Hoewel het spel enige vervolgen kreeg, is de naam voor veel moderne gamers pas weer in zicht gekomen bij de remake, die eind 2014 verscheen. Elite Dangerous gaf je een schip, 1000 credits en de vrijheid om te doen wat je wilde. En hoewel die game zeer zeker het oude ‘Elite-gevoel’ opriep, was er nog behoorlijk wat ruimte om te groeien. Voor wie de oude games niet kende leek Elite Dangerous wat abstract. Je moet namelijk zelf je lol vinden, zonder een voorgeschreven verhaal en zonder een duidelijke endgame. Ook veteranen wilden eigenlijk wel wat meer inhoud in de game, vooral omdat het in Elite Dangerous niet mogelijk was om op planeten te landen. Deze feature was wel aangekondigd, maar zou pas bij een uitbreiding worden toegevoegd.
En dat brengt ons bij Elite Dangerous: Horizons, de eerste uitbreiding van de immense ruimtegame. Horizons voegt een aantal nieuwe elementen toe aan de game, met als kroonjuweel de optie om op bepaalde planeten en manen te landen. Hieraan zijn wel wat beperkingen gesteld. Je kunt namelijk alleen landen op werelden zonder atmosfeer. Dat betekent dat planeten die lijken op de Aarde dus vooralsnog verboden toegang zijn. Dat geldt ook voor werelden die lijken op Mars of Venus. Atmosfeer betekent: niet landen. Dit lijkt mi chien een flinke beperking, maar als je weet dat Elite Dangerous het hele melkwegstelsel simuleert, dat in totaal 400 miljard sterren en een veelvoud daarvan aan planeten bevat, weet je ook dat er heel wat plekken zijn waar je je schip kunt neerzetten.
Elke wereld is op een schaal van 1 op 1 gesimuleerd, wat betekent dat je waar dan ook op het oppervlak kunt neerstrijken, je ruimtewagentje kunt starten en (in theorie) over het hele oppervlak kunt rijden. In theorie, want je hebt uiteraard brandstof nodig om dat te doen.
Seizoen
Het landen voegt daadwerkelijk wat toe aan het gevoel van Elite: het universum voelt hierdoor tastbaarder. Het idee dat de planeten niet alleen mooie bolletjes zijn waar je langs zoeft, maar dat er daadwerkelijk van alles kan gebeuren en dat je er dingen kunt ontdekken, maakt de sim een stuk completer.
Wat er te doen valt op het oppervlak valt echter nog een beetje tegen. Je kunt zoals gezegd met je ruimtebuggy rondkarren en daar mineralen en andere materialen zoeken. Ook zijn er ‘points of interest’ te ontdekken, in de vorm van kleine steden, neergestorte ruimteschepen of complete piratenbases. Toch ontbreekt het op dit moment aan een echt heel goede reden om lang op het oppervlak te vertoeven. Horizons is echter niet ‘af’ zoals de meeste uitbreidingen. Frontier noemt het een ‘season of expansion’ wat betekent dat er met regelmaat content wordt toegevoegd aan het spel. Zo staat er nog een flink grote update op stapel die spelers in staat stelt om met meerderen één schip te bemannen. Denk aan Star Trek of Firefly, waarbij verschillende spelers verschillende commandoposten besturen en zo samen het schip bedienen. Een heel aanlokkelijk idee, dat op dit moment helaas nog niet beschikbaar is.
Verhaal
Wat Frontier wel heeft opgestart is een overkoepelend verhaal waarin alle spelers een rol spelen. Want wat tot nu toe aan de Melkweg ontbrak was buitenaards leven. Buiten de ‘bubbel’ van menselijke beschaving is het maar een verlaten boel. En dat terwijl er in eerdere Elite-games wel degelijk buitenaardse tegenstanders zaten. Deze ‘Thargoids’ waren insectachtige wezens waar de mensheid mee in gevecht raakte. De Thargoids zijn echter spoorloos verdwenen en huidige Elite-spelers vragen zich uiteraard af of de gevreesde tegenstanders een comeback zullen maken.
Inmiddels hebben spelers bijzondere ‘artefacten’ ontdekt in de ruimte: vreemde voorwerpen die signalen uitzenden. De signalen bleken gericht op de ster Merope, in het sterrenbeeld Zevengesternte. En inmiddels hebben avontuurlijke Elite-spelers grote artefacten ontdekt op een van de planeten die rond Merope draait.
Frontier doet hierbij niet aan traditionele verhaalvertelling: de makers droppen hints online of in de in-game nieuwsdienst en laten spelers zelf uitvinden waar het allemaal toe leidt. Wel is bekend gemaakt dat als er inderdaad contact wordt gelegd met buitenaardse wezens, het gedrag van de spelers zal bepalen hoe dit contact verder gaat. Het feit dat de ontdekkers van de grote artefacten onmiddellijk probeerden of ze deze buitenaardse wonderen konden opblazen stemt daarom weinig optimistisch over een vreedzaam contact in de toekomst.
Een ander leven
Elite Dangerous is met Horizons niet wezenlijk veranderd, het spel is vooral robuuster geworden. De gestage toevoeging van zeer e entiële updates zorgt er voor dat het spel niet in één keer omvalt door te veel features. Maar tegelijk knaagt soms ook het gevoel dat Frontier ook eens iets moet doen om al die nieuwe systemen wat meer met elkaar te verbinden. Soms voelt het namelijk alsof je een mooi schip vliegt waar je goed mee kunt schieten en handelen maar dat je gedrag nog te weinig invloed heeft op je directe eigen ervaringen. Dat is jammer, want daardoor voelt het spel in al zijn grootte soms wat leeg. Dat Frontier nu een ‘overkoepelend verhaal’ introduceert, en langzaam maar zeker de mi ies en gevechten intere anter maakt, zorgt er voor dat Elite Dangerous steeds dichter komt bij de verwezenlijking van die ultieme fantasie: een gesimuleerd universum met volledige vrijheid.
Hoe dan ook is Elite Dangerous op dit moment al een van de beste ruimtesims ooit gemaakt. De punten van kritiek komen vooral voort uit het feit dat het spel zó dicht bij de oorspronkelijke belofte zit, maar er nog net niet aan tipt. Horizons is echter nog niet voltooid. En we kijken dan ook reikhalzend uit naar ‘multicrew’ en het onvermijdelijke eerste ruimtegevecht met de nog onbekende aliens.