Is dat erg? Nee, niet echt. Want laten we eerlijk zijn, de game was gewoon een prettige tu enstop voordat Rockstar de (technische) mogelijkheden had om 3D te gaan. En ik heb ook absoluut plezier beleefd met de game. Dat wist ik direct toen ik afgelopen week GTA2 weer op mijn PC installeerde. Het moment waarop ik voor het eerst sinds lange tijd de overdreven lichteffecten en de belachelijk vormgegeven wagens voorbij zag komen, zorgde direct voor de nodige flashbacks.
Geheugensteuntje
De herinneringen gaan vooral terug naar de multiplayerpotjes waarin ik met mijn vrienden tag speelde. Rondscheuren in ‘Anywhere, USA’ (het is de enige stad in de GTA-reeks die geen naam kreeg) op zoek naar je vrienden/vijanden. Om ze vervolgens keihard tegen de muur te beuken, te roosteren met je molotov-cocktails en daarna nog even met je wagen een 360 te maken voordat je uit het beeldscherm van je tegenstander verdween. Gewoon om even te sarren.
Eenmaal ontwaakt uit die herinnering kijk ik, zoals vanouds, weer neer op een bijzonder pixelachtig mannetje dat in weinig lijkt op Nico of Tommy Vercetti. Maar dat geeft helemaal niks. De coole intro heeft de toon al gezet en ik kan me zonder probleem inleven in die pixelbrij daar beneden op het trottoir. Grappig detail: de intro is een samenvatting van een heuse korte film die speciaal voor reclamedoeleindes werd gemaakt.
Nog steeds moet ik wennen aan de aparte lichteffecten die ik voorgeschoteld krijg. En nog steeds moet ik wennen aan de belabberde besturing van je mannetje. Richten in GTA2 is mogelijk moeilijker dan richten op een urinoir na twintig uur non-stop bier drinken op de Zwarte Cro . Maar het mag de pret allemaal niet drukken. Alsof ik nooit ben weggeweest scheur ik naar de Zaibatsu-wijk om daar zoveel mogelijk bendeleden af te maken. Een minuutje of twintig later heb ik voldoende bloed aan mijn handen om via een openbare telefoon in de Commercial District, de plek waar de Yakuza rondhangt, een opdracht te ontvangen. De Yakuza is tevreden en ik mag vanaf nu deel uitmaken van hun bende.
1999
Het is de opmaat naar een paar uren helemaal los gaan in een donkere, gure stad met een indrukwekkend aanbod aan wapens. Electro-geweren, dubbele pistolen en wapens op voertuigen; het arsenaal in GTA2 was duidelijk van een hoger niveau dan zijn voorganger. Hoe dan ook, het is bijna angstig hoe snel ik de tijd vergeet en het gevoel heb alsof ik weer terug ben in 1999.
Even vergeet ik de fenomenale graphics van GTA V. Voor even vergeet ik de irritante besturing en het gebrek aan bloedspatten van overreden voetgangers. Voor even ben ik een coole gangster die nietsontziend amok maakt en daar goed voor betaald wordt. Ik moord links en ik moord rechts, zorg dat iedere bende mij kent en neem ondertu en nog wat Frenzy’s op mijn vork. De coole hiphopbeats en technobasjes versterken mijn brute moordneigingen alleen nog maar meer.
Zo bekeken was GTA2 eigenlijk best een vette game. Het had niet de impact die GTA had, het mist het machtige van alle delen die daarna kwamen. Maar het was de perfecte overgang van een geweldig idee naar een geweldige uitwerking.