Wanneer we zeggen volgens Gamer.nl, dan bedoelen we volgens de pakweg dertig redacteuren die deze website rijk is. Bloed, zweet en tranen werden niet gespaard bij het rangschikken van onderstaande 25 titels, en dan zijn er nog heel wat games die het helaas net niet hebben gehaald.
Daarbij is het belangrijk om te weten dat de lijst niet is samengesteld op basis van de toenmalige recensies, maar door een combinatie van hoe de complete redactie de kwaliteit van de game ziet, de impact die een game heeft gemaakt, de verbeteringen die in de loop van het jaar via patches en downloadable content zijn toegevoegd en de originaliteit van de titel.
We zijn benieuwd met welke titels jullie het eens zijn en met welke niet, en wat je persoonlijke topgames van dit jaar zijn!
The Witne heeft begin dit jaar laten zien hoe goed een puzzelgame kan zijn, door de breinbrekers in een fascinerende context te plaatsen. Als we het echter hebben over traditionele puzzelgames, dan gaat er niets boven Picro 3D op de Nintendo 3DS. Tot nu, want Picro 3D Round 2 is beschikbaar en deze game doet een kleurrijk schepje bovenop het origineel.
Puzzelgames zijn fijn, omdat ze in theorie even tu endoor gespeeld kunnen worden. Een paar minuten een breinbreker oplo en en je kunt weer door met je leven. Met Picro 3D Round 2 is dit onmogelijk. Jawel: de leuke puzzels zijn in enkele minuten tot een kwartier op te lo en, maar op de een of andere magische manier is het elke keer minstens een uur later als we na het openen van de 3DS weer naar de klok kijken. Dit is de ultieme traditionele puzzelgame. Door kleuren toe te voegen speelt Round 2 net wat anders dan zijn voorganger. Met een flinke stapel nieuwe puzzels kun je hiermee de feestdagen dus wel doorkomen.
Een snelle opfriscursus voor wie de zomerhype rondom Pokémon Go heeft gemist. Pokémon Go is een locatiegame voor smartphones, die met behulp van GPS constant jouw positie in de echte wereld in de gaten houdt. Zo kom je tijdens een wandeling bij het strand waterpokémon tegen, terwijl je grastypes tegen het lijf loopt in het bos. Het daadwerkelijke vangen van die pokémon gaat vrij simpel. Je tapt op zo'n wezentje waarna je naar een speciale 3D-arena wordt gebracht, waarin je met veegbewegingen over het scherm 'Pokéballs' naar de monsters gooit.
De hype zorgde eigenhandig voor een enorme waardestijging in de aandelen van Nintendo. Die populariteit tekent hoe groot Pokémon Go kan worden. Deze GPS-game wordt op het moment nog steeds door ontzettend veel mensen gespeeld. Bij de meeste games een leuk gegeven, maar bij Pokémon Go maakt het de game ook vele malen leuker. De populariteit zorgt er immers voor dat je sneller medetrainers in de echte wereld aantreft en ook uniekere dingen meemaakt.
Toen Bungie de Halo-serie uitzwaaide om aan Destiny te werken voor Activision hadden fans alle reden om zich zorgen te maken. Het was opeens aan een nieuwe ontwikkelaar, 343 Industries, om Halo weer perspectief te geven. Dat lukte, al had de studio daar na Halo 4 nog wel een vijfde deel voor nodig. The Coalition gaat het met Gears of War 4 in dat opzicht effectiever af, want het debuut van de studio is vanaf begin af aan overtuigend.
Gears of War 4 is geen bolwerk van vernieuwing, maar is juist een samenraapsel van alle elementen die de serie tof maken. Een best-of, zeg maar. Ook in dit deel vormt de multiplayer weer een belangrijke pijler naast de singleplayer- en co-op-modi. Waar de ‘gewone knalactie’ in de singleplayer soms in herhaling valt, is die actie in de multiplayer juist een kernwaarde. Dit vierde deel herinnert ons eraan dat de cover-based-shooter nog altijd bestaansrecht heeft. Maar bovenal is dit vierde deel het bewijs dat de serie in de juiste handen is bij The Coalition.
