Het gebeurt niet vaak, maar zo af en toe komt er een game of film voorbij die me wekenlang bezig houdt. Niet tijdens het spelen of kijken, maar juist na afloop. Sommige verhalen blijven maar malen in mijn brein. Het einde van A a in's Creed II bijvoorbeeld. Ja, het is een controversieel einde en niet iedereen hield ervan, maar ik zat met open mond naar het scherm te kijken. De (spoiler) moeite die genomen werd door een ras om een boodschap de toekomst in te sturen, vond ik ongelooflijk. Ook de film The Butterfly Effect hield me dagen in zijn greep. Het was niet eens een bijster goede film en het zat vol met plotgaten, de opzet alleen al was ongelofelijk intrigerend.
Tijdreizen is cool
Het moge duidelijk zijn, ik heb een zwak voor tijdreisverhalen. Back to the Future is niet voor niets mijn favoriete film. Ik kan uren nadenken over hoe kleine momenten ons leven ingrijpend veranderen, hoe minuscule keuzes grote gevolgen kunnen hebben, en hoe anders je levenspad zou kunnen zijn als je daar iets in verandert. Wat als ik, toen ik nog een verlegen jongeman was, niet had durven reageren op een auditie voor een band? Dan had ik nooit staan zingen op het schoolfeest waar ik de liefde van mijn leven tegenkwam. Of nog verder terug, wat als mijn vader mijn moeder niet had durven aanspreken op de camping? Dan was ik er helemaal niet eens geweest. Of nóg nog verder terug, wat als mijn opa was omgekomen in het verzet, tijdens de Tweede Wereldoorlog, zoals bijna gebeurde? Wacht, hoe ver kan ik eigenlijk terug?
Dat Life is Strange mijn favoriete game van het jaar is, mag dan ook geen verra ing heten. Man, wat kwam dat spel soms hard aan. Het verhaal bouwt rustig op als een high school-drama over een geeky meisje dat moeite heeft om vrienden te vinden op haar nieuwe school. Rijke meiden moeten Max niet, cheerleaders vindt ze zelf maar stom. Ze vormt alleen een band met een nerdy schoolgenootje en haar oude jeugdvriendin Chloe. Die is veel rebelser dan vijf jaar geleden, toen ze haar voor het laatst zag. Een punkchick met een 'fuck de wereld'-attitude. Ze heeft je nodig om haar verloren vriendin terug te vinden, een zoektocht waarbij je al je krachten nodig hebt.
Oja, had ik al gezegd dat Max de kracht heeft om de tijd terug te spoelen? Wel zo handig om je leven op een Amerikaanse high school draaglijk te maken. Hoe makkelijk is het om vrienden te maken als je net zo lang kunt proberen tot het goed gaat? 'Jezus Max, mijn moeder ligt in het ziekenhuis en je zegt er niet eens iets over??' Oeps. Even terugspoelen. 'Hey hallo, hoe is het eigenlijk met je moeder nu?' 'Wat lief dat je daar naar vraagt!' Bingo.
Vroeger op school droomde ik ook van die kracht. Een meisje mee uit vragen en, als ze onverhoopt nee zegt, gewoon terugspoelen om jezelf de schaamte te besparen. Examens net zo vaak opnieuw doen tot je de antwoorden wel goed hebt. Met zo'n kracht zou je alles wel durven, je kunt het immers altijd ongedaan maken, zonder gevolgen. Een droom voor een verlegen jongetje als ik toen was.
Er zijn altijd gevolgen
Al heb ik van Life is Strange nu geleerd dat geen enkele keuze zonder consequenties is. Je kunt dan wel terugspoelen en zien wat jouw besli ingen voor directe gevolgen hebben, maar je weet nooit wat het op de lange termijn zal betekenen. Het geeft jouw keuzes gewicht, zeker als je verder in het spel wordt geconfronteerd met alles wat je hebt gedaan. Dat geeft al voldoende stof tot nadenken op zich, totdat het einde om de hoek komt kijken. Wacht even, hebben mijn keuzes wel echt invloed? Ben ik überhaupt vrij om te kiezen? Kan ik dingen echt veranderen, of buigt het universum zichzelf op zo'n manier dat we altijd op hetzelfde eindpunt uitkomen?
Dat alles had waarschijnlijk niks betekend als de personages in Life is Strange niet zo verschrikkelijk goed waren geschreven. Och, af en toe praten ze in een wat te geforceerd hipster-taaltje, maar dat mag niet deren. Je band met Chloe wordt steeds sterker, en wat begint als een irritante, rebelse tiener groeit uit tot een echte vriendin waarvoor je door het vuur gaat. Je probeert haar leven op alle mogelijke manieren te verbeteren, al gaat dat natuurlijk ontiegelijk fout op een kla ieke tijdreis-manier. Dat moment toont hoe één kleine besli ing, een mini-verandering ergens ver terug in je leven, je een compleet ander mens kan maken. Of toch niet? Arggghh, nu moet ik daar wéér uren over nadenken...
Lees de Gamer.nl-recensie van het eerste seizoen van Life is Strange terug.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.