2011 was het jaar van de demo’s. Die worden nauwelijks meer uitgebracht, zeg je? Dat klopt, ik maakte mijn eigen demo’s. Ik kocht vrijwel alle games maar speelde van ieder vervolgens maar een klein stukje, net lang genoeg om te weten dat ik die niet per se hoefde te kopen. Oh wacht… De enige demo die me echt heeft overtuigd, is die van Project Zomboid. En daar is nog niet eens een volledige versie van.
Met het idee om dit jaar meer games uit te spelen in mijn achterhoofd, begon ik in januari aan Dead Space 2. Nu is dat geen beste titel om gehoor te geven aan zo’n goed voornemen. Bij het minste of geringste dat ook maar lijkt op een schrikeffect, zet ik de console liever uit. De redding kwam in de vorm van mijn baan: ik moest de game recenseren en zou ‘m daarom uitspelen ook. Echt eng is Dead Space 2 mi chien niet, maar wat ontwikkelaar Visceral Games goed snapt, is dat een spel helemaal niet eng hoeft te zijn. Het hoeft alleen maar de illusie te wekken dat het dat op korte termijn gaat worden. De spanning die dat oplevert, is net zo echt als een gruwelijk mismaakt beest dat ineens achter je blijkt te staan. En dus verkrampte ik op het moment dat er in een slaapvertrek op ruimtestation Titan een alarm afging. Gebeurde er verder iets? Nee. Maar leg dat maar eens uit tegen de persoon waarbij je als een doodsbang meisje op schoot springt.
...en toch vond ik Project Zomboid enger.
Een van mijn stopwoordjes is ‘Leugens’. En af en toe ben ik mijn sleutels kwijt en dan denk ik heel goed na en weet ik weer precies waar ik ze gelaten heb. Kortom: ik was de aangewezen persoon om eind mei aan L.A. Noire te beginnen. Maanden na de release vraag ik me wel af of het niet te veel een film is geworden Wat niet ter discu ie staat, is dat de personages in de game levensecht waren. Hoe kan het ook anders, het zijn echte acteurs van wie de acteerprestaties en gezichten naadloos – of gerimpeld indien op leeftijd - in de game verwerkt werden. Met een sprekend gezicht en bladzijdes vol ingesproken tekst kreeg ieder figuur zijn eigen verhaal. Of dat boeiend was of niet, maakte niet uit. In het echte leven is ook niet iedereen intere ant. Het gekleurd feit blijft dat het om een film met game-elementen ging, en niet andersom. Dat niet iedereen zich daarom in de personages kon verplaatsen, verandert alleen niets aan het feit dat ze steengoed zijn neergezet.
...en toch kwamen de hoofdpersonen in Project Zomboid meer tot leven.
Steeds vaker krijg je bij de speciale editie van een game de soundtrack erbij. Bij Bastion was het eerder alsof ik een muziek-cd had gekocht en me gratis een spel werd toegestopt, ter begeleiding. Na een benauwde zomeravond van zo’n zeven uur aan een stuk spelen, was ik wel weer klaar met zijn traditionele hack-and-slash-gameplay. Maar de muziek was een eigen leven gaan leiden. Alleen was ik er nog lang niet aan toe om haar los te laten. Ik wilde meer, het liefst van hetzelfde. Vandaar dat ik in de hub van het spel, de Bastion, nog een uurtje heb rondgehangen om via de grammofoonspeler alle nummers nog eens terug te luisteren. Dat ik toch echt een game aan het spelen was, merkte ik pas weer toen ik tot de Xbox 360-controller veroordeeld bleek om de lp stop te zetten.
...en toch raakte de muziek van Project Zomboid me meer.
De nazomer werd getekend door een behoorlijke gamedip. Dark Souls bracht – na Demon’s Souls – in oktober de zin in gamen gelukkig voor een tweede keer terug. Het is niet per se de beste maar wel veruit de puurste RPG. Je speelt een rol en er is geen irritante koter die zegt dat jij dat niet mag zijn omdat hij zelf al iets voor je bedacht heeft. En je dient zelf uit te zoeken welke stats en wat voor items de beste combinatie opleveren. Ook dat vertelt niemand je. Het blijkt hooguit uit de vage beschrijvingen en berichten op de grond die op de tutorial na nooit erkennen dat je een game aan het spelen bent. De spelwereld blijft verder in zijn rol als verzonnen maar bestaande plek met eigen geschiedenis en regels, en verwacht dat jij dat ook doet. Daarmee is de game die nauwelijks beweert dat hij een game is meer game dan menig ander spel dit jaar.
...en toch had Project Zomboid als RPG meer betekenis.
Haarscherp. Há Dé. Het boeit me allemaal niet zo. Realistische graphics zijn geen eindstation waar we zo snel mogelijk naar toe moeten sprinten, al struikelend over randzaken als ‘leuke gameplay’ en ‘een intere ant verhaal’. Helemaal niet als daarvoor het karakteristieke ontwerp van een game wordt ingewi eld. Liever boet ik in op scherpte om er een kleurrijke en sprekende spelwereld voor terug te krijgen. En toen was daar in november Rayman: Origins. De nieuwste creatie van Michel ‘maak nou eens Beyond Good & Evil 2’ Ancel heeft werkelijk prachtige graphics. Alles is handgetekend - daar zit ook een H en een D in – en dit levert mooiere beelden op dan bij iedere andere game die dit jaar verscheen. Geen eindeloos gekopieerde textures, maar levels die per centimeter met een specifiek idee ontworpen zijn: het maken van een platformgame die barst van vrolijkheden en rariteiten.
En toch... toch zijn de graphics van Project Zomboid beter blijven hangen.