In pure paniek bestuur je een glimmende kever door een krappe baan die met iedere bonk van de beat kronkelt en draait. Ritmisch getik in de verte waarschuwt je voor naderend gevaar, maar tijd om te reageren heb je nauwelijks. De obstakels volgen elkaar te snel op en om de druk nog verder op te voeren is de wereld om je heen een duistere draaikolk die je op ieder moment op lijkt te kunnen slokken. Thumper spelen is eigenlijk helemaal geen pretje, maar een bijzonder intense en slopende ervaring.
Thumper is intens, slopend en een nachtmerrie van een trip, maar tegelijkertijd wil je na afloop van ieder level niets anders dan weer in die hypnotiserende wereld duiken. Ondanks weinig variatie wat betreft actie weet Thumper de gameplay alsnog aardig af te wi elen, met als gevolg dat het spel uiteindelijk wel erg veel van je gaat verlangen. Die bijna ondoordringbare moeilijkheidsgraad, gecombineerd met de benodigde concentratie die het spel verlangt, is echter niet voor iedereen weggelegd.
Als je Devil Daggers voor het eerst opstart word je gelijk in het diepe gegooid. Er is geen uitleg of tutorial om je op weg te helpen. Klik op play en je spawnt in het midden van een open arena die omringt is door duisternis. Het duurt niet lang voor een si end geluid de komst van de eerste vijanden aankondigt. In de verte verschijnt een verwrongen pilaar waar tentakels uit steken, die zwevende schedels op je loslaat. Kleine schedels worden uiteindelijk reusachtige spinnen en vliegende geraamtes van duizendpoten. Devil Daggers is Geometry Wars als first-person shooter, gemaakt door Lucifer himself.
Devil Daggers is een intense first-person shooter die aan het oppervlak kaal en featureloos lijkt, maar uitblinkt in diepgang. Uitstekend audiovisueel design leert je met elk kort potje knallen weer iets nieuws. En met confronterende ranglijstoverzichten en de mogelijkheid om de potjes van andere spelers te aanschouwen, is het moeilijk om niet nog een ronde te spelen.
Een game waarvan je tranen in je ogen krijgt, die kom je één, hooguit twee keer per jaar tegen. Een verhaal dat zo aan je gevoelige snaar weet te plukken is een zeldzaamheid. Spelers hebben anderhalf jaar in episodische vorm mogen genieten van de avonturen van King Graham en zijn vrienden.
De nadruk ligt zoals altijd op het verhaal, en dat is hier weer uitermate goed gelukt. Het is The Odd Gentlemen in deze serie gelukt om leuke, nieuwe verhalen te vertellen in het King's Quest-universum, zonder alles dat al bestond overboord te hoeven gooien. Met een focus op warme personages die snel een plek in je hart veroveren en goede dialogen heeft de ontwikkelaar een sterke gameserie neergezet die ons nog lang zal bijblijven. We gaan je mi en, koning Graham.
Begin dit jaar begon het dappere, toen nog wat onduidelijk maar inmiddels prima uitgepakte avontuur van IO Interactive. De Denen wilden met haar Hitman-franchise een nieuw model verkennen, namelijk die van episodische releases. De redenen hiervoor waren velerlei.
IO is in deze opzet is geslaagd. De episodische content geeft de speler het gevoel daadwerkelijk zelf een Hitman te zijn die over de wereld reisde om legendarische kills te maken. De makers hebben tu entijdse bugs en feedback van de community meegenomen in de updates van nieuwe én bestaande episodes. En tu en de episodes waren er de unieke, eenmalige doelwitten en uitdagingen (Elusive Targets) die voor ongekende en unieke gameplay zorgen.
Het is veertien jaar geleden dat de originele Ratchet & Clank PlayStation 2-bezitters voorzag van een van de meest onwaarschijnlijke vriendschappen ooit. Een alien van een bijna uitgestorven ras en een robot, een combinatie even ongewoon als ongeëvenaard. Anno 2016 herleeft het avontuur met deze remake, die hard zijn best doet om het origineel naar de kroon te steken.
