Hoe anders pakte dat laatste uit toen de game eenmaal verkrijgbaar was. De eerste mi ie, waarin Snake tijdens een storm een olietanker binnensluipt en in de romp van het schip stuit op een nieuwe Metal Gear, betekent direct het vroegtijdige einde van de held. De game wil je na een ouderwets langdradig en spectaculair Metal Gear-tu enfilmpje doen geloven dat Snake samen met het schip naar de bodem van de Hudson River is gezonken.
De rest van de game krijg je daarom Raiden onder de knoppen. Raiden is eigenlijk alles dat Snake niet is: onzeker, androgyn en bovendien een typisch groentje die zijn ervaring vooral heeft opgedaan in virtual reality-gevecht imulaties. Raiden moet op een zeeplatform een terroristische groep uitschakelen die wel wat weg heeft van de Foxhound-eenheid uit het eerste Solid-deel.
Opzettelijke kopie
Wie een beetje verder speelt weet dat geen enkele overeenkomst met die voorganger toevallig is. Iedere andere verhalende game zou voor het schaamteloos hergebruiken van gebeurteni en keihard afgemaakt worden, maar Sons of Liberty heeft een manier gevonden om er mee weg te komen. De hele game is namelijk een volkomen opzettelijke kopie van de gebeurteni en uit Metal Gear Solid. Om het allemaal nog gekker te maken is het belangrijk om te weten dat die game op zijn beurt eigenlijk Metal Gear 2: Solid Snake (oorspronkelijk verschenen voor de MSX2 in 1990) dunnetjes overdoet.
Voor de buitenstaander klinkt het ongetwijfeld te idioot voor woorden, maar Metal Gear Solid 2 komt er mee weg. Rond de release moest de game het vooral hebben van zijn puntgave graphics, maar om die beelden hoef je Sons of Liberty vandaag de dag niet meer te spelen. Het verhaal en dan met name de aanloop naar de twist staan wel nog steeds als een huis.
Raiden heeft tijdens zijn mi ie te maken met een excentrieke groep terroristen waarvan de ene een nog vergezochtere gimmick heeft dan de andere. Een bommenexpert die op rolschaatsen zijn explosieven plant, een onsterfelijke biseksuele vampier en een dame met zoveel geluk dat geen kogel haar weet te raken. Dan is er ook nog Raidens zeurende vriendinnetje Rose, die hem tijdens zijn reddingsmi ie via de radio bijstaat. Rose lijkt totaal niet geïntere eerd in de mi ie en wil het veel liever over onzinnige feitjes en haar moeizame relatie met Raiden hebben. Het resultaat zijn zoetsappige dialogen waarin de twee tortelduifjes herinneringen naar boven halen van hun eerste ontmoeting en Raiden op zijn donder krijgt wanneer Rose ontdekt wat hij allemaal in zijn kamer bewaart.
De dood van de serie
Ergens is het dan ook een wonder dat er ooit nog vervolgen op deze game zijn verschenen. In veel opzichten lijkt Metal Gear Solid 2 op bewuste sabotage door Hideo Kojima, de bedenker en schrijver van de serie. Die theorie zou best nog wel eens gegrond kunnen zijn in enige waarheid. Na iedere nieuwe Metal Gear geeft Kojima weer aan dat het echt zijn laatste is, om na een paar jaar toch aan te kondigen dat hij weer meewerkt aan een nieuw deel. Sons of Liberty zou zomaar een wanhopige poging geweest kunnen zijn om te ontsnappen aan de serie die hem groot heeft gemaakt.
Dat zo’n bizarre theorie door kan gaan voor een echte verklaring zegt genoeg over hoe vreemd en ontspoord Metal Gear Solid 2 met name tegen het einde overkomt. Die eerder genoemde overeenkomsten met het vorige deel zijn inderdaad geen toeval, maar onderdeel van een grootschalig en sinister plan van een geheimzinnige groepering die vanuit de schaduw de wereld in zijn greep heeft. Deze groep noemt zichzelf The Patriots en wie ze zijn of waar ze vandaan komen zijn maar enkele van de vele vragen waarmee je tegen het einde van de game blijft zitten.
De hele mi ie blijkt niets meer dan een truc van The Patriots om een nieuwe Solid Snake te creëren, maar het is ook de testcase voor het nieuwste superwapen van The Patriots. Geen Metal Gear die nucleaire wapens afvuurt, maar een wapen waarmee de oneindige stroom van informatie, die in de moderne wereld dagelijks op ons afkomt, gecontroleerd en gemanipuleerd kan worden. Zonder gêne ratelt de game in de laatste paar uur maar door over complexe thema’s, die veertien jaar later nog even actueel zijn. Als een bezetenen moet je deze stroom van plottwists in je opnemen en verwerken voordat de nieuwe wending in het verhaal zich weer alweer aandient.
[b]Postmodern meesterwerk[/b] Het maakt van Metal Gear Solid 2 een verwarrend, maar daardoor juist zo intere ant meesterwerk. Hoewel sommige onderwerpen op een bijzonder onhandige manier worden aangesneden is het tegelijkertijd bijzonder dat een game zich überhaupt aan deze thema’s durft te wagen. Als we een beetje pretentieus mogen zijn is Sons of Liberty eigenlijk gewoon een sterk staaltje postmodernisme, waarbij Kojima de vierde muur (wederom) meerdere malen op inventieve wijze doorbreekt.
Postmodernisme. De noemer is tegelijkertijd een handige positie voor de vele tekortkomingen om zich achter te verschuilen. De overbekende situaties, de melodramatische dialogen en het bijzonder vreemde gevoel voor humor waarmee de game doorspekt is kunnen allemaal als onderdeel van de grote thema’s en kritische houding van Sons of Liberty worden gezien. Een ander ervaart ze echter net zo goed als slap, knullig en stompzinnig. Het is maar net hoe je er tegenaan kijkt.
De vervolgen op Metal Gear Solid 2 hadden voor het grote publiek dan ook aardig wat goed te maken. Het ontspoorde wrak van het tweede deel werd in het Snake Eater nog zoveel mogelijk genegeerd, maar kreeg in Guns of the Patriots dan eindelijk een conclusie. Een afsluiting voor de intere ante ideeën die Sons of Liberty opperde is het in zekere zin wel, maar tegelijkertijd was geen antwoord op de vele opgeworpen vragen mi chien wel beter geweest. Een game zoals Sons of Liberty is vandaag de dag door de enorme financiële risico’s haast ondenkbaar, al kunnen we altijd de stille hoop houden dat Kojima mi chien een soortgelijke stunt probeert uit te halen met The Phantom Pain. Mi chien keert David Hayter gewoon weer terug als Solid Snake en wie weet is de hele game maar een onderdeel van Big Bo ’ jarenlange coma. We kunnen ons geen betere manier voor Kojima bedenken om afscheid te nemen van zijn serie dan met een immense middelvinger naar al onze verwachtingen.