje vrijspeelt) en met de nadruk op kla ieke modi als Team Deathmatch en Capture the Flag. Helaas is de game op de Xbox 360 maar met acht man te spelen (op de PC was dit zestien man), waardoor de multiplayer op de Xbox 360 al gelijk een beetje inferieur aanvoelt. Bovendien is het jammer dat de game geen splitscreen ondersteunt, want dan was dit mi chien nog best een leuke game om eens met een groepje (iets oudere) vrienden te spelen.
Beter alternatief
Er is echter een veel logischere game om te spelen als je bent blijven hangen in de vorige eeuw: Doom 3: BFG Edition. Dezelfde engine, dezelfde mechanieken, maar technisch véél beter (ook niet perfect trouwens) en met een veel betere sfeer. Wat blijft hangen bij het herspelen van Quake 4: het geeft ontzettend veel hoop voor de nieuwe generatie spelcomputers. Deze game maakt maar weer eens duidelijk dat een launchtitel absoluut niet representatief is voor wat een console uiteindelijk allemaal kan. Wie weet waar Ryse en TitanFall dus het begin van zijn.