Deze remake doet oude tijden herleven in een schitterend nieuw jasje. Naast de visuele opknapbeurt zijn er genoeg nieuwe gadgets, wapens en gameplay-elementen om het avontuur fris te houden. Dat de chemie tu en de hoofdpersonages ontbreekt is een gemis, maar de bekende, vermakelijke gameplay maakt een hoop goed. Een absolute aanrader voor zowel nieuwkomers als bekenden van de Ratchet & Clank-serie.
Het was lange tijd niet zeker of Zero Escape: Zero Time Dilemma ooit nog zou verschijnen. Het afsluitende derde deel in de Zero Escape-reeks van Kotaro Uchikoshi volgt Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors uit 2009 en Virtue’s Last Reward uit 2012 op. De game speelt zich tu en beide af en vertelt het verhaal van negen vrijwilligers die opgesloten worden in een ondergrondse bunker. Hier doen ze mee met een sociaal experiment. Het onderzoek blijkt echter een afgrijselijk spel op leven en dood te zijn.
Iedere keuze in de visual novel heeft gevolgen op de uitkomst van het verhaal. Daardoor heeft het spel een gigantisch aantal verschillende eindes. Zero Time Dilemma brengt een fanatische trilogie tot een prachtig einde en biedt daarbij onvergetelijke spelmomenten met zijn personages, bijzonder goed uitgedachte puzzels en een plot dat met je hersenen speelt. Zero Time Dilemma houdt je van het begin tot het eind aan je scherm gekluisterd.
Het is bij games zoals Pokémon lastig om een vervolg uit te brengen. Aan de ene kant verwachten fans vernieuwingen, waardoor hun geliefde franchise weer fris aanvoelt. Tegelijkertijd kan er niet te veel aan de formule worden gewijzigd, omdat de diepgravende metagame genoeg moet aansluiten op eerdere delen om competitieve spelers tevreden te houden. Pokémon-games zijn immers allemaal met elkaar verbonden, waardoor je jouw Mudkip uit Ruby of Sapphire - met de nodige omwegen - nog steeds kan gebruiken in de latere games.
Nog nooit voelde een Pokémon-game zo ontzettend anders als Sun en Moon. Hoewel het achterliggende gevecht ysteem amper is veranderd, weet de unieke omgeving en de nieuwe vorm van progre ie het spel nieuw aan te laten voelen. Het is een combinatie van de beste facetten uit de oude games met een nieuwe, fri e insteek. Eentje waar we nog tientallen uren aan gaan besteden.
We hebben het al vaker geschreven: racegames zijn tegenwoordig een stuk minder populair dan tien tot twintig jaar geleden. De grotere belangstelling voor shooters en vergelijkbare actiespellen speelt daarin een rol, net als de afnemende behoefte aan autobezit in de echte wereld. Gelukkig verschijnen er af en toe toch nog titels die je eraan herinneren hoe ongelofelijk leuk het besturen van snelle auto’s kan zijn. Zoals Forza Horizon 3.
Nog meer dan zijn voorgangers laat Forza Horizon 3 je voelen hoe heerlijk het is om met auto’s te spelen in een forse open wereld, met meer nadruk op offroad racing. Als verfijning van een al sterk concept vind je op Xbox One geen betere racegame dan deze.
Aan het einde van Human Revolution stond geaugmenteerde beveiliger Adam Jensen voor een lastige keuze. Ieder mens op de planeet met mechanische lichaamsdelen flipte de pan uit en hij kon hier een eind aan maken. Maar wie zou de schuld krijgen? De geheimzinnige Illuminati? Of wil je hen juist helpen? Of alles opblazen zodat niemand weet wat er is gebeurd? De schrijvers van Mankind Divided laten het antwoord in het midden. Volgens hen viel Jensen in de oceaan en verder wil hij er niet meer over praten.
Hoe maak je een vervolg op een wereldschokkend verhaal dat zelf een prequel is van een wereldschokkend verhaal? De makers van Mankind Divided zijn er helaas niet helemaal uitgekomen. Aan de ene kant is het een fantastische hommage aan de vorige Deus Ex-delen, waarbij het oude concept staat als een huis. Het verhaal en de nieuwe toevoegingen voelen echter als een geforceerde update in plaats van een nieuwe visie.
