Call of Duty is pas een weekje uit in de Verenigde Staten, maar de game wordt nu al meer online gespeeld dan bijvoorbeeld Unreal Tournament 2003 en clans schieten als paddestoelen uit de grond. Tijd dus om eens te kijken wat Call of Duty multiplayer zo bijzonder maakt.

Call of Duty bevat vijf gamemodes. Allereerst natuurlijk Deathmatch en Team Deathmatch, waarin ieder-voor-zich of twee teams strijden om zoveel mogelijk kills. Daarnaast is er de Behind Enemy Lines mode, waarin enkele geallieerde soldaten zich in de vijandelijke linies bevinden en zoveel mogelijk axis troepen moeten omleggen terwijl ze zwaar onder vuur liggen door de grote overmacht. Deze modes zijn echter wat chaotisch en het zijn de teambased modes waar Call of Duty in uitblinkt. Zo is er Retrieval, waarbij het ene team geheime documenten moet stelen uit het kamp van het andere team en moet terugbrengen naar het eigen kamp voordat de tijd op is. Een soort capture-the-flag dus, maar dan met maar één vlag. De andere mode, en verreweg de populairste, is Search & Destroy, welke sterk doet denken aan de Defusion mode van Counter-Strike. Eén team moet enkele doelen vernietigen terwijl het andere team dat dient te voorkomen. Deze twee laatstgenoemde modes zijn roundbased, wat wil zeggen dat het doel volbracht moet zijn voordat de tijd op is. Wordt je neergeschoten dan zul je moeten wachten op de volgende ronde. Dit kan een nadeel zijn als de maps erg groot zijn, omdat het dan lang kan duren voordat de laatste twee spelers elkaar vinden. Gelukkig zijn de maps vrij kleinschalig gehouden zodat het wachten nooit te lang duurt.

Aan het begin van de map kies je een zijde, waarna je een wapen kiest. Aan elke zijde (Amerikanen, Britten, Ru en en Duitsers) kun je kiezen uit vier wapens, te weten een rifle, submachinegun, sniperrifle en machine gun/a ault rifle (behalve de Ru en, deze hebben geen machine gun tot hun beschikking). De snelheid waarmee je loopt hangt af van het gekozen wapen, zo loop je met een normale rifle een stuk sneller dan met een sniperrifle. Naast je primaire wapen krijg je ook een pistool en drie granaten mee. Net als in Medal of Honor: Allied A ault is het de gewoonte geworden deze granaten aan het begin van de ronde zo snel mogelijk naar plekken te gooien waar de tegenstander wordt verwacht. Wees dus niet te enthousiast in het begin want het kan je al snel je benen kosten. Ook bevat het spel net als in MOHAA raketwerpers, al zul je deze op moeten rapen vlakbij je spawnpoint. Deze raketwerper bevat maar één raket zodat rocketlamers zoals die in MOHAA gelukkig niet meer voorkomen. Bovendien zijn deze wapens uit te schakelen door de server, wat ook zeer veel voorkomt. Overigens zijn ook de sniperrifles uit te schakelen, wat voor sommige mensen waarschijnlijk een opluchting is aangezien enkele maps erg snipervriendelijk zijn.

Een andere leuke nieuwe feature van Call of Duty is de killcam. Wanneer je doodgeschoten wordt, wordt de tijd vijf seconden teruggedraaid en krijg je een kijkje door de ogen van degene die je neerschoot. Niet alleen wordt hiermee iemand die overduidelijk een wallhack gebruikt op heterdaad betrapt, ook kan het helpen tegen mensen die iedereen die hen neerschiet uitmaken voor cheater, iets dat goede spelers in Counter-Strike maar al te vaak krijgen te horen. Ook kan de killcam erg leerzaam zijn omdat je goed ziet wat je fout deed.

Call of Duty bevat ook enkele memorabele maps welke erg knap zijn ontworpen. Dawnville bijvoorbeeld, een multiplayer map die zich afspeelt in het level dat je vast wel kent uit de twee demo's, bevat zoveel steegjes, huisjes en schuilplaatsen dat je elke keer dat je het speelt weer nieuwe dingen ontdekt. Ook Brecourt is een fantastisch level. De Amerikanen dienen in Normandië enkele flakkanonnen uit te schakelen, en rennend door de loopgraven zullen er ongetwijfeld veel mensen zijn die moeten terugdenken aan Band of Brothers. Wat wel opvalt is dat veel van de multiplayer maps rechtstreeks uit het singleplayer spel komen, wat mi chien toch getuigd van een klein beetje luiheid of tijdsgebrek bij Infinity Ward. Ook lijken de twee besneeuwde boslevel Hurtgen en Rocket erg veel op elkaar, en zijn erg snipervriendelijk wat mi chien niet iedereen evenveel kan waarderen. Een erg leuke optie is wel dat er met 64 man op een server gespeeld kan worden, wat in de grote levels nóg meer bijdraagd aan dat heerlijke oorlogsgevoel.

Wat echter het meeste bijdraagd aan de heerlijke gameplay van Call of Duty, is de perfecte 'feel' die dit spel biedt. Mi chien klinkt het wat abstract in de oren voor sommige mensen, maar met de 'feel' bedoel ik hoe het rennen en schieten aanvoelt. De besturing is zo heerlijk direct, dat zodra je je muis vastpakt je hem niet meer los wilt laten. Wanneer je op een vijand schiet raak je hem ook echt, en schiet je niet zo nu en dan door hem heen zoals bij sommige andere spellen wel eens het geval is. Door bloed- en rookwolkjes wordt dat gevoel nog eens versterkt. Daarbij is de netcode van dit spel erg goed, zodat het niet moeilijk voor je zal zijn om een server te vinden waarop je zonder lag kunt spelen.

Al met al kan wel gezegd worden dat de multiplayerkant van Call of Duty mi chien niet heel erg vernieuwend is, maar wel ontzettend goed in elkaar steekt. Het zal me niks verbazen als dit spel een gigantische community zal krijgen, wat mede komt door de geringe systeemeisen waardoor vele mensen het kunnen spelen. Tot de grote knallers van volgend jaar zit je met deze titel wat multiplayer betreft wel goed.