Het nieuws dat het Britse Stainle aan een gloednieuwe Carmageddon werkt, deed heel wat mooie (en wellicht minder mooie) herinneringen aan de gewelddadige racegame herleven. Toch krijgt Reincarnation, dat in 2012 moet verschijnen als downloadbare titel, nog niet zoveel aandacht als je zou verwachten. De serie is immers zo’n begrip dat overheden er geplande wegwerkzaamheden naar vernoemen. Mi chien heeft Carmageddon al te definitief een plek in de gamegeschiedenis. De nostalgie, maar ook de controverse die met de titel gea ocieerd worden, hebben de eigenlijke populariteit van de games inmiddels overstegen. Ze zijn altijd goed voor een discu ie, maar wie speelt ze nog?
Rechts op de foto Neil 'Nobby' Barnden
Neil 'Nobby' Barnden, de mede-oprichter van Stainle , denkt hier anders over. "Wij hebben altijd gedacht dat het een sterk merk is, zelfs al kwam het lange tijd niet in de publiciteit." Toen de studio de IP-rechten van Carmageddon verkreeg na drie jaar onderhandelen met Square Enix keerde Barnden dan ook terug van wat hij zelf "vroegpensioen" en "een semikluizenaarsbestaan" noemt om zich andermaal te storten op zijn pa ie. Van de acht ontwikkelaars die in de jaren negentig de eerste Carmageddon produceerden, zijn er nog vijf over die nu met hart en ziel aan Reincarnation werken. "We hebben echt het gevoel dat de franchise weer thuis is."
Vleesgordijn
De nieuwe game is een reboot en lijkt daarom vooral een technische update van de eerste Carmageddon. De gepantserde auto’s, bizarre personages, omgevingen en power-ups uit eerdere delen worden opnieuw gebruikt. "We reïncarneren de oorspronkelijke content en verbeteren de graphics en de gameplay." Stainle belooft daarnaast wel degelijk nieuw materiaal. "Het is retro met een moderne invulling. We bewerken herkenbare elementen en voegen daar meer extreme en hilarische manieren aan toe om je tegenstanders en onschuldige pa anten door de mangel te halen." Fans krijgen bovendien de mogelijkheid om de game te modificeren en zelf content toe te voegen, van voetgangers tot zelfgeknutselde racebanen.
Wat Carmageddon volgens Barnden uniek maakt, is de vrijblijvendheid van het willekeurige en totaal zinloze geweld. Een hit-and-run wordt in de game niet afgestraft door weinig begripvolle politieagenten, zoals in oude versies van Grand Theft Auto waarmee de game wel eens wordt vergeleken. Integendeel. "Je wordt beloond voor het omver maaien van onschuldige voetgangers, van American football-spelers tot oude dametjes met wandelstokken die protesterend roepen: 'Ik heb de oorlog meegemaakt!' voor ze doodgaan", zegt Barnden enthousiast. "Plus de dieren: schapen, zwijnen, pinguïns, honden, rendieren, olifanten en natuurlijk koeien. Dat laatste was mijn trotste moment als gameontwikkelaar: een level 'Beef Curtains' noemen." Een precieze verklaring voor het plezier van de speler in een mobiele slachtpartij heeft de director niet, maar voorbeelden van "vrolijk slachtoffers over het landschap uitsmeren" heeft hij te over.
Monty Python
Door die overdaad aan moord en doodslag deed de eerste Carmageddon in 1997 heel wat stof opwaaien. "Alle publiciteit is goede publiciteit, tot op zekere hoogte. En het heeft ongetwijfeld zijn charme om te worden gezien als de 'bad boys onder gameontwikkelaars' als je een jonge, nieuwe studio bent", vertelt Barnden over die periode. Het leverde de ontwikkelaar ook de nodige problemen op. Behalve dat bezorgde ouders moord en brand schreeuwden (hoewel het spel toch echt een leeftijdslimiet kent van achttien jaar en ouder), werd de game in enkele landen verboden tot de voetgangers werden vervangen door zombies. "We moesten later nog aanpa ingen maken om de game uit te mogen geven. Dat betekent extra werk en lagere verkoopcijfers."
Veel spelers hebben zich echter juist laten verleiden door de ophef rond Carmageddon. Het is mede dankzij die controverse dat veel mensen de serie vandaag de dag bij naam kennen. Bovendien: hoewel grof, is het geweld in de racespellen aanzienlijk minder serieus dan dat in enkele hedendaagse shooters. Barnden ziet het zo creatief mogelijk overrijden van angstige mensen en dieren zelf als een vorm van komedie. "Het draait om krankzinnig, surrealistisch en volledig over-the-top geweld, dat zo overdreven is dat het heel erg grappig wordt. Het is een non-stop Monty Pythonesque tocht door een vreemde wereld waarin schandalig gedrag wordt aangemoedigd!"
De bezieling waarmee de ontwikkelaar over zijn werk praat, is aanstekelijk. Toch kan het de twijfels niet helemaal wegnemen. Zitten we in 2012 nog te wachten op een verbeterde versie van het oude Carmageddon? Kan de game die hedendaagse fysieke racespellen inspireerde nog opboksen tegen concurrenten? Een game die in haar hoogtijdagen gedijde bij de paniek van de niet-gamers, maar het daarin nu aflegt tegen andere spellen? "Ik denk dat [de game] door zijn karakter en het feit dat de franchise een reputatie heeft op sommige plekken controversieel zal zijn. Mi chien dit keer niet meer zo erg, want de wereld en wat je tegenwoordig mag doen in spellen is alweer veranderd." Uiteindelijk zal Reincarnation het daarom vooral moeten hebben van de liefdevolle herinneringen van de fans en – hopelijk voor Barnden en zijn partners in crime – van de kersverse gamers die zelf willen weten waar de ophef ooit over ging.