Dishonored 2 begaat opmerkelijke mi tappen. De gebruikte Void Engine hapert en puft, dialogen bestaan uit dooddoeners en one-liners, een broodnodige climax blijft uit. Desondanks benadert Dishonored 2 de kwaliteit van sluipgigant Hitman. Het bijkans tropische Karnaca is daar de hoofdverantwoordelijke voor. De wereldstad is ingenieus ontworpen, doet ruw en vijandig aan en is een ideale locatie voor aspirant sluipmoordenaars. De vele steegjes, prachtige appartementen en lugubere catacomben bieden een overdosis aan opties om je doel—een vijand; een treinstation—te bereiken. Net als Hitman spoort Dishonored 2 je aan om je eigen strategie vorm te geven. Nog meer dan in het eerste deel ligt hier de kracht van de game.
Met Dishonored 2 onderstreept Arkane Studios dat het imposante, provocerende en gelaagde levels kan vormgeven. Deze levels—en metropolis Karnaca als zodanig—zijn de daadwerkelijke hoofdrolspelers van deze uitstekende sluipgame. De vele bovenmenselijke vaardigheden en het meer alledaagse wapentuig dienen vooral als verfijnd gereedschap om zoveel mogelijk van de levels te kunnen genieten.
De bouwstenen van Titanfall zijn vergelijkbaar met andere shooters. Je maakt gebruik van allerlei wapens, granaten en gadgets om je vijand te overmeesteren. Terwijl je dit doet ben je enorm mobiel dankzij gemakkelijk uit te voeren wall runs en double jumps. De Titans maken Titanfall zo uniek. Wanneer je deze gepantserde robots betreedt, krijg je toegang tot compleet andere wapens die de manier van vechten transformeren. De afwi eling van vechten binnen en buiten je Titan zorgt voor een goede balans in de gameplay, wat al duidelijk werd bij de eerste Titanfall.
Met Titanfall 2 weet Respawn te doen wat ze twee jaar geleden niet deden: een volledige game maken die prima weet te entertainen en goed gebruikmaakt van de dynamiek van Titans. De singleplayer is kort maar krachtig en de multiplayer is zodanig verfijnd dat de ijzersterke ervaring uit het origineel nóg beter is geworden. Eindelijk is de potentie van de sci-fi-wereld van Respawn te beleven zoals ‘ie altijd had moeten zijn.
De relatie tu en vier vrienden is het hart van een geweldig avontuur. Om het beeld te versterken klinkt, terwijl de vier helden in Final Fantasy 15 (Noctis, Promto, Gladiolus en Ignis) hun auto voortduwen, opeens de kla ieke song Stand By Me. Het is duidelijk: deze game gaat over vriendschap en de goede relatie tu en het viertal. Maar mi chien ook een smeekbede van de ontwikkelaars: blijf bij ons! We weten het weer! Dit is Final Fantasy!
De schitterende wereld met al zijn spannende geheimen is een genot om te verkennen. Hoewel het hoofdverhaal vaak onbegrijpelijk is en rare sprongen maakt, is het overheersende gevoel Final Fantasy terug. Nee, het is geen perfecte game, maar juist door de vreemde keuzes en ouderwetse spelsystemen heeft Final Fantasy XV meer persoonlijkheid dan de meeste Westerse open wereld-rpg’s. Wie wil perfectie als ‘vreemd Japans’ zoveel warme gevoelens losmaakt?
Limbo is een game die nog altijd veelbesproken is, zelfs zes jaar nadat hij uitkwam. Het spel wordt mi chien niet onthouden om zijn fabelachtige gameplay of breinbrekende puzzels, maar wel om de sfeer en de manier waarop het games tot kunst verhief. Inside, ook van ontwikkelaar Playdead, pakt de draad op vrijwel precies dezelfde manier op. Het is dan wel een andere game, maar eigenlijk is het gewoon meer Limbo.
Net als in die game speel je een hulpeloos jongetje dat zich een weg moet banen door duistere omgevingen. En weer kan het ventje op de meest gruwelijke manieren om het leven komen. Dit keer niet door reusachtige spinnen of verraderlijke vallen, maar door wetenschappers, bewakers en wachthonden. Wederom word je in de wereld gedropt zonder enige vorm van uitleg, maar al gauw wordt duidelijk dat je op de vlucht bent. Je kruipt door een donker bos terwijl overal om je heen mannen met zaklampen naar je op zoek zijn. Wat heb je gedaan en waar ben je naar op weg? Dat wordt heerlijk aan je verbeelding overgelaten.
