Wie nu onmiddelijk denkt aan een nieuw soort pretparksimulator, moet eventjes gas terugnemen. Craft Mechatronica is geen spel dat zich puur richt op toegankelijke entertainment; het kan geschaard worden onder de zogenoemde serious games, spellen met een educatief uitgangspunt. Het spel is dan ook ontstaan uit het plan van kennis- en adviescentrum Kenteq om op een innovatieve manier leerlingen te ontwikkelen tot technische vakmensen.
CRAFT Mechatronics
Het spel is geen saaie technische opeenstapeling van vaktermen, maar tegelijkertijd is het ook geen actievolle game. Volgens creatief directeur van Little Chicken Tomas Sala is Craft een eerste stap naar leren puur op basis van spelen. “We gebruiken gamesystemen als rewards en 3D-werelden om vaardigheden te oefenen in een simulatiesetting, waarbij veilig fouten gemaakt kunnen worden en het exploratieve karakter van games wordt benut. Wat Craft onderscheidt van veel andere onderwijsgames is dat we niet simpelweg een simulatie een game noemen, maar spelers ook echt de mogelijkheid bieden om zelf te spelen met de kennis en vaardigheden.”
In de praktijk betekent dit dat je een virtuele werkplaats hebt, waarin je objecten maakt door handelingen als draaien, frezen en la en. Dit wordt gestimuleerd door het feit dat je hard zult moeten werken om uiteindelijk een mooie achtbaan te bouwen. Of zoals Sala zelf al refereert naar RPG’s: “Zie het als grinden; de werkplaat imulatie van Craft is als grinden in een RPG. Je moet dit doen om verder te komen. In dit geval grind je om een vette ride te kunnen bouwen. Wil je 10 boosters gebruiken? Tja, dan zul je die in de werkplaats moeten maken.”
Resultaten van het proefwerk
Op dit moment is Craft nog een evoluerende productie. Little Chicken is ook nog zeker niet klaar met de game. “Op dit moment zijn we bezig om het bouwen en ontwerpen van de ride ook te combineren met de simulatie: wil je de maximale performance uit je go-kart, dan zul je zelf de elektronica moeten aanleggen voor maximaal plezier. Of leg sensoren aan in je ride voor getimede boosters of een bewegende schans.” Ook hier komt het bekende beloning ysteem uit games weer naar boven. Het is een concept dat goed lijkt te werken in een educatieve omgeving. Zo bewees een eerste studie die de TU Delft uitvoerde op een MBO-school.
Studenten van de opleiding mechatronica werden in twee groepen verdeeld, waarbij de ene groep mocht werken met Craft. Uit de voorlopige resultaten bleek dat de gamende groep dertig procent beter scoorde dan de groep die niet met Craft had gewerkt.
Spelen = leren, leren = spelen
Goede testresultaten zijn natuurlijk leuk, maar voor ontwikkelaars blijft de grote uitdaging om een spel daadwerkelijk intere ant te houden voor gamers. De meeste jongeren zijn thuis een PC, PlayStation 3 of Xbox 360 gewend en zullen niet snel weggeblazen worden. Ook Sala ondertekent dit en vertelt dat er een risico vastzit aan het ontwikkelen van een spel. “Games vormen de meest complexe en creatieve technische uitdaging die je als softwaremaker en visual designer kunt aangaan. En inderdaad, zoals elke gamer kan zien; niet alles is leuk en niet elke gamer vindt elk genre leuk.”
Sala geeft aan dat het vooral uitzoeken en proberen is. “Waar gameonderzoekers graag door het onderzoeken van details proberen de formule voor fun te definiëren, willen wij graag dingen uitproberen. Bouw het, prototype het en kijk hoe spelers hiermee omgaan.” In Kenteq heeft Little Chicken een goede partner die vooral niet bang is voor het nemen van een risico, iets dat Sala ziet als vitaal voor het behalen van succes.
Het establishment wakker maken
Er is dus duidelijk een rol weggelegd voor serious games in de industrie. Iets dat volgens Sala niet hoeft te betekenen dat we straks het fun-aspect kwijtraken in spellen: “Voor mij is spelen hetzelfde als leren. Het is een natuurlijke wijze van leren en ontwikkelen. Kijk maar naar je hond of naar kinderen: spelen is leren.” Deze natuurlijke combinatie van spelenderwijs leren is volgens hem ondergesneeuwd geraakt toen er in de samenleving grote groepen mensen complexe dingen moesten leren via grote instanties. Little Chicken wil als spelontwerper de verdeling tu en leren en spelen niet zozeer diffuus maken, eerder volledig overbodig.
Craft is het grote voorbeeld hiervan. Little Chicken wil volgens Sala blijven knokken voor dergelijke projecten, zodat iedereen betrokken bij onderwijs en games snapt dat je er niet alleen maar over moet discu iëren, maar moet experimenteren en uitproberen zodat spelen echt een rol krijgt in het onderwijs. “Er is een hele generatie opgegroeid die echt wel geleerd heeft van games. Het is tijd dat de overheid en het educatieve establishment wakker wordt (en dit doen ze) en zelf mee gaan werken aan de toekomst van het onderwijs. Samen met de Nederlandse game-industrie, die dan een koppositie kan innemen in serious game development.”