Homeworld draait om het Kushan-volk, dat op de stoffige woestijnplaneet Kharak een bescheiden bestaan heeft opgebouwd. De ontdekking van een ruimteschip van duizenden jaren oud beëindigt in een klap alle stammenoorlogen en theologische discu ies. Diep in het geavanceerde vaartuig stuiten archeologen op een afgeplatte steen, met daarop een galactische kaart. En op die kaart staat een woord dat alle clans van de Kushan vertrouwd in de oren klinkt: Hiigara. ‘Thuis.’ De Kushan zijn vreemdelingen op hun eigen planeet.
Generaties lang bouwt het volk aan een reusachtig Mothership om huis en haard te verlaten. De Hyperspace-technologie uit het neergestorte ruimteschip wordt gekopieerd, zodat de Kushan de reis van 35.000 lichtjaar binnen enkele weken kunnen voltooien. Om het vlaggenschip goed te besturen, laat de wetenschapper Karan Sjet zich integreren in de scheepscomputer. Alles gaat goed, tot de Mothership terugkeert naar Kharak na de eerste succesvolle ruimtesprong. Een brute aanval van de Taiidan heeft de planeet in as gelegd. Volgens de aanvaller hebben de Kushan zonder het te weten een 4000 jaar oud verdrag geschonden, op straffe van de dood. Het is het begin van een reis waar de exodus van Mozes bij verbleekt.
X, Y en Z
Het verhaal wordt sterk verteld aan de hand van handgetekende filmpjes , maar de originele opzet is niet de enige reden om Homeworld na vijftien jaar nog eens af te stoffen. De game speelt zich af in de ruimte en dat betekent een extra dimensie om rekenen mee te houden bij het bedenken van je tactiek. Natuurlijk, je kunt de spelomgeving nog steeds behandelen als een platte schijf en jouw formatie van slagschepen recht op de vijand afsturen. Er zijn ook slimmere routes uit te stippelen. Twee zwaarbewapende Destroyers lachen je vierkant uit als je met zes fregatten aan komt kachelen, maar manoeuvreer je schepen zodanig dat je de twee kolo en van onderen benadert en de eerste Destroyer is een smeulend wrak voordat de tweede in positie staat om te vuren.
Zelfs met bovenstaande les in gedachten blijft de strategiegame een flinke uitdaging. Tienduizenden lichtjaren zijn nogal een afstand om te overbruggen en rustmomenten zijn schaars. Zijn het niet bloeddorstige rovers of een asteroïde op ramkoers die je naar het leven staan, dan eist een fundamentalistisch volk wel dat je bekeert of sterft. Alle schepen die je bouwt of buit maakt gaan mee naar het volgende hoofdstuk en de game houdt daar rekening mee. Dat betekent dat een paar pijnlijke verliezen vroeg in de campagne je later noodlottig worden. Bescherm je schepen daarom alsof het je kinderen zijn. Een tip voor de mensen die net als ik destijds halverwege bleven steken: ondersteun je aanvalsvloot met reparerende Support Frigates en jat met Salvage Corvettes elke vliegende hoop schroot die je te pakken krijgt.
Zodra je het oorlogsvoeren in de vingers krijgt, heb je eindelijk tijd om de pracht van de slachting te waarderen. Formaties van bommenwerpers trekken gekleurde parallelle lijnen tegen de zwarte achtergrond van het heelal, terwijl ze een laatste keer hun lading op de motoren van een zware kruiser afvuren. Met een doffe knal spat het slagschip vlammend uiteen. Nog geen vijfhonderd meter verderop wordt een fregat aan stukken gesneden door straalwapens en pakt een van die stralen nog twee van de talloze rondvliegende Interceptors mee. Als je elk schip afzonderlijk bekijkt, stellen de ruimteschepen van Homeworld niet zo veel meer voor, maar het gehele schouwspel met tientallen bewegende onderdelen is nog steeds een spektakel.
Nomaden in de woestijn
Denk aan een willekeurige game die zich in de oneindige leegte afspeelt en je hoort één van de twee: een bombastisch orkest volgens recept van Star Wars-componist John Williams of een zoemende en golvende elektrosoundtrack met een vleugje psychedelica. Homeworld is anders. Naast het beste gebruik van van Samuel Barber in welk medium dan ook, klinkt er muziek die vooral put uit de muzikale traditie van het Midden-Oosten. De Arabische klanken roepen een sfeer op een menselijke context geeft aan schermutselingen tu en gezichtloze ruimteschepen. Door de muziek van Paul Ruskay zien we de Mothership als een karavaan van nomaden die dorstig door de Sinaï-woestijn zwerft, op zoek naar de oase die hopelijk achter de volgende duin ligt.
Grafisch is de game een tikkeltje gedateerd, maar dat valt nauwelijks op door de unieke driedimensionale insteek, het onderhoudende verhaal (lees vooral de handleiding nog eens door – in die tijd staken ze daar nog moeite in) en de sfeervolle, opzwepende muziek. Nu Gearbox na het failli ement van THQ de franchise in handen heeft, kunnen we enthousiast uitkijken naar een heruitgave van Homeworld 1 en 2, net als een volledig nieuw deel.