Inside is net als zijn voorganger een genot om doorheen te lopen. De prachtige sfeer en intrigerende thema's zijn intere ant, ook al is de game vrij kort en daagt ‘ie je nergens écht uit.
XCOM 2 start met slecht nieuws: je hebt de oorlog verloren in de voorgaande XCOM. Hoe geweldig je het de vorige keer ook hebt gedaan, in de nieuwe canon wordt de Commander verraden en op ijs gezet door de aliens. Officer ‘Central’ Bradfort leidt in jouw afwezigheid een guerrillabeweging, maar veel succes heeft hij niet. De aliens sluiten een coalitie met de Aardse verraders van Advent en nemen doormiddel van propaganda en medische hulp probleemloos de wereld over.
XCOM 2 is inhoudelijk grotendeels dezelfde game als de eerste. En dat is prima, want XCOM was een regelrechte moderne kla ieker. Dit betekent zeker niet dat ontwikkelaar Firaxis lui achterover heeft geleund: de vijanden zijn nieuw en dreigender dan ooit, de verschillende kla en zijn stoerder geworden en de campagne volgt een tof omgekeerd perspectief.
Na de Victoriaanse horrorsetting van Yharnam in Bloodborne, keert From Software terug naar zijn geprezen high-fantasy werelden in Dark Souls 3. Na Lordran en Drangleic heet de ontwikkelaar ons nu welkom in Lothric, de plek waar de vergankelijke rijken van de Lords of Cinder samenkomen. Het is een warm welkom, als je levende verbranding in de vurige adem van een draak daartoe mag rekenen. You Died. Welkom terug.
De verwachtingen omtrent Dark Souls 3 waren gemengd: enerzijds liet Dark Souls 2 een bittere smaak achter en maakten fans zich zorgen over de toekomst van de serie, anderzijds bracht de terugkeer van geestelijk vader van de serie, Hidetaka Miyazaki, hoop met zich mee. Wees echter gerust en praise the sun: Dark Souls 3 overtreft niet alleen alle verwachtingen, het overtreft ook al zijn voorgangers.
Dark Souls 3 is de perfecte hekkensluiter voor From Software’s geprezen trilogie. De game combineert het beste van al het voorgaande in één fantastisch pakket, wat tegelijkertijd zorgt voor een bepaalde behaaglijkheid in een wereld die angstaanjagend nieuw had moeten zijn.
Het is de combinatie waarvan je niet wist dat je hem wilde: Total War en Warhammer. De table-top strategiegame leent zich wonderwel voor de unieke mix van tactische veldslagen en Grand Strategy. Als je kijkt naar de gevechten zelf, hoef je bij wijze van spreken alleen maar de schakelaar ‘turn-based/real-time’ om te zetten. Dat wil niet zeggen dat Total War: Warhammer een simpele ‘reskin’ is van de vorige Total War-games.
Tenzij de schoolboeken ons voorliegen kent de geschiedenis teleurstellend weinig Arachnaroks die door de linies van gillende soldaten beuken, terwijl Goblins bovenop het spinachtige gevaarte met giftige pijlen om zich heen schieten. De gebruikelijke Total War-logica van het plaatsen van rijen speerinfanterie voor je lijn van kanonnen gaat niet op als een paar dozijn lansdragers te vliegend paard op je artillerie induikt. De wereld van Warhammer zit vol met bizarre en reusachtige wezens die in hun eentje zonder pardon een heel regiment verorberen. Het levert fantastische scènes op, zelfs al sta je aan de ontvangende kant.
Total War: Warhammer doet bijna alles perfect. Een uitzonderlijk hoge productiewaarde laat de Warhammer-wereld er prachtig uitzien en evenzogoed klinken. De balans is ondanks de introductie van magie en de grote rol van Lords piekfijn in orde en de game loopt als een zonnetje. Total War: Warhammer is een totale overwinning van vier facties die stuk voor stuk anders spelen en je urenlang vermaken.
