‘Vermoeiend’. Dat is het woord waarmee 2014 de gamegeschiedenisboeken in mag. Aan het eind van ieder jaar kijk ik graag even terug in de lijstjes van vetste, mooiste en grappigste momenten die we hebben meegemaakt. Maar dit keer sla ik ze liever over door de vele negatieve berichten. Het einde van Irrational Games, King.com die iedere ontwikkelaar aanklaagt voor het woord Saga, de maanden van online pesterijen en dat er geen week voorbij ging zonder uitstel van een grote game.
Als ze dan al uitkwamen, waren ze té buggy om te spelen of te veilig ontworpen. De eer van blockbusters werd op de valreep gered door Dragon Age: Inquisition en Far Cry 4, maar de winnaars van 2014 zijn wat mij betreft vooral de kleinere titels. Hearthstone, Goat Simulator, Divinity: Original Sin, Wasteland 2, BioShock Infinite: Burial at Sea Episode 2, alle Telltale-adventures (vingers gekruist voor Game of Thrones binnenkort) en boven alles: The Banner Saga.
Terug naar de kindertijd
The Banner Saga is als een droom. Vanaf het moment dat je de game opent, verdwijnt de wereld om je heen en word je getransporteerd naar een mythisch land van vikingen en Varl. Je hoort de voeten van je karavaan kraken in de sneeuw, uitzichtloos uitkijkend naar de volgende warme haard, diep in gedachten verzonken hoe je in vredesnaam in dit land terecht bent gekomen waar niets zou mogen overleven. Dan zweept de melancholische muziek op en zie je weer de pracht van de ijzige wereld om je heen.
De ingeving om twee totaal verschillende groepen te volgen die nader tot elkaar marcheren is slim gevonden. Aan de ene kant van de kaart heb je de reus Hakon die met zijn Varl-troepenmacht richting het gevaar marcheert, terwijl hij op een irritante menselijke prins moet babysitten. Aan de andere kant van de wereld is de boogschutter Rook op de vlucht met zijn dochter, achtervolgd door verraders, waanzinnigen en de monsterachtige Dredge. Vooral Rooks groep staat altijd met één been in het graf en, door de voorkennis die je bij Hakon opdoet, zie je de groep alleen maar verder hun dood tegemoet lopen. Hartverscheurend.
Het is bizar hoe goed het kleine team achter The Banner Saga het voor elkaar krijgt om je ‘all the feels’ mee te geven in een 2D-flashgame. De donderende klanken van Journey-componist Austin Wintory helpen veel, maar de meeste eer gaat toch naar het de old-school tekenstijl van Arnie Jorgensen. Hij geeft de game een stijl mee die direct is afgeleid van de Disney-kla iekers waar iedere twintig-plu er mee is opgegroeid. In deze periode van perfecte digitale CGI, is het fijn om even een stap terug te gaan naar de tijd van inkt en kleurpotloden.
Dodelijke tactieken
Met een mooi uiterlijk alleen word je geen Game of the Year. The Banner Saga is eigenlijk gebouwd om de zeer uitdagende, isometrische turn-based gevechten. Soortgelijke games werken normaliter met health+armor+damage, maar in The Banner Saga zijn je levenspunten tevens je kracht. Ieder gevecht is daarom een uitputtingslag, waarbij je de vechters spreekwoordelijk vermoeid in elkaars armen ziet vallen met futiele armbewegingen.
In dit systeem telt íeder puntje om te overleven. In Diablo III race je door de ‘loot’ heen alsof het wc-papier is, maar in The Banner Saga maakt een lullig ringetje van +1 Armor je de baas van het veld. De twee groepen waarmee je reist vereisen ook andere tactieken. De karavaan van Hakon bestaat uit Varl die vier tegels bezetten en elkaar flink in de weg staan. Ze moeten het doen met een enkele boogschutter, iets waar Rooks team weer een overvloed aan heeft. In andere games kun je altijd perfect gebalanceerde teams samenstellen, maar de The Banner Saga geeft je nooit wat je wilt.
Dat maakt de game zo sterk. Het dwingt je om harde besli ingen te maken, met alle gevolgen van dien. Als je er in het verhaal voor kiest om voedsel voor je karavaan te redden, maak je kans om een sterke vechter te verliezen. Of een crimineel erbij te krijgen. Je weet het nooit van tevoren. De game is van pure spanning bijna niet af te sluiten. The Banner Sage is wat mij betreft niet alleen de game van het jaar (samen met Inquisition), maar ook de animatiefilm van het jaar. Laat de sequel maar zo snel mogelijk komen!