Waarschuwing: dit artikel bevat vanzelfsprekend een aantal spoilers voor de games die worden behandeld.
Catherine
Catherine is een extreem vreemde game. Het is een mix tu en een intense puzzelgame en een relatie-sim. In de ene helft loods je hoofdpersonage Vincent door fatale nachtmerries, waarbij je grote muren moet beklimmen door met blokken te rollen. In de andere helft hang je in een bar en stuur je sms'jes naar je vriendin en je minnares. Je kiest zelf wie je gelukkig houdt en welke kant je morele kompas op draait. Het is een game die op een verra end volwa en manier het onderwerp van vreemdgaan behandelt. Totdat halverwege blijkt dat je minnares een demon is, natuurlijk.
Alle keuzes die je maakt hebben invloed op je karma, net zoals de manier waarop je kleine quizjes beantwoordt aan het eind van elk level. Op die manier kies je uiteindelijk voor je vriendin of je minnares – of voor geen van beide – en je karma bepaalt of zij jou nog wel willen hebben. Dit zorgt voor in totaal acht radicaal verschillende eindes, die worden gepresenteerd in mooie anime-filmpjes die je eigenlijk allemaal gezien wil hebben. Afhankelijk van je keuzes trouw je bijvoorbeeld met je vriendin, ga je met je demonenvrouw in de hel wonen of zet je al je geld in op een worstelwedstrijd en ga je met het gewonnen geld in de ruimte wonen.
Chrono Trigger
Als we het hebben over eindes die mijlenver uit elkaar liggen, dan zijn we ook bij het kla ieke Chrono Trigger aan het juiste adres. De rpg uit 1995 staat bekend om zijn verscheidenheid aan eindes, de een nog moeilijk te bereiken dan de ander. Je kunt de wereld redden, waarbij alle personages nog lang en gelukkig leven, je kunt worden verslagen door de kwaadaardige Lavos en de ondergang van de wereld meemaken, en alles daar tu enin.
Welk einde je krijgt is in dit geval niet afhankelijk van ethische keuzes of wat je zegt in conversaties. Het draait om wie er in je groep zit, welke voorwerpen je wel of niet hebt opgepakt en welke vijanden je al hebt verslagen. Het wordt allemaal nog ingewikkelder door het tijdreizen, dat integraal is in de game. Doordat je rond hupst in de tijdstroom kun je de strijd met eindbaas Lavos op bijna elk moment aangaan, zelfs helemaal in het begin van de game. En ook het moment waarop je hem verslaat leidt weer naar een ander, emotioneel einde.
Alpha Protocol
Over de gameplay van Alpha Protocol kunnen we het mi chien maar beter niet hebben. Laten we zeggen dat de actie niet altijd even vlekkeloos verloopt en dat de graphics in 2010 al gruwelijk achterhaald waren. Toch maakt de spionage-rpg een hoop goed door sterke personages en intere ante mogelijkheden om je eigen held te ontwikkelen en op je eigen manier James Bond te spelen. Al gauw raak je verwikkeld in ingewikkelde complotten tu en overheidsinstellingen en wapengiganten, en het is aan jouw hoe je daar mee om gaat.
Tijdens je mi ies krijg je een hoop keuzes voor je kiezen en ook je reacties tijdens gesprekken zijn van belang. Je kiest niet precies wat je zegt, maar wel de houding die je aanneemt, een beetje zoals in L.A. Noire. Zo bouw je een relatie op met sleutelfiguren in de game. Of zij jou wel of niet mogen heeft zijn invloed op het einde dat je te zien krijgt. Mi chien legt die vrouwelijke huurmoordenaar jou toch maar niet om als je haar vriendelijk genoeg hebt behandeld. Of je krijgt nog een laatste opdracht van de wapenfabrikant als hij je genoeg vertrouwt, waarna je hem ook nog eens kunt verraden of je juist bij hem kunt aansluiten. De manier waarop je met andere mensen omgaat heeft dus daadwerkelijk invloed op welk einde je krijgt voorgeschoteld.
Heavy Rain
Heavy Rain is waarschijnlijk de meest filmische game die ooit is ontwikkeld. Het verhaal draait rond de zoektocht naar de Origami Killer en de ontvoerde zoon van Ethan Mars. Veel elementen van het verhaal liggen van tevoren al vast, zoals de identiteit van de mysterieuze seriemoordenaar. Er zijn echter ook veel dingen die van jouw succes als speler afhangen. Heavy Rain is bijzonder doordat het eigenlijk geen Game Over-scherm kent. Als je faalt in een Quick Time Event en je personage overlijdt, dan gaat het spel gewoon zonder hem verder. Dat heeft natuurlijk ook zijn invloed op het verdere verloop van het verhaal.
Hoe het einde uitpakt hangt af van wie je allemaal naar het laatste punt van de game weet te loodsen. Ethan, politieagent Jayden en journalist Madison moeten allemaal overleven, de identiteit van de Origami Killer uitvogelen en naar zijn locatie zien te komen om het beste einde te behalen. Lukt dat niet, dan zou het zomaar kunnen dat je overgebleven personages alsnog het loodje leggen. De laatste showdown met de moordenaar kan op acht verschillende manieren aflopen, en daarna krijg je nog een nieuwsbericht te zien en het verdere verloop van de levens van de hoofdpersonages. Lukt het je om alles perfect te spelen, dan is uiteindelijk iedereen samen gelukkig, en zo zien we het natuurlijk het liefst.
Virtue's Last Reward
Met de laatste notering in deze lijst spelen we een beetje vals. De visual novel Virtue's Last Reward heeft namelijk wel een aantal zeer verschillende eindes, maar die horen ook bij hoe de game gespeeld wordt. Dat spelmechaniek is echter zo bijzonder, dat we de game toch genoemd willen hebben. Het vervolg op 999: Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors draait om een ziek spel waarbij een groep nietsvermoedende slachtoffers zijn ontvoerd. Ze worden samengebracht in een grote loods en moeten lugubere spelletjes tegen elkaar spelen. Het hele spel draait om het vertrouwen tu en de gegijzelden. Als ze samenwerken kan iedereen het overleven, maar degene die iemand anders verraadt kan al eerder de deur uit wandelen.
Het verhaal vertakt op meerdere punten, waarbij veel vertakkingen niet goed voor je aflopen. Je wordt in de rug gestoken door je medespelers en eindigt daarmee meer dan eens in een bloedend hoopje op de vloer. Na elk einde kun je echter teruggaan naar zo'n vertakking en een andere keuze maken. De grote twist komt als blijkt dat jouw personage zich die andere tijdlijnen gewoon kan herinneren. Hij gebruikt feiten uit de andere toekomsten om een probleem in zijn eigen tijdlijn op te lo en. Het is een heerlijk vreemde manier om met een vertakkend verhaal om te gaan. Je moet alle mogelijke eindes vrijspelen om de game tot een goed einde te kunnen brengen. Dat geeft een hoop voldoening, want waarom zou je er genoegen mee nemen om maar één einde van een game te zien, als ze allemaal weer iets nieuws te bieden hebben?