De romantiek van oorlogsvoering stierf begin vorige eeuw een kille literaire dood in de loopgraven van de ‘War to End All Wars’. In de singleplayer van Battlefield 1 komt ze weer een beetje tot leven. Het spel brengt naast de gruwelen, ook de persoonlijke overwinningen binnen de Eerste Wereldoorlog aan het licht. De singleplayermodus vertelt vijf verhalen van vijf verschillende personages op vijf verschillende plekken in de wereld. Dankzij dit samenraapsel van lo e avonturen krijgt de speler lekker veel locaties en fases van de oorlog mee.
De setting, het audiovisuele geweld, tactiek op zowel grote als kleine schaal: Battlefield 1 is zonder enige vorm van twijfel de meest imponerende multiplayer-game van dit jaar. Alleen al kijken naar het strijdtoneel is memorabel. Ieder potje in Battlefield 1 betekent (team)tactiek te midden van onvoorspelbare chaos. Er is geen potje voorbijgegaan dat we daar niet van hebben genoten. Battlefield 1 is de intere antste shooter van dit najaar. De kans is groot dat ‘t ook de beste is.
Battlefield 1 is een dijk van een game, mede dankzij de setting. De personages en hun verhalen maken dat de singleplayer van een Battlefield-game voor het eerst overtuigt. Online is Battlefield 1 met zijn schaal, onvoorspelbaarheid, tactiek én audiovisueel spektakel een hoogstandje binnen de serie.
Met vijfentwintig jaar houdt de Civilization-serie het langer vol dan sommige Chinese dynastieën, maar dat betekent niet dat de illustere reeks van turn-based strategiegames op zijn lauweren rust. De vervolgen op Sid Meier’s meesterwerk durfden het aan om telkens weer te sleutelen aan de beproefde formule – bouw een rijk dat zich door de eeuwen heen ontwikkelt en andere beschavingen overwint – en deel zes richt zich ditmaal op een centraal onderdeel van de game: de steden.
Civilization 6 ziet er betoverend mooi uit. De procedureel gegenereerde speelkaarten leveren al geloofwaardig uitziende werelden op, maar het is genieten om te zien hoe je steden van gedaante wi elen naarmate de tijd verstrijkt. Of het nu gaat om de bescheiden hutjes van je City Center in 4000 v. Chr., de vuurtoren in je haven die ’s nachts de naastgelegen buitenwijk verlicht, de duellerende ridders in de arena van je Entertainment District, of de hijskranen van je industrieterrein; de steden zitten boordevol prachtige details.
Civilization 6 is in veel opzichten de beste Civilization-game tot nu toe. Nog nooit was Civ zo diepgaand en zo rijk aan mogelijkheden. De wonderschone presentatie en de ongemeen goede gameplay houden de aandacht echter stevig vast, tot in de late uurtjes.
Verwacht van Naughty Dog geen draconische maatregelen om de Uncharted-formule op zijn kop te zetten. A Thief’s End blijft trouw aan zijn voorgangers, en dat is helemaal niet erg. Uncharted-fans krijgen exact wat ze verwachten: na Among Thieves de beste game in de serie en een afsluiter die zijn roots geen moment vergeet. Wie is Nathan Drake? Antwoord: een verzameling pixels en polygonen die zijn bedenker in tien jaar tijd zag uitgroeien tot een van de beste gamestudio’s op aarde.
De presentatie, de acteerprestaties van Nolan North, Troy Baker en de rest, het menselijke verhaal, de geslaagde humor, de toegankelijke mix van uitdagende gameplay-elementen, het doseren van spektakel, het temporiseren, de hoge pieken en vooral de vaardigheid om alles samen te brengen tot één kwalitatief ongeëvenaard pakket.
Naughty Dog zet eens te meer zo’n hoog niveau neer dat we weinig anders kunnen dan applaudi eren. A Thief’s End is een pa end einde voor de Uncharted-reeks. Het combineert alles wat de vorige games zo populair maakte tot een lang, robuust, gevarieerd en persoonlijk avontuur.
