Graag had ik hier willen zeggen dat de game direct een goede indruk gaf. Dat de magie van Symphony of the Night mij op mijn knieën bracht, omdat ik direct snapte waar iedereen het over had. Dat de game de hoektand des tijds heeft doorstaan als een onsterfelijke heer. Helaas kan ik dat niet.
Eerste indruk
De eerste indruk van Symphony of the Night was namelijk niet de beste. De start is verwarrend, omdat het verhaal begint bij het einde van een andere Castlevania-game. Binnen enkele minuten versla je Count Dracula al en voor je het weet staat het volgende personage, Alucard, klaar om het kasteel te bestormen. Al zijn items en krachten worden afgepakt en zijn avontuur start.
En dan is het even slikken. Ik pakte het eerste de beste wapen op dat te vinden was en ging op pad. Natuurlijk deed ik dat met de kennis dat Symphony of the Night alweer achttien jaar oud is en dat ik niet alle soepelheid van een moderne game kon verwachten. Dat de animaties de game echter zo wisten te verpesten was een enorme domper. Na een zwaai van mijn zwaard duurde het een eeuwigheid tot Alucard kon bukken om een andere aanval te ontwijken. Bij het doodgaan, wat achter elkaar gebeurde, is er geen snelle manier om opnieuw te starten, maar moet je weer vanuit het startscherm beginnen. Bijna was ik geneigd de game weer weg te leggen.
Het juiste wapen
Gelukkig speelde ik door, en probeerde ik een ander wapen. Het eerste zwaard dat ik had opgepakt bleek namelijk een sloom ding voor twee handen. Een kleiner zwaard in de hand van Alucard maakte een wereld van verschil. De animaties gingen soepeler en Alucard kon sneller reageren op de acties van de vijanden. Hoewel timing en letten op de animaties nog steeds belangrijk was, speelde het bijna als een compleet andere game.
Wel is Symphony of the Night zo onvergeeflijk als maar kan, meer dan we van moderne games gewend zijn. De game heeft weinig mogelijkheden om je levenspunten tu en de soms ver van elkaar verwijderde savelocaties bij te vullen. Om elke hoek staat er weer een nieuw monster met een hele eigen manier om je leven zo zuur mogelijk te maken. Soms kunnen deze vijanden je met enkele klappen al dood hebben. Hoewel dit enorm kan frustreren, ligt daar ook al snel de lol. Ook al ga je vlot dood, je hebt bij het sterven iets nieuws geleerd over die vijand. De volgende keer dat je zover komt, gebruik je die kennis om dichterbij de overwinning te raken. Wellicht kost het enkele pogingen, maar de volgende keer dat je diezelfde vijand tegenkomt weet je hoe het moet. Het zijn niet alleen nieuwe krachten en items die je sterker maken, maar het is vooral je kennis.
Ontdekkingstocht
De kracht van Symphony of the Night is daarnaast het ontdekken. Niet alleen gaan er telkens nieuwe stukken van het kasteel voor je open, maar er zijn talloze geheimen om te ontdekken. Teruggaan naar eerdere gebieden is fijn, omdat je vaak nieuwe dingen vindt. Iets minder leuk is dat vijanden een seconde nadat je uit een kamer vertrekt weer respawnen. Toevallig speelde ik afgelopen weken tijdens de hittegolf veel Rogue Legacy, wat zich duidelijk heeft laten inspireren door Symphony of the Night. Dat deze rogue-like wel onthoudt welke vijanden je in welke kamer hebt verslagen voelt als een prettige luxe.
Wat vooral verrast is de sfeer in de game. Symphony of the Night is oud, maar ook erg mooi. Er zit veel werk in de details van de vele verschillende vijanden, de animaties van Alucard met zijn cape en lange haren, en de variatie en details in de omgevingen. Lopend door een grote hal terwijl zombies uit de grond komen, de ramen klapperen en buiten de storm nooit op lijkt te houden. Dit voelt niet verouderd, de sfeer is sterker dan menig titel met moderne graphics kan bereiken. En vergeet niet de fantastische soundtrack, met een sterke combinatie van sfeer en aanstekelijkheid.
En nu door
Ja, Castlevania: Symphony of the Night is verouderd. Maar omdat de game op zoveel vlakken sterk is gemaakt, is het achttien jaar later nog uitstekend speelbaar. Van het design en de muziek tot de sterke opbouw van de wereld en de talloze verschillende vijanden. Dat het verhaal toch niet al te best is geschreven laat je dan maar voor lief.
Het is vooral mooi om te zien hoeveel games deze game beïnvloed heeft. De overeenkomsten met Rogue Legacy zijn leuk om te zien, zeker als je ze naast elkaar speelt, maar dat is maar één voorbeeld uit velen. Alleen daarom is het al de moeite waard om te zien waar dit genre al vroeg zijn hoogtepunt had bereikt en waarom het zo vaak genoemd wordt als één van de beste games aller tijden. Of de game ook in mijn favorietenlijstje terecht komt moet nog blijken, want ik ben er nog niet klaar mee. Maar als het weer zo warm wordt weten jullie mij te vinden in Tran ylvanië, schuilend in het beste kasteel ooit.