Eigenlijk was het voor de release van het eerste deel al raak. Lang hield Ubisoft ons een wortel voor, met een zogenaamd baanbrekend project. Trailers met sublieme panoramabeelden, af en toe een moordpartij en een zichzelf verhullende a a ijn. Zou het de spirituele opvolger van Prince of Persia zijn, of hoe moeten we dit in godsnaam duiden? Wat we zagen, was ongewoon, stijlvol en mi chien wel daardoor intere ant. Wat we niet zagen, kon dus alleen maar baanbrekend zijn. Ubisoft pakte de marketing subliem aan, gezien fora die ontploften van de speculaties en gamecritici die orakelden over iets waar ook zij vaak nauwelijks weet van hadden.
Het meest bewonderenswaardig is nog wel hoe A a in's Creed ook ná de release de gemoederen bezig wist te houden. Een titel als Uncharted: Drake's Deception verscheen ook in 2007 en bleef een tijdje populair, maar het mysterieuze was er op dag één al vanaf. Je speelde het spel, genoot ervan, bekritiseerde mi chien het overdreven lineaire karakter en ging vervolgens weer over tot de orde van de dag.
A a in's Creed kreeg juist een extra impuls nadat je klaar was met spelen. Wat had er zich de afgelopen uren immers afgespeeld? Hoe zit dat nu met die verschillende tijdsdimensies en wat was er nu echt 'waar'? Je had een spel voltooid, maar realiseerde je onmiddellijk dat je eigenlijk pas aan het begin stond van het echte avontuur. Dit was niet zomaar een verhaaltje op zich, dit was een plot van jewelste die vernuftig in elkaar geknutseld was en vooral veel vragen met zich meebracht.
Ook A a in's Creed II gaf zich niet bloot. Sterker nog, het bleek eigenlijk alles wat je er niet van verwachtte. Okay, qua spelmechanieken mi chien niet, maar vanwaar die switch van Altaïr naar Ezio en hoezo Renai ance en Italië? En die Leonardo da Vinci, was dat echt zo'n onnavolgbare gozer? Het spel legde mi chien meer nadruk op de rol van Desmond in het geheel, maar alsnog kon je lang niet alles een plek geven, laat staan bepalen wat het volgende deel zou doen.
De daarop volgende delen verkochten weliswaar prima, maar het raadselachtige verdween steeds meer. Hoe dit kwam? Het waren rechtstreekse vervolgen op deeltje twee. Het verhaal kabbelde voort op de manier zoals A a in's Creed II eindigde en vanuit Florence en Rome belandde je uiteindelijk in het Ottomaanse rijk, maar een echt nieuwe mysterieuze impuls ontbrak. De tijdsperiode (en daardoor in grote lijnen ook de vormgeving) veranderde nauwelijks en het draaide gevoelsmatig meer om de personages (de teloorgang van Ezio, bijvoorbeeld) dan om het grotere geheel.
Revelations had natuurlijk wel meer pa ages die draaiden om Desmond, maar dat je ze kon overslaan, geeft mi chien wel aan dat ook Ubisoft inzag dat aantrekkingskracht in deze delen was verschoven. In de marketingcampagne draaide het meer om speltechnische veranderingen (je Brotherhood, de zipline) en concrete, afgebakende verhalen. Ook in spin-offs op onder meer de PSP en Nintendo DS en transmediale uitgaven als boeken en short films ontbrak het mystieke.
Al deze titels verrijkten de franchise zonder meer en we zijn de afgelopen twee jaar het nodige te weten gekomen. De spanning, onwetendheid hebben we echter moeten mi en. En hoewel de aankondigingen enigszins spectaculair waren en Ubisoft op de grotere gamebeurzen groot uitpakte met de nieuwe delen, leek iets van de charme verdwenen. We kenden het wel, zelfs al waren nog niet alle eindjes aan elkaar geknoopt.
Kan deeltje drie hier verandering in brengen? De eerste voortekenen doen in ieder geval zo vermoeden. Een paar weken geleden werd van alles geroepen over de eventuele setting van de nieuwe A a in's Creed en toen eenmaal naar buiten kwam dat het Amerika ten tijde van de Onafhankelijkheidsoorlog betrof, ging de speculatie verder. Wat betekent dit voor Desmond en wat is in godsnaam de link met de vorige delen? Fora staan alweer vol met mogelijkheden en wensen. Sinds gisteren is weer iets meer informatie vrijgegeven, maar eigenlijk blijft het nog mysterieus in welke richting deel drie de serie gaat leiden.
En dan zijn er, net als voor de release van deel één nog die gameplay-mysteries: wat gaat er immers gebeuren met het karakteristieke geklim en geklauter? De natuur speelt een cruciale rol, maar sluip- en klauterpartijen in bosachtige gebieden zijn voor games een gevaarlijk gebied. Wanneer word je immers ontdekt? Kunnen patrouilles ook geritsel in bosjes opmerken? Zelfs de meest toonaangevende spellen hebben moeite om flora en fauna geloofwaardig te maken, laat staan ze als uitgangspunt te nemen. En wat gebeurt er met die panorama's? Dat waren toch immers wel de karakteristieke eikpunten uit de eerdere delen die zelfs diegenen die verder niet veel met de A a in's Creed-serie hebben, kennen en waarderen.
Of A a in's Creed III uiteindelijk net zo'n gespeculeer en gediscu ieer teweeg brengt als de release van het origineel, ontdekken we natuurlijk eind dit jaar pas. Maar dat er nu alweer zo'n ophef is over politieke, speltechnische en narratieve keuzes, geeft mi chien wel aan waar de eigenlijke kracht van de franchise ligt: in een uiterst schimmig en bij vlagen onnavolgbaar gebied.