Begin 2014 bereikte ik de eindstreep en daarmee de gevreesde cliffhanger van Trails in the Sky, waar inmiddels naar verwezen wordt als FC (‘First Chapter’). Uitgever XSEED had weliswaar het vervolg, genaamd Trails in the Sky SC (‘Second Chapter’), aangekondigd, maar de oorspronkelijke releasedatum van ‘eind 2013’ was inmiddels al gepa eerd. Zonder uitzicht op een nieuwe datum om naartoe te leven, verkende ik het verdere oeuvre van ontwikkelaar Nihon Falcom. Na vier maanden kwam ook die ontdekkingsreis tot een einde toen ik alle beschikbare Ys-titels op PlayStation Network tot een goed einde had weten te brengen, inclusief mijn favoriete game van 2014. De koek was op, maar mijn honger verre van gestild.
Met de cliffhanger in mijn achterhoofd importeerde ik de PSP-versie van SC vanuit Japan. Tijdens mijn studie over en verblijf in Japan speelde ik al wel het een en ander in het Japans, maar nooit grootschalige JRPG’s of games waar ik oprecht benieuwd naar was. De noodzaak was er immers ook nooit; alle games die ik wilde spelen waren reeds gelokaliseerd, inclusief Persona en het omringende Shin Megami Tensei-universum waar ik mezelf op dat moment doorheen worstelde. De noodzaak was er nooit totdat ik op de cliffhanger van Trails in the Sky stuitte. Het Japanstalige vervolg landde twee weken later op mijn deurmat. Mijn Vita moest plaatsmaken voor zijn voorganger. Het was de eerste PSP-game die te groot was voor één UMD en waarvoor Sony genoodzaakt was om hoesjes te fabriceren voor twee UMD’s. Voor mij was ‘Sora no Kiseki SC’ de eerste PSP-retailgame op mijn plank en de eerste JRPG die ik in het Japans zou spelen. Ik moest wel. Cliffhanger, en zo.
De verhalen over Sora no Kiseki kende ik grofweg. De Kiseki-serie, waar Trails van is afgeleid, staat namelijk bekend om zijn notoire moeilijkheidsgraad. Dan heeft men het niet over de gameplay, maar over de wereld en de verhalen die zich hierin afspelen. Dialecten, eigen terminologie en jargon wi elen elkaar in rotvaart af. ‘Hoe erg kan het nou zijn?’, dacht ik terwijl ik door de menu’s stuurde en de normale moeilijkheidsgraad koos. Het antwoord op die vraag volgde snel. Met een woordenboek op schoot wist ik mijzelf een weg te banen door de eerste uren. Vaak mondden zoekacties uit op niets, waardoor ik wist dat het een term was uit de wereld van Kiseki. Ik legde een terminogielijst aan die snel werd gevuld met kreten als Bracers, Septian Church, Jaegers en Gralsritter. Langzaam maar zeker begon ik grip te krijgen op de omvangrijke wereld van Kiseki. Door de belonende wi elwerking tu en mijn doorzettingsvermogen en fantastische scènes, kon ik mijn woordenboek halverwege het avontuur opbergen.
Dat is maar goed ook. De tweede helft van Trails in the Sky SC is namelijk een spektakel, een waanzinnige opeenvolging van onthullingen, en herinneringen aan RPG-kla iekers Chrono Trigger en Xenogears. Alle gevoelens pa eerden de revue tijdens het slotakkoord van de game. Vreugde, opluchting, maar ook verdriet, boosheid en mi chien wel de belangrijkste: nieuwsgierigheid. Ik wilde meer. Meer weten over de wereld waarin Kiseki zich afspeelt en antwoorden op mijn vragen. Gelukkig was dat er ook. De daaropvolgende vier delen werden naar Nederland verscheept. Een fan was geboren. Het zevende deel verscheen tijdens mijn vakantie in Japan. Nog ruim vierhonderd uur avontuur voor de boeg.
Ik verwachtte dat deze backlog het zou volhouden tot kerst 2015, maar in mei bereikte ik al de aftiteling van het meest recente deel, Sen no Kiseki II. De gamer in mij belandde in een zwart gat; wat speel ik nu? In juni verscheen de Vita-port van het eerste deel. Ik zwichtte niet alleen voor het verleidelijke stemacteurwerk en het vernieuwde vechtsysteem, maar ook voor nostalgie. Ook al was het slechts anderhalf jaar sinds ik Trails in the Sky uitspeelde, het voelde als iets dat ik vroeger gespeeld had. Na alle politieke drama’s en bovennatuurlijke rampen van de daaropvolgende delen was FC een terugkeer naar het begin toen alles nog koek en ei was. Kort na het uitspelen van de port volgde eindelijk de langverwachte release van Trails in the Sky SC’s lokalisatie. Daar ging ik weer. Opnieuw SC, maar nu in het Engels.
Gevangen door de charme van Trails en Kiseki, ben ik als een ouroboros beland in een vicieuze cirkel van herspelen totdat ik eindelijk verlost wordt met het achtste deel in - hopelijk - september 2016. En weet je? Ik vind het eigenlijk best wel prima zo.
Lees de Gamer.nl-recensie van Trails in the Sky SC terug.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.