Geen geld? Geen probleem!
Het begon met Steffen en zijn goede vriend Kenneth Harder. Beiden hadden ontzettend veel zin om een gamestudio op te richten, maar hadden geen geld. “Maar een lening bij de bank, daar hadden we niet zoveel zin in”, vertelt Kabbelgaard Gronning tijdens zijn presentatie in San Francisco.
“Onze oplo ing was om zoveel mogelijk mensen gratis voor ons te laten werken voor 20% van alle inkomsten van het eindproduct.” De rest van de inkomsten zouden opzij gelegd worden zodat er ook na de lancering van de game verder gewerkt kon worden om de studio uit te bouwen.
Wat de oprichters van BetaDwarf verder hielp was de twee jaar aan extra studiefinanciering die studenten van de Deense regering blijven ontvangen zolang ze werkloos blijven na het afronden van hun studie. “We waren zelf ook nog student-a istenten bij onze oude universiteit, dus we konden makkelijk de talentvolle studenten eruit pikken.” Er werden speciale ‘Fight club’-achtige flyers uitgedeeld aan de studenten met het meeste potentieel, om ze naar een geheime vergadering te lokken.
Twee uur lang werd er tijdens de vergadering over de game gesproken, gevolgd met twee uur over hoe de studio eruit zou zien. Elke aanwezige student ging meteen akkoord om mee te doen en opeens had Kabbelgaard Gronning een development team van negen man. Het team nam een groepswerkruimte in beslag op de universiteit, de bedrijfswebsite werd gebouwd en omdat er geen geld was betaalde elk teamlid voor zijn eigen bedrijf hirt. “Iedereen voelde zich opeens een onderdeel van een serieus bedrijf.”
De nieuwe website bracht onverwacht veel sollicitaties binnen. “We leken van buitenaf een redelijk serieuze gamestartup, ook al zaten we nog in een groepswerkruimte van de universiteit. Zelfs studenten van andere universiteiten en mensen van buitenaf begonnen zich aan te melden.”
Wonen waar je werkt
In de eindeloze queste om kosten zo laag mogelijk te houden voor zijn team, kwam Kabbelgaard Gronning tot een bijzondere ontdekking. “Zodra het laatste semester van de universiteit afgelopen was, beseften we ons dat de hele universiteitscampus een spookstad werd. We maakten hier gretig gebruik en gingen er gewoon wonen. Het was een hele vreemde ervaring om met ons team alleen te zijn op een campus van 24.000 vierkante meter.”
Het team vond de beste klaslokaal in de gigantische universiteit, nam al het meubilair uit andere kamers mee en versierde naar hartelust de nieuwe woon- en werkruimte. “Voor de komende twee maanden zou niemand zich hier druk om maken”, vertelt Kabbelgaard Gronning. “We kochten er ook maar een mooie bank bij, wat koelkasten en een magnetron; alles wat we nodig hadden om daar te kunnen leven.” Dit veranderde helaas ook hun werkplekken in een redelijke bende: “We wisten gewoon niet wat we met alle afval moesten.”
Met tien man die in dezelfde kamer woonden en in hun ondergoed achter de computer zaten, moesten er toch regels komen. Het team synchroniseerde zelfs hun slaapgedrag om optimaal samen te kunnen werken. Het eten werd in de koelkast gesorteerd op houdbaarheid en er kwamen speciale focuszones zodat bepaalde teamleden makkelijk konden aangeven dat ze met rust gelaten wilden worden.
Zodra het volgende academische jaar eind augustus 2011 weer begon, veranderde de situatie. “We begonnen ons al voor te bereiden op het moment dat iemand ons lokaal binnen zou komen en ons eruit zou gooien, maar dat gebeurde grappig genoeg niet”, vertelt Kabbelgaard Gronning. Het team zag daarmee een kans om nog meer in hun kosten te snijden en gaf compleet hun huur voor hun eigen studentenkamers op. Als resultaat nam de toewijding van het team ook nog eens toe en zat iedereen gemiddeld zestig uur per weerk te werken en werden alle lezingen door iedereen overgeslagen. “Iedereen ging daarmee akkoord, waardoor iedereen in ons team eigenlijk hun masteropleiding nooit heeft afgemaakt.”
Van vrienden naar profe ionals
Opeens werd alles veel serieuzer binnen het BetaDwarf-team. “We transformeerden langzaam van studievrienden tot profe ionals, wat ook de nodige uitdagingen met zich meebracht.” De verwachtingen die kwamen met gratis werk verrichten waren ook anders. “We namen het werk ontzettend serieus, alsof het een echte baan was. Uiteindelijk waren onze eisen niet goed genoeg voor sommige mensen die al een jaar lang gratis voor ons hadden gewerkt.”
In totaal kon het team zeven maanden onopgemerkt in het klaslokaal werken. “Maar op een vroege ochtend aan het einde van de winter kwam er op het meest onverwachte moment een docent binnengelopen”, vertelt Kabbelgaard Gronning. “Wat zij zag waren zeven studenten in hun onderbroek achter hun computers.”
Opeens had het team geen dak meer boven hun hoofd. “Onze onverwachte redder was de conciërge van de universiteit. Hij sloeg onze spullen en meubilair voor twee weken op terwijl we op zoek gingen naar een nieuwe woonplek.” Het was een superstre volle periode voor Kabbelgaard Gronning, maar met toeval vonden ze een manier om met hun game 40.000 dollar aan subsidie van de universiteit te krijgen. Hiermee werd een woning gehuurd aan de buitenkant van Copenhagen. “We zochten de goedkoopste plek in Denemarken om te leven en gingen daar maar wonen.” Met zestien man in het midden van Denemarken was alsnog een luxe ten opzichte van de studentenkamer. De isolatie versterkte de goede emoties binnen het team, maar ook de slechte. “Je praat met niemand anders dan je team, omdat ieder anders persoon in je leven zo ver weg is.”
Met twee jaar achter de rug en het geld bijna op, dook BetaDwarf bovenop een succesvolle Kickstarter-campagne. Met het geld wat ze uit Kickstarter haalden werd een nieuw kantoor geopend; de helft van het team betrok dat kantoor ook als woning. Na zes extra maanden zat Forced nog steeds in het Greenlight-proces. De laatste oplo ing was alsnog om een lening bij de bank aan te vragen van 200.000 dollar. “Als dit fout zou gaan, zouden we echt in de problemen komen.” Het geld werd gebruikt om mensen loon te betalen, waardoor BetaDwarf hun kosten van één heel jaar opeens per maand aan het uitgeven waren. “Dat was echt supereng”, gaf Kabbelgaard Gronning toe. Het bood BetaDwarf drie maanden om Forced af te maken en uit te brengen.
Forced werd ge-greenlit en de laatste maand bestond vooral uit overuren. “Wat belangrijk is als je uitkomt op Steam zijn de eerste 24 uur”, stelt Kabbelgaard Gronning. “Als je het dan ontzettend goed doet, kun je met Steam gaan onderhandelen over verdere features.”
Gelukkig:na drie jaar gezwoegd te hebben, bleek Forced een enorm succes. De game stond in de eerst week op nummer 2 op Steam, vlak onder Batman: Arkham City.
Dit artikel is geschreven door Vlad Micu.