Dat ik nu niet iets schrijf over Persona 5 verbaast mij waarschijnlijk net zoveel als jullie. Het is ook niet zo dat Persona 5 teleurstelde; integendeel, het maakte de torenhoge verwachtingen van de afgelopen zeven jaar dubbel en dwars waar. Desondanks beleefde ik in Persona 5 niet één keer het intense plezier dat ik de maand ervoor meemaakte tijdens het verkennen van de Isle of Seiren in Ys 8: Lacrimosa of Dana.
Onverwachts
Om eerlijk te bekennen verwachtte ik niet dat Ys 8 mijn favoriet van 2016 zou worden. Ondanks dat ik mij onwijs vermaakte met het meest recente deel, Memories of Celceta (tevens mijn favoriet van 2014), had ik mijn twijfels over de verdere mogelijkheden van de serie. Dat idee werd versterkt toen ontwikkelaar Nihon Falcom aankondigde dat de game naast Adol een tweede hoofdrolspeler kende: de blauwharige Dana. De enorme framedrops in de sporadische trailers beloofden ook niet veel goeds. Mi chien is het beter om gewoon een eind te breien aan de serie, dacht ik nog. Ik heb er in tien jaar zelden zo ver naast gezeten.
Toch bestelde ik de limited edition via Falcom zelf. Als het inderdaad Adols laatste avontuur wordt, dan wil ik wel die exclusieve Silver Armor-dlc erbij. Terwijl mijn game wederom geschept werd door de douane, hoorde ik laveloos enthousiaste verhalen van vrienden. Dat maakt het wachten niet makkelijker, zeker niet als je zelf per briefpost bewijs moet aanleveren dat de geïmporteerde limited edition inderdaad niet die genoteerde 150 yen (1,25 euro) kost. Bedankt daarvoor, Falcom.
Afroca
Twee weken later dan gepland kon ik eindelijk aan de slag met Adols avontuur in de Griekse zee. De game begint direct na het einde van Ys 5, waarin Adol vanuit Xandria (gebaseerd op Alexandria) in Afroca terugreist naar de Europe regio. De reis wordt echter voorspoedig beëindigd door een reusachtig zeemonster, dat het pa agier chip Lombardia in tweeën slaat. Een volgende ochtend ontwaakt Adol op de Isle of Seiren.
Mijn twijfels over de mogelijkheden van de serie smolten als sneeuw voor de Griekse zon. Ys 8 is groots en ambitieus. Met een verhaallijn van ruim 50 uur is het verreweg de langste game in de serie. Waar Ys Seven speeltijd probeerde te rekken met vervelende backtracking, voelt Ys 8 fris en fruitig tot de laatste minuten. Tijdens de aftiteling had ik een brok in mijn keel; ik hield meer van de schipbreukelingen dan ik ooit verwachtte in een Ys-game. Het worldbuilding-potentieel van de serie is dankzij Ys 8 groter dan ik ooit had durven dromen.
Ik heb er in tien jaar zelden zo ver naast gezeten. Maar wat ben ik er blij om.
Indrukwekkend
Regelmatig lees of hoor ik 'het klopt gewoon' als omschrijving van een game. Ik heb vaak over die uitdrukking nagedacht. Wat klopt er dan? Wees wat specifieker, dacht ik dan. Totdat ik dat sentiment zelf beleefde in Ys 8. Zodra Adol zijn zwaard oppakt en op pad gaat om het eiland en zijn ongerepte natuur te verkennen, voelde ik dat 'het klopt gewoon'-sentiment. De opzwepende muziek en pijlsnelle actie zorgden ervoor dat ik meteen in mijn element kwam. Maar waar ik mezelf bovenal over verbaasde was de presentatie ervan.
Falcom staat namelijk niet bekend om hun visuele ambities. Het vorige Ys-deel voor Vita, Memories of Celceta, zag eruit als een PSP-titel bedekt in zware bloom-filter. Ook Trails' moeizame sprong van sprites naar 3D bij Trails of Cold Steel in 2014 werd kritisch ontvangen bij het grote publiek. Ys 8: Lacrimosa of Dana haalt echter het maximale uit de Vita. Het is een indrukwekkend staaltje efficiënt programmeerwerk. Ik ben er nog niet over uit wat verbazingwekkender is: dat een avontuur zo groots en rijk door slechts drie programmeurs in elkaar gezet is of dat er nauwelijks framedrops zijn, een unicum in Falcoms oeuvre.
Super Mario 64
Wat mij uiteindelijk dat 'het klopt gewoon'-sentiment gaf, is de besturing en de fine e waarmee Adol beweegt. Het klopt gewoon. Adols renanimatie en zwaardbewegingen voelen natuurlijk en vertrouwd aan. Toch is Ys 8 de eerste driedimensionale Ys-game waarin de roodharige avonturier kan springen; voorheen deed hij dat alleen als sprite. Pas toen ik Adols set met bewegingen uitvoering geprobeerd had in het eerste gebied ging ik verder met zijn meest krankzinnige avontuur tot nu toe.
Pas later besefte ik dat het alweer een tijd geleden is dat ik de moveset van een speelbaar personage zo uitgevoerd bestudeerd heb. Twintig jaar, om precies te zijn. De laatste keer dat ik dat deed was in de voortuin van Prince Peach bij Super Mario 64. Niet dat ik hiermee wil insinueren dat Ys 8: Lacrimosa of Dana net zo revolutionair is als Mario's eerste 3D-avontuur. Maar het is zeker noemenswaardig dat ik zelfs tegenwoordig mezelf kan verbazen over iets dat ik al jarenlang voor lief neem.
Toen stuitte ik op een interview van Gamasutra met Nihon Falcom-president Toshihiro Kondo, waarin hij de inmiddels drie decennia oude ontwerpfilosofie van het bedrijf blootlegt. Bij de Ys-serie ligt de nadruk op hoe fijn het is om te bewegen. Falcom maakt daarom meerdere prototypen tijdens de ontwikkeling, die ze bijschaven als het wandelen en rennen niet goed genoeg voelt. De filosofie van toen maakt Ys 8: Lacrimosa of Dana nu een genot om te spelen.