In 1984 legde ontwikkelaar Nihon Falcom de fundering voor het action role-playing game-genre met de game Dragon Slayer voor de PC-88, een thuiscomputer van IBM die immense populariteit genoot in Japan. Dragon Slayer is een dungeon-crawler met een real-time vechtsysteem, wat in de praktijk betekent dat je op een vijand inbeukt totdat iemands HP-meter leeg is. Voordat je echter de strijd met skeletten, vleermuizen en ander lugubur gespuis kunt aangaan, verwacht de game dat je krachtstenen en munten sprokkelt om je HP en Strength een boost te geven. Hoewel Dragon Slayer op zichzelf geen goede game was, zorgde het wel voor een vervolg dat tot op de dag van vandaag wordt geprezen als een van de belangrijkste Japanse rpg’s.
Tot op de dag van vandaag pocht Falcom met de verkoopcijfers van Dragon Slayer II: Xanadu, dat in 1985 verscheen voor PC-88; met 400.000 verkochte exemplaren is de titel nog altijd een van de best verkopende PC-games in Japan. Waar Dragon Slayer een top-down perspectief hanteerde, speelt Xanadu als een platformer met rpg-elementen. Aan het begin ontvang je van de koning een som geld en klop je bij verschillende huizen in het dorp aan om bepaalde vaardigheden te trainen in ruil voor dat geld. Daarna spring je in een grot richting de tien aaneengeschakelde kerkers. Tegen een vijand oplopen tovert een nieuw scherm tevoorschijn waarin het gevecht plaatsvindt volgens de beuk-principes van Dragon Slayer. Met voldoende ervaringspunten op zak kun je terugkeren naar het dorp om de punten in te leveren voor een nieuw level.
Inspiratiebron
Met de komst van de Famicom en NES zagen een aantal uitgevers hun kans schoon om deze ervaringen te vertalen voor consoles. Het meest bekende en spraakmakende voorbeeld hiervan is Nintendo’s The Legend of Zelda. Naast het real-time vechtsysteem is ook het verzamelen van voorwerpen om daarmee puzzels op te lo en en verder te komen in een kerker in zowel Zelda als Dragon Slayer prominent aanwezig. Net als Xanadu verschuift ook Zelda’s directe opvolger, The Adventure of Link, het perspectief naar die van een platformer. Hoewel er duidelijke verschillen tu en beide series zijn, is de invloed van Dragon Slayer op Zelda onmiskenbaar.
Naast Zelda zijn er ook een tal van andere series geïnspireerd door deze twee rpg’s van Falcom. Yuji Horii, bedenker van Enix’ geliefde Dragon Quest-serie, maakte met de komst van de NES de overstap van PC-88 naar Nintendo’s console, waarvoor hij graag soortgelijke RPG-ervaringen wilde ontwikkelen. Mi chien dat Square’s Final Fantasy ook door Dragon Slayer geïnspireerd was. Hoewel het moeilijk is om dit met zekerheid te zeggen, hebben beide series de neiging om voor elk nieuw deel de spelmechanieken voor een aanzienlijk deel te herzien. In tegenstelling tot Dragon Slayer maken zowel Dragon Quest als Final Fantasy gebruik van random encounters. Falcom zag hier bewust van af. Dragon Slayer-regi eur Yoshio Kiya was namelijk van mening dat rpg’s draaien om keuzes maken en dat het nergens op slaat dat je moet vechten tegen vijanden die je in eerste instantie niet eens kunt zien.
Van Dragon Slayer tot Trails
De franchise die met Dragon Slayer werd opgezet in 1984 bestaat tegenwoordig nog steeds. Sterker nog, het meest recente deel is vorige maand verschenen als Trails of Cold Steel. Inderdaad, de Trails-serie is voortgekomen uit Dragon Slayer. Na Xanadu is Falcom namelijk verdergegaan met het verkennen van het genre. De derde Dragon Slayer-titel, Romancia (1986), verschoof de nadruk van rpg-componenten naar actie, waarmee het een actie-avonturengame werd. Dragon Slayer IV: Drasle Family (1987), in de Verenigde Staten verschenen als Legacy of the Wizard, grensde aan het concept van Metroidvania. Dragon Slayer V: Sorcerian (1987) is opnieuw een side-scrolling actie-rpg, waarbij je kerkers verkent in teams van vier zelfgemaakte personages, die je samenstelt uit vier ra en en maarliefst zestig jobs.
In 1989, nog altijd voor PC-88, verscheen Dragon Slayer VI: The Legend of Heroes, de eerste Dragon Slayer-titel in de reeks die we a ociëren met traditionele ‘turn-based’ rpg’s. Waar Dragon Quest geïnspireerd werd door Dragon Slayer, is The Legend of Heroes een regelrechte kloon van Enix’ succesvolle rpg-serie om de Dragon Quest-ervaring terug naar de pc-omgeving te brengen. Het directe vervolg, The Legend of Heroes II (1992), laat de verwijzing naar Dragon Slayer vallen en speelt zich een decennium na het origineel af, waarin je speelt als de zoon van het hoofdpersonage uit het eerste deel. Deze continuïteit vormt de kern van de Legend of Heroes-serie. De drie daaropvolgende delen vormen samen de Gagharv-trilogie (1994-1999), waarvan de drie delen zich afspelen in hetzelfde tijdperk maar op verschillende continenten. Met ingang van The Legend of Heroes VI: Trails in the Sky (2004) tilt Falcom het concept van continuïteit naar weergaloze hoogten, waarbij nu al zeven games lang verhaallijnen in verschillende landen met elkaar worden verweven op zowel macro- als microniveau.
Beuksysteem
Hoewel tegenwoordig The Legend of Heroes het enige restant is van de Dragon Slayer-reeks, leeft het idee achter de games verder in Falcoms andere vlaggenschipserie: Ys. Zoals het naamloze hoofdpersonage van Dragon Slayer, beukt ook Ys-protagonist Adol Christin zich een weg door vijanden sinds de verschijning van Ys I: Ancient Ys Vanished in 1988. Zodra je op de achterkant van een vijand inrent, trekt Adol automatisch zijn zwaard: het alom bekende ‘bump system’ van Ys. Doordat je zelden hoeft te stoppen met rennen, is de gameplay zo snel en fijn dat je er bijna van in een trance raakt. Als franchise verkeerde Ys in zwaar weer tijdens de jaren ‘90 en dat betekende bijna het einde van de serie. Gelukkig bracht de zorgvuldige implementatie van springmechanieken in Ys VI: Ark of Napishtim (2003) opnieuw leven in de brouwerij en sindsdien avonturiert Adol lekker verder.
Deze zomer verschijnt in Japan Ys VIII: Lacrimosa of Dana voor PlayStation 4 en Vita. Onlangs heeft Falcom ook het nieuwste The Legend of Heroes-deel, Trails of Cold Steel III, aangekondigd.