Holy shit. id Software heeft met Doom een knetterharde shooter afgeleverd die ook na het einde nog nagalmt in je gamerzintuigen. Niet omdat het verhaal nou zo indrukwekkend is, of de multiplayer uitblinkt, maar om de simpele reden dat de game zo ontzettend lekker wegschiet. Bovendien raakt de game op heel veel vlakken de juiste snaar en weet het moeiteloos de oude Doom te laten herleven.
Vooral indrukwekkend is de manier waarop id Software je door de game heen sleurt op een bijna hypnotische wijze. Doom is niet bang om zoveel en zo vaak mogelijk alles uit de kast te trekken. Dat betekent enerzijds dat je al vrij vroeg in de game bijna je hele arsenaal en zowat alle monsters voorbij hebt zien komen. Anderzijds betekent het ook dat in sommige kill chambers daardoor alle registers worden opengetrokken en je niet raar moet opkijken wanneer er twee Pinky’s, zes Cacodemons, vier Revenants, twee Barons of Hells en als toetje nog een duo Mancubi voor je neus staan.
De vele verwijzingen naar het origineel en evenzoveel van de belachelijk chaotische gevechten op locaties die het je dun door de broek laten lopen. Doom is gewoon weer Doom, in ietwat modern jasje, en daar zijn we id Software zeer dankbaar voor.
Content. Het woordje keert vaak terug op Gamer.nl. Het gaat dan bijvoorbeeld over de hoeveelheid maps of modi in een game. Een weelde aan content is soms e entieel wil een game een goede game zijn, maar voor écht goede games gaat de contentvlieger vaak niet op. Rocket League, Team Fortre 2 en Counter-Strike zijn goede voorbeelden van games die in kwaliteit goedmaken wat ze op kwantitatief vlak laten liggen. Overwatch is ook zo’n game.
Overwatch is bij uitstek een game voor iedereen: zowel beginnende shooter-spelers als ervaren rotten halen er plezier uit. Dankzij de vele verschillende krachten van alle Heroes is er altijd wel een leuke speelstijl waarin je je ook als leek kunt specialiseren. Je hoeft echt niet bang te zijn dat je ‘te slecht bent’ voor Overwatch. Iedereen kan ermee uit de voeten.
De beste Hero-shooter ooit én de leukste competitieve shooter van het moment komt uit de stal van een ontwikkelaar die nog nooit een shooter gemaakt heeft. Overwatch is online met vrienden leuk voor jong en oud, ongeacht de hoeveelheid shooters die je achter de kiezen hebt. Op ieder platform is dit competitief meesterwerk een kandidaat voor game van het jaar.
Zonder introductie val je de kleurrijke wereld van The Witne binnen. Je stapt een prachtig hofje binnen, met muren als enige bewijs van beschaving. Een tutorial of wat voor uitleg dan ook blijft uit, een heads-up display ontbreekt en niemand komt je vertellen wat de bedoeling is.
Totdat je ineens voor een beeldscherm staat, met dikke draden die van het scherm naar zware poorten lopen. De eerste aha-ervaring ontstaat en je rent als een kind op speurtocht achter de draden aan om te zien waar ze toe leiden. Het spel is begonnen. Op speelse wijze verken je de verlaten wereld, die op een ku entje hier en een glaasje daar compleet uitgestorven lijkt. Brokstukken van gebouwen suggereren dat de wereld in verval is, maar gek genoeg is alle elektronica in perfecte, bijna steriele staat.
Waar reguliere avonturengames hun puzzels met een verhalend sausje voorzien, vormen de raadsels in The Witne juist het verhaal. Dit is een reis langs honderden obstakels die met de wereld om je heen zijn op te lo en. Altijd blijven leren is daarbij het credo.
Uiteindelijk zoek je In The Witne naar de manieren waarop ontwikkelaar Jonathan Blow (bekend van indie-kla ieker Braid) je wil laten nadenken, wat origineel en uitdagend is. Zo je kennis – of die van de makers eigenlijk – opdoen is tegenstrijdig, want het streven naar wijsheid is iets dat idealiter uit eigen belang gebeurt. Maar The Witne (be)loont als je de geheimen van het eiland leert en absorbeert. Doe je het goed, dan tref je een achtergrondverhaal met een aantal intere ante filosofische overwegingen. The Witne is volgens de Gamer.nl-redactie de game van het jaar